Της
ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ
Στωικά στον χρόνο διαβαίνει / λυσίπονη η αγάπη, προσμένει… / μήνυμα φέρει, ελπιδοφόρον / χρυσή θύμηση, ονείρων μυροφόρων.
Σε λιβάδι πολύχρωμο ξαπλώνει / το κάλος, στη ματιά ξεδιπλώνει…
Αναγεννάται η ψυχή και συμφύρει / αρώματα ανάτασης επισύρει.
Στους χρωματικούς ιριδισμούς / περιπλανιέται, / ως ουράνιο τόξο / στην ίριδα των ματιών, / με την αγάπη συναντιέται.
Σαν πεταλούδα στον αιθέρα πετά / τον ανείπωτον γλυκασμόν κατακτά.
Η πλάση, ο ουρανός, το Θείο, / το ευειδές τούτο στοιχείο, / στη βαθύνοια σε εξωθεί / ένα εσύ, με τη σιωπή…
Ακραιφνείς ήχοι, ευωδίες, / Αναστάσιμες μελωδίες, / φαεινές στιγμές αγαπημένες / σε ωσμωμένο τοπίο γεννημένες.
Σιωπή
Πάντα μου άρεσε / να «ακούω» τη σιωπή!! / τον ήχο του ρολογιού / που ρυθμικά ηχεί.
Στου διαλογισμού / τη βύθια σιγή / κύκλους διαγράφει, / στιγμές απείρους, καταγράφει…
Σε άχρονα μονοπάτια / το νου παραδίνει / το λυμεώνα χρόνο / δονεί και επεκτείνει… / στο μηδέν του απείρου / τη θύμηση σβήνει.
Ευλογημένη σιωπή, εσύ, / αφυπνίζεις πεθυμιές / και φέρεις ανατροπές… / πορείες ανοδικές, / σε απρόσιτες κορφές· / έξω απ’ του κόσμου την αχλή / στην άφθαρτη γνώση / την πασίχαρη πλησμονή.
Σιωπή «εκκωφαντική» / ξυπνάς τη Θεία προσταγή·
Το όραμα του κόσμου διευρύνεις / εσύ, σιωπή καρτερική, / τον πόνο με διάκριση απαλύνεις· / στα κατάβαθα του Είναι, / στον ανώτερο Εαυτό, / σαν εμβαθύνεις…
Η υψιπέτιδα σιωπή / αθόρυβα επενεργεί / με αρμονία ρέει, / αυτούσια μεγαλουργεί.
Σε Φως λαμπρό σαν πλέει, / την απερινόητη αγάπη συναντά / την ευδαιμονία, για πάντα κατακτά.
Στον μελωδικό τούτο χορό / όλα έχουν έμπλεο ρυθμό…
Γιατί, εσύ, σιωπή, / είσαι η σύμφυτη φωνή / το τέλος και η αρχή / στην αέναη κυκλοτερή.
Σιωπή ευλογημένη / σιωπή ιερή, / σιωπή του Θεού / είσαι η Φωνή.