Η Λίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης Πατρών. Ζει στον Βόλο κι εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Βιβλία της: Οι νύχτες της άχρωμης κιμωλίας, νουβέλα, Καστανιώτης, 1997, Τώρα είναι αργά, μυθιστόρημα, Απόπειρα, 2011, Μυθική μέρα, ποιήματα, Ενδυμίων, 2014 (υποψήφιο για το βραβείο ποίησης πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή Γιάννη Βαρβέρη), Παράξενο Καλοκαίρι, διηγήματα, βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2016. Το 2018 κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή της, Ισόβιο Πρόσωπο, εκδόσεις Μελάνι.
Συνέντευξη ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ
Ισόβιο πρόσωπο, η ποιητική σας συλλογή. Θέλετε να μας δώσετε κάποια στοιχεία;
Πρόκειται για ποιήματα που εκδόθηκαν στα τέλη του 2018 από τις εκδόσεις Μελάνι και δεν είναι παρά τα τεκμήρια ενός κόσμου που εύκολα γίνεται το πρόσωπο που κοιτάζεις, χάνεσαι μέσα του, το ερωτεύεσαι ισοβίως.
Έχετε εκδώσει και μεγαλύτερης φόρμας βιβλία (διηγήματα και μυθιστόρημα). Είναι η ποίηση περισσότερο αγαπημένο σας είδος;
Η αγάπη μου προς τη γλώσσα δεν κάνει διαχωρισμούς. Μου αρέσει εξίσου ο πεζός λόγος. Η ποίηση, πάντως, έχει το πλεονέκτημα να συμπυκνώνει νοήματα, ιδέες, συναισθήματα. Μέσα σε λίγες σειρές μπορεί να φτιαχτεί ένα ολόκληρο τοπίο, μια ιστορία. Το ποίημα μπορεί και βάζει πολλή πραγματικότητα στη φαντασία και το αντίθετο.
Η ποίηση έχει μείζονες και ελάσσονες ποιητές. Αλλά, χωρίς τους ελάσσονες, δεν θα είχαμε ποτέ τους μείζονες. Θέλετε να σχολιάσετε;
Δεν ξέρω αν σε μια εποχή ταχύτητας, άφθονων πληροφοριών και ταχείας κατανάλωσης, είναι εύκολο να πει κανείς ποιος ποιητής είναι μείζων και ποιος ελάσσων. Στην πραγματικότητα μόνο ο χρόνος μπορεί να καταξιώσει έναν ποιητή ή συγγραφέα, αν τα κείμενά του συνεχίσουν να διαβάζονται με ενδιαφέρον στο μέλλον.
Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για τη συγγραφή ενός ποιήματος;
Έμπνευση μπορεί να γίνει το οτιδήποτε. Μια στιγμή αμηχανίας, μονότονα βήματα σε ένα ξύλινο πάτωμα, ένας λυγμός πίσω από το γέλιο που ακούστηκε τυχαία, μια βάρκα που κλυδωνίζεται με τις ώρες, σε μια έρημη θάλασσα.
Πόσα από τα ποιήματα που γράφετε απορρίπτετε; Ποια κριτήρια πρέπει να πληρούν για να σας ικανοποιούν ώστε να τα εκδώσετε;
Τα περισσότερα απ’ όσα γράφουμε, πρέπει να είμαστε σε θέση να τα απορρίψουμε. Είναι χρήσιμα ως ασκήσεις ύφους ίσως, αλλά ώς εκεί. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο κριτήριο ποιότητας. Μέσα μου όταν γράφω κάτι, υπάρχει μια φωνή που λέει «αυτό είναι καλό, αξίζει τον κόπο». Ή το αντίθετο. Συχνά γεννιούνται ποιήματα που μένουν ημιτελή. Ιστορίες με ανοιχτό τέλος, τα ονομάζω, που για άγνωστο λόγο δεν θέλουν να βγουν στο φως της μέρας.
Πιστεύω πως σε ό,τι γράφουμε υπάρχει ένα αίσθημα προσωπικού γούστου, που είναι απόρροια των εμπειριών, των διαβασμάτων μας, του τόπου, της χρονικής στιγμής που βρισκόμαστε. Γι’ αυτό η ποίηση που γράφουμε, δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Υπάρχουν ποιητές που μας πάνε καλύτερα, μιλάμε την ίδια γλώσσα κι άλλοι που ενώ μπορεί να είναι εξαιρετικοί, να μη μας ταιριάζουν. Είναι πολύ προσωπική ιστορία η ποίηση.
Γράφετε για να αφήσετε ένα ισόβιο αποτύπωμα στον χρόνο;
Γράφω γιατί υπάρχει ένα δημιουργικό κομμάτι μέσα μου που ζητεί εκτόνωση. Φυσικά όλοι θέλουμε να αφήσουμε ένα αποτύπωμα στον χρόνο. Επειδή όμως ζούμε σε εποχή γραφομανίας, δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζω γιατί γράφω ή αν υπάρχει ένας και μοναδικός λόγος. Νομίζω ότι γράφω επειδή δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Θεωρώ την ποίηση ως το πιο παρεξηγημένο λογοτεχνικό είδος. Πώς θα ορίζατε την ποίηση για να πείσετε όσους την αντιπαρέρχονται;
Είναι παρεξηγημένη η ποίηση γιατί ο καθένας μπορεί να σκαρώσει ένα στιχάκι με την αίσθηση ότι έγραψε κάτι εκπληκτικό. Ωστόσο θέλει μεγάλη ακρίβεια, να έχεις την επιδεξιότητα ενός χειρουργού, γιατί η γλώσσα, κόκαλα δεν έχει, αλλά τα τσακίζει. Και μπορεί να γεννήσει συναίσθημα με πέντε λέξεις. Ακόμη κι ο Τζόυς, ο Προυστ, ο Μαν στον πυρήνα της γραφής τους έχουν την ποίηση. Δεν είναι ποιητής ο Τζόυς, όταν στο μυθιστόρημά του επαναλαμβάνει κάθε τόσο τη φράση: «Για μαγεμένες μέρες άλλο μη μιλάς»;
Ποίηση είναι ο δρόμος ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο. Το να ισορροπήσεις ανάμεσα βρίσκεται η μαγεία, εκεί παίζεται το παιχνίδι.
Ποια αξία θεωρείτε αδιαπραγμάτευτη;
Την αξιοπρέπεια. Να μεγαλώνω καλά. Να μην αναλώνομαι σε πράγματα που δεν με αφορούν. Να μπορώ να μαθαίνω από τα λάθη μου. Θέλω να είμαι αξιοπρεπής σε ό,τι κάνω, από τη δουλειά μου στο σχολείο μέχρι το γραπτό μου κείμενο. Αλλά κι ο τρόπος που σχετίζομαι με τους άλλους.
Γράφετε κάτι καινούργιο; Θα συνεχίσετε με ποίηση ή με μεγαλύτερης φόρμας κείμενα;
Γράφω ποιήματα, αλλά και πεζά κείμενα με μεγαλύτερη έκταση. Μπορώ να το κάνω παράλληλα. Τώρα τι θα φέρει το μέλλον, δεν ξέρω. Αν θα ακολουθήσω δύο παράλληλους δρόμους ή αν σε κάποια διασταύρωση, με κερδίσει ο ένας… Για την ώρα, απλώς ακολουθώ τη φωνή μέσα μου.