Το 38ο Φεστιβάλ Χόρτου επέστρεψε στις 13 Ιουλίου με ένα πλούσιο και ποικίλο πρόγραμμα που περιλαμβάνει σεμινάρια, εργαστήρια, συναυλίες, παραστάσεις και άλλες δράσεις μέχρι τη λήξη του στις 8 Οκτωβρίου.
Πίσω από αυτό το ζωντανό «κύτταρο» πολιτισμού στο Χόρτο βρίσκεται η διοργανώτρια αρχή, το Ίδρυμα Αγγελίνης-Χατζηνίκου και ο μουσικός Νίκος Αδρασκέλας που διευθύνει το Φεστιβάλ.
Ο κ. Αδρασκέλας ξεκίνησε να επισκέπτεται το Χόρτο πριν 19 χρόνια, όταν και παρακολουθούσε μουσικά σεμινάρια. Χρόνο με τον χρόνο, όμως, ξεκίνησε να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο ρόλο στη διοργάνωση του Φεστιβάλ.
Όπως αναφέρει ο ίδιος χαρακτηριστικά, «πλέον νιώθω πως έχω ενσωματωθεί οργανικά σε ένα ουτοπικό όνειρο». Όνειρο γιατί ζει και εργάζεται μέσα στη μουσική και ουτοπικό, γιατί οι συνθήκες είναι σε αρμονία με όσα του έχουν παραδοθεί.
Αντλώντας το πείσμα της Πίας Χατζηνίκου και το πνεύμα του δασκάλου Γιώργου Χατζηνίκου συνεχίζουν να προσφέρουν διοργανώσεις επιπέδου με διεθνή εμβέλεια και μοναδικές παραγωγές που δίνουν βήμα σε πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες και σύνολα πλάι σε καταξιωμένους και έμπειρους συναδέλφους τους. Για τον κ. Αδρασκέλα το γεγονός ότι το Φεστιβάλ πραγματοποιείται καλοκαίρι είναι πολύ σημαντικό, καθώς «δίνει την ευκαιρία στους ανθρώπους που βρίσκονται στο χωριό και τους επισκέπτες να συμμετέχουν και να βιώνουν κάθε διοργάνωση εν τη γενέσει». Ακόμη περισσότερο τονίζει πως «ο κύκλος των ακροατών, των καλλιτεχνών και όσων συμμετέχουν έχει διευρυνθεί σε τέτοιο σημείο ώστε τα μουσικά γεγονότα να εκτείνονται πλέον σε όλο τον χρόνο, δίνοντας στους κατοίκους του Νοτίου Πηλίου τη δυνατότητα να έχουν εμπειρίες που άλλοτε έμοιαζαν αδύνατες».
Η μουσική ήταν και είναι παντού στη ζωή του Νίκου Αδρασκέλα. Η εμπειρία που σύμφωνα με τον ίδιο «σφράγισε» την απόφασή του να ασχοληθεί με τη μουσική και να ακολουθήσει την καριέρα που έκανε, δεν ήταν άλλη από τη συνάντηση του με τον Γιώργο Χατζηνίκο στην Αθήνα.
Ο ίδιος αναπολώντας περιγράφει: «Ήμουν σε δίλλημα και μετά από μια σύντομη σχετικά συζήτηση με ρώτησε αν τον είχα ακούσει μέχρι τότε και αν ήθελα να μου παίξει στο πιάνο κάποιο έργο. Με δέος του είπα πως τέτοια τιμή δεν τολμούσα να ονειρευτώ. Και ξεκινάει στο πιάνο να παίζει το Πρελούδιο Άρια και Φινάλε του Σέζαρ Φρανκ. Κάπου στη μέση του έργου ένιωθα την καρδιά να θέλει να σπάσει από τη συγκίνηση και να ανοίγει σε τέτοιο βαθμό που να αγκαλιάζω όλο τον κόσμο».
Ήξερε αμέσως τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. Και όταν μετά από χρόνια ρώτησε τον κ. Χατζηνίκο αν ήταν καλή ιδέα να εγκατασταθεί μόνιμα στο Χόρτο, η απάντησή του επιβεβαίωσε όλες τις επιλογές του. «Μα αυτό θα είναι 200% επιτυχία! 100 για εσένα και 100 για τον τόπο και το Ίδρυμα».
Και αν όλα αυτά έγιναν χρόνια πριν, σήμερα αυτό που τον ωθεί στο να παράγει έργο συνεχώς δεν είναι κάτι άλλο από τις δυσκολίες. Όταν κάνουμε λόγο για δυσκολίες στις ζωές των μουσικών, το πιο πρόσφατο παράδειγμα που έπληξε τη ζωή των καλλιτεχνών, είναι φυσικά η πανδημία. Ο κ. Αδρασκέλας παραδέχεται ότι η πανδημία ήταν ένα σοκ, αλλά ακόμη περισσότερο τονίζει πως ταυτόχρονα είναι και μια ευκαιρία «να επαναπροσδιορίσουμε και να εστιάσουμε σε όσα έχουν ουσιαστική σημασία».
Η δυναμική του Φεστιβάλ είναι τέτοια που ακόμη και μέσα στη πανδημία κατάφεραν να διοργανώσουν μουσικές εβδομάδες ακολουθώντας τις υγειονομικές οδηγίες. Το φεστιβάλ έδωσε την ευκαιρία στους μουσικούς να συνεχίσουν να προσφέρουν τη τέχνη τους και μέσω του διαδικτύου. Σύμφωνα με τον κ. Αδρασκέλα «η βαθιάς σημασίας κοινωνική διάσταση της μουσικής και γενικότερα της τέχνης» ήταν αρκετή για να νικήσει τον φόβο του ότι οι συναυλίες και ειδικότερα η χορωδιακή πράξη που ο ίδιος αγαπά θα εξελίσσονταν σε μουσειακό είδος.
Ο Νίκος Αδρασκέλας είτε σε προσωπικό έργο ή στο πλαίσιο του Φεστιβάλ θα συνεχίσει «να κάνει αυτό που αγαπά και να αγαπά αυτό που κάνει». Η μουσική για εκείνον είναι ένα ταξίδι όπου ο τόπος και ο χρόνος αποκτούν άλλη διάσταση, και αυτό το ταξίδι έχει ακόμη πολλή συνέχεια.
Χρήστος Μητσιάκης