Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
«Κι όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό / σ’ έρημο τόπο ζει και βασιλεύει / κάστρο φυλάει ερημικό / έχει το φόβο φυλαχτό / όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό» από το «Μεγάλο μας Τσίρκο», από τον θίασο Καρέζη-Καζάκου, με πρεμιέρα 22.06.1973 (μέσα στη χούντα…), σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου – μάλιστα, αυτουνού, τον οποίο ειρωνεύτηκαν οι δύο ανύπαρκτοι υπουργοί προπαγάνδας και «πολιτισμού» και τους έκραξε μέχρι και η υπερσυντηρητική ΕΣΤΙΑ!
Στην προκείμενη περίπτωση το ερημικό κάστρο είναι το Δημαρχείο του Βόλου, είναι γνωστό ποιος φοβάται (τρέμει…) ν’ ακούει τη φωνή του λαού (συνήθως μιλάει μόνος του…), και επιστρατεύει διμοιρία ΜΑΤ να τον προστατεύει. Τελείως απαράδεκτη εικόνα, απόγευμα Δευτέρας 11 Μαΐου 2020, ολόκληρη η τοπική ηγεσία της Αστυνομίας και διμοιρία ΜΑΤ με πλήρη εξοπλισμό, μέχρι αντιασφυξιογόνες μάσκες – τουτέστιν έτοιμη για ρίψη δακρυγόνων, να φυλάνε τις πύλες των ανακτόρων μπας και κάνουν έφοδο οι επικίνδυνοι Πολίτες. Ντροπή μεγάλη, που είναι σίγουρο πως η Ιστορία την καταγράφει, μαζί με άλλες παρόμοιες τα τελευταία, δυστυχώς, χρόνια. Επειδή παρ’ όλο που η μνήμη των Βολιωτών είναι αποδειγμένα ασθενής και τα αντανακλαστικά εξασθενούν ομοίως, είναι βέβαιο ότι καμία προηγούμενη δημοκρατικά εκλεγμένη Δημοτική Αρχή δεν απαγόρεψε την είσοδο των Πολιτών στο Σπίτι τους, το Δημαρχείο. Ντροπή! και δεν είναι, δυστυχώς, η μόνη…
Η μέσα ντροπή των αποφάσεων, βέβαια, είναι μεγαλύτερη. Αναρωτιέμαι συχνά τι πρέπει να γίνεται για να πεισθούν κάποιοι που παίρνουν αποφάσεις (decision makers τους λένε οι αγγλοσάξονες) ότι παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις. Τι μπορεί να πείσει τον επικίνδυνο κύριο Τραmp ότι ο κορωνοϊός είναι επικίνδυνος ή ότι η κλιματική αλλαγή είναι ακόμη πιο επικίνδυνη. Παρόμοιες συμπεριφορές βιώνουμε και στην πόλη μας, με βάση και το εκλογικό αποτέλεσμα. Υπάρχει αλαζονεία, το πρώτο από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα – θυμίζω τα υπόλοιπα κατά σειρά: ζηλοφθονία, οργή, οκνηρία, απληστία, λαιμαργία και λαγνεία.
Σε πλήρη αντίθεση με την πρώτη φωτογραφία, η δεύτερη. Απαθανάτισε μία από τις καλύτερες και δημοκρατικότερες διαδικασίες που συνέβησαν σ’ αυτό το Πολεοδομικό Συγκρότημα: 31 Ιανουαρίου 1992, συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νέας Ιωνίας μαζί με τους συντελεστές της μελέτης «Το Όνειρο του Κραυσίδωνα» – μιας μελέτης που οδήγησε 2 χρόνια αργότερα, το 1994 με χρηματοδότηση από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα LIFE, στην κατασκευή και λειτουργία μέχρι σήμερα της Περιοχής Πειθαρχημένης Κυκλοφορίας της οδού Καραμπατζάκη.
Άλλα χρόνια, άλλα ήθη, χρόνια όπου ο άνθρωπος έμπαινε σε προτεραιότητα, ήθη δημοκρατίας και συναδέλφωσης. Αλλά αυτοί που διοικούν σήμερα την πόλη κι αυτοί που τους συμβουλεύουν (πολύ περισσότερο…) δεν ζούσαν τότε εδώ… Στις 19 Μαΐου 2020, μετά από δύο αναβολές, εκδικάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσφυγή κατά των καταστροφικών σχεδίων της Δημοτικής Αρχής. Κάτι ανάλογο υποθέτω ότι θα γίνει και με την προχθεσινή απόφαση κεκλεισμένων των θυρών και των στομάτων για την καύση των απορριμμάτων.
Δύο ακόμη «θεματάκια» για σήμερα, τώρα που επέρχεται, σταδιακά, η νέα κανονικότητα.
Μία παρενέργεια, ας πούμε, του κορωνοϊού είναι τα σκουπίδια στους δημόσιους χώρους. Φίλος μου έστειλε φωτογραφίες από τον κυματοθραύστη (αναρτημένες στο ιστολόγιο), όπου αποτυπωνόταν ένας ενιαίος σκουπιδότοπος. Πάνε κι οι καμπάνιες για τα πλαστικά μιας χρήσης, τα καλαμάκια, την ανακύκλωση γενικώς. Η αδήριτη ανάγκη των νεοελλήνων για καφέ, νερό ή άλλο ποτό και πάσης φύσεως εδέσματα σε «τέικ αγουέι» διαδικασίες (αγγλιστί take away=πάρε μακριά) είναι βέβαιο ότι καταρρακώνει όλα τα μοντέλα διαχείρισης απορριμμάτων.
Το δεύτερο έχει μια σχέση με το πρώτο. Λέω για τη συζητούμενη ΠΝΠ περί λειτουργίας καταστημάτων εστίασης αποκλειστικά σε υπαίθριους χώρους, με την οποία θα παρέχεται η δυνατότητα μέχρι και διπλασιασμού του αριθμού των τραπεζοκαθισμάτων, μέχρι και πεζοδρόμησης οδών (τι άλλο θ’ ακούσω, Παναγία μου!) προκειμένου να μπορέσουν να αναπτυχθούν αυτά τα «επαρκή» τραπεζοκαθίσματα. Και στην πόλη που ζούμε, όπου η τοιούτου είδους ασυδοσία «εξ ορισμού» κυριαρχεί αλλά και στηρίζει (…), προσπαθώ να φαντασθώ, μαντάμ, τι μετ’ εμποδίων διαδρομές θα κάνουμε, κι όχι μόνο στους πεζοδρόμους.
Αυτά θα τα ξαναπούμε. Να μην επαναπαύεστε και να μην πλένετε τα χέρια σας «σχολαστικά» αποποιούμενοι πάσης ευθύνης. Γεια σας.