Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλή Σαρακοστή και Καλή Άνοιξη συμπολίτες, εμείς εδώ για χιλιοστή τρίτη (1003η) φορά (στο 1005 θα το σταματήσουμε…). Πάλι δύσκολους καιρούς βιώνουμε οι Έλληνες, κι όσο κι αν κάνουμε πλάκα ότι από τότε που μας ανέλαβε ο γιος του γκαντέμη μια άσπρη μέρα δεν έχουμε δει, ούτε καν καρναβάλι δεν χαρήκαμε, τα πράγματα με τους μετανάστες στον Έβρο και στα Νησιά ως μέσον πίεσης συνολικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης γίνονται όλο και χειρότερα. Όλο και χειρότερα, και νομίζω ότι επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά η περίφημη ρήση του Προέδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη «είμεθα έθνος ανάδελφον» – την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η τηλεόραση λέει ότι θα επισκεφθούν τον Έβρο οι Πρόεδροι του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ (Βέλγος), της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (Γερμανίδα) και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Νταβίντ Σασόλι (Ιταλός) μαζί με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ας δούμε εν ηρεμία πώς θα λειτουργήσει αυτή η «επίθεση φιλίας» απέναντι στην πραγματικά απίστευτη τουρκική προκλητικότητα.
Νομίζω, και παίρνω πάντα την ευθύνη για ότι λέω, ότι αυτή η μπαμπέσικη κίνηση (οι λέξεις «μπαμπέσης», «μπαμπέσικος», που παράγονται από τη λέξη «μπέσα», είναι αλβανικής προέλευσης) της τουρκικής αλαζονείας δεν αφήνει περιθώρια για εσωτερικές πολιτικές αντιπαραθέσεις οποιασδήποτε μορφής.
Στην πόλη αυτός ο άτιμος ο κορωνοϊός μας υποχρέωσε να χάσουμε την απόλαυση των αηδών Κωνσταντίνας και Γερολυμάτου, τι να κάνουμε; Θα βρεθεί άλλη ευκαιρία, δεν ανησυχώ, το εκθεσιακό-αθλητικό κέντρο στο Πεδίο Άρεως, που ήταν μια καθημερινή κυψέλη άθλησης και χαράς απ’ το πρωί ώς το βράδυ, από τότε που μετατράπηκε σε μπουζουξίδικο στέκει εκεί έρημο και μόνο, σκοτεινό και κακορίζικο, και περιμένει μπας και ζωντανέψει το μέσα του…
Με την ευκαιρία και ως μία ακόμη απόδειξη ότι είμεθα έθνος ανάδελφον, μια παρεούλα με τέσσερα όργανα στα βραχάκια μιας παραλίας τραγουδάει σε παραλλαγή του πολύ γνωστού συρτού «Ποιος ποιος / ποιος μωρό μου ποιος / Ποιος ποιος / ο κορωνοϊός / Ποιος σε έχει φιλημένη κι είσαι τόσο κρυωμένη / … κι έχεις μάσκα φορεμένη / Βγάλ´τη μάσκα μη φοβάσαι φίλα με πανάθεμά σε / … και για γρίπη μη φοβάσαι / Να μην πας στα καρναβάλια μας το είπαν τα κανάλια / … που ´ναι για τα καρναβάλια / Μα η αρρώστια αυτή κολλάει απ´ το φόβο που σκορπάει / … ο ΑΝΤ1 και το ΣΚΑΙ / Ποιος ποιος / ο κορωνοϊός» – δείτε το στο youtube, με τίτλο απλώς «κορωνοϊός». Πείτε μου, ποιος άλλος λαός έχει τόσο χιούμορ!
Έργο στην οδό Τοπάλη, στο τμήμα Ιάσονος – Δημητριάδος, μετατροπή σε οδό ήπιας κυκλοφορίας – μια αρχαία ιστορία που φτάνει, επιτέλους, σε φάση υλοποίησης. Όπως αρχαία ιστορία είναι και οι αποφάσεις για τις οδούς Ογλ, Γαμβέτα, Μαυροκορδάτου, Παύλου Μελά, Χατζηαργύρη κ.ά., που έχουν χαρακτηριστεί ως οδοί ήπιας κυκλοφορίας με όριο ταχύτητας 15 χλμ/ώρα στα τμήματα του κέντρου με Κανονιστικές Αποφάσεις Δήμου Βόλου 227/2009 και 617/2011. Άρα τον χαρακτηρισμό τον έχουν, το σουλούπωμα τους λείπει. Μαζί με την επέκταση της πεζοδρόμησης της οδού Ερμού στο τμήμα Ογλ-Μαυροκορδάτου, που επίσης περιλαμβάνεται στην Απόφαση 227/2009. Στην ίδια Απόφαση αναφέρεται ότι «Χαρακτηρίζεται ως δρόμος ήπιας κυκλοφορίας η οδός Σωκράτους, στο τμήμα αυτής από Π. Μελά έως Ελ. Βενιζέλου, με όριο ταχύτητας 15 χλμ/ώρα». Ποιο είναι αυτό το τμήμα; Είναι η στοά Ματσάγγου, που σήμερα λειτουργεί ως… χώρος για τραπεζοκαθίσματα από μπαράκι. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό, δεν ξέρω αν υπάρχει σχετική τροποποίηση του Σχεδίου Πόλης, μπορεί και όχι, όλα μπορεί να συμβαίνουν στην ωραία μας χώρα.
Όλα, όπως και μία ακόμη κατεβασμένη μπάρα, που βρέθηκε στον δρόμο μας όταν πήγαμε τον γιο μας στο Υπεραστικό ΚΤΕΛ για να φύγει. Βγαίνοντας από τον περιορισμένο χώρο σύντομης στάθμευσης/αποβίβασης που υπάρχει στη βόρεια πλευρά του σταθμού συναντά κανείς μπάρα ασφαλείας, που σηκώνεται και επιτρέπει την έξοδο μόνο αν το όχημα φτάσει με μηδενική ταχύτητα σχεδόν από κάτω της. Ρώτησα και πήρα την αρμοδία απάντηση ότι αυτό γίνεται διότι υπήρξαν «πολλά» περιστατικά με οχήματα που βγήκαν απρόσεκτα και συγκρούστηκαν με λεωφορεία, τα οποία ταυτόχρονα έβγαιναν από δίπλα! – άμα πάτε μια βόλτα επί τόπου θα καταλάβετε. Εγώ είπα ότι «η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από την ελευθερία;» κι απάντηση δεν πρόκειται, φυσικά, να πάρω. Απλώς, όσο περισσότερες μπάρες κι αμπάρες βάζουμε στη ζωή μας τόσο περισσότερο ανασφαλείς θα αισθανόμαστε, θυμηθείτε ότι οι παππούδες κι οι γονείς μας ζούσαν με ξεκλείδωτες πόρτες…
Ξεκλείδωτες, σήμερα, είναι οι ζωές μας. Γεια σας.
Στη φωτογραφία σκίτσο του Μποστ, προς τιμήν του Αιγαίου μας.
