Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα, για χιλιοστή (1.000η) φορά, ο Θεός μας αξίωσε να την φτάσουμε την χιλιάδα.
Ποιος μπορούσε να το φανταστεί, όταν την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 1991 εμφανίζονταν για πρώτη φορά στον βολιώτικο Τύπο αυτό το περίεργο λογότυπο με τις παύλες, που «όλο κάτι να θυμίζει, μα να μην ξέρουμε τι», όπως λέει κι ο Λουκιανός, ότι θα περνούσαν είκοσι εννιά (29) χρόνια κι ακόμη θα δημοσιευόταν. Μια ζωή!
Τον Ιανουάριο του ’91 η μεγάλη μου κόρη ήταν μόλις 4 μηνών, ακολούθησε άλλη μία κόρη κι ένας γιος, υπήρχε από το 1985 το Διεθνές Ερευνητικό Κέντρο Ανατολικής Μεσογείου για τις Μεταφορές (ΔΕΚΑΜΜ) σε συνεργασία με τον ΟΗΕ στη Γενεύη, το οποίο καταργήθηκε το 2008 βιαίως από έναν Πρόεδρο Επιμελητηρίου που ήθελε, λέει, να γίνει δήμαρχος (μια μεγάλη ιστορία αυτή του ΔΕΚΑΜΜ, που ελάχιστοι στον Βόλο την ξέρουν, και οπωσδήποτε κανείς από αυτούς που φαντασιώνονται ότι ο Βόλος ξεκίνησε να υπάρχει το 2014…), μετακόμισα στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας κι από εκεί, μέσω Καλλικράτη, στον Δήμο Βόλου, στο μεταξύ υπήρξαν το 2004 Ολυμπιακοί Αγώνες, όπου ευχαριστήθηκα τον τίτλο του Διευθυντή Μεταφορών με αρμοδιότητα την κυκλοφορία σε ολόκληρη την πόλη και στο Πανθεσσαλικό Στάδιο, από το 2000 ως το 2010 δίδαξα Σχεδιασμό Μεταφορών και Κυκλοφοριακή Τεχνική στο Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας & Περιφερειακής Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο ίδιο διάστημα ήμουν εξεταστής υποψηφίων οδηγών και από το 2007 ως το 2010 έκανα ό,τι μπορούσα ως δημοτικός σύμβουλος Βόλου. Από το 1997 τραγουδώ στη Βολιώτικη Χορωδία, Πρόσκοπος είμαι από το 1963.
Όλα αυτά τα βιώματα έχουν βρει ένα βήμα έκφρασης μέσα σ’ αυτά τα 1.000 κυκλο-φ-οριακα. Το συνολικό ηλεκτρονικό αρχείο με το κωδικό όνομα kykall.docx, που τα περιέχει όλα, μετράει περίπου 660.000 λέξεις. Λέξεις ελληνικές, λέξεις μιας γλώσσας που υπερ-αγαπάω και προσπαθώ αδιάκοπα να την τιμώ και να την προστατεύω από τις καθημερινές επιθέσεις των ποικιλώνυμων ανοήτων. Λέξεις που περιγράφουν προβλήματα και προτείνουν λύσεις, καταγράφουν κανόνες και παραβάσεις κανόνων, στηλιτεύουν συμπεριφορές οικείων και ξένων, προωθούν δράσεις και προκαλούν αντιδράσεις, ζωγραφίζουν εικόνες, τραγουδάνε, σκαρφαλώνουν βουνά και κολυμπάνε θάλασσες, περιδιαβαίνουν πολιτείες, βολτάρουν «άσκοπα» με ποδήλατο, ταξιδεύουν «μ’ αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς…», παίζουν μπάλα και αθλούνται μετρίως. Λέξεις που παίρνουν τους δρόμους μια βραδιά και τους γνωστούς ρωτάνε, λέξεις που αναμοχλεύουν τους καημούς των λιμανιών, λέξεις που θέλουν να βάλουν φωτιά στα τρένα όλου του κόσμου, λέξεις του αέρα, της ρύπανσης, του νερού, των φυτών, των κτιρίων, του ουρανού και της γης, των αριθμών, των πλανητών, των όντων και των μη-όντων, των πόντων και των απόντων.
Λέξεις που αποτυπώνουν στο χαρτί συναισθήματα. Στο χαρτί, πάντα. Κανόνας απαράβατος όλα αυτά τα χρόνια: η πρώτη δημοσίευση από τα κυκλο-φ-οριακα να γίνεται στην εφημερίδα, στην έντυπη «Θεσσαλία». Τα ηλεκτρονικά μέσα ήρθαν πολύ αργότερα, το 2011 το ομώνυμο ιστολόγιο (όπου έχουν αναδρομικά αναρτηθεί και όλα τα προηγούμενα κείμενα, μηδενός εξαιρουμένου) το 2016 το φατσοβιβλίο, το 2018 η ηλεκτρονική e-thessalia. Στο χαρτί, με την όραση, την αφή και την όσφρηση σε εγρήγορση – ζούμε στην εποχή των εικόνων, μια εποχή που ακυρώνει όλες τις αισθήσεις πλην της όρασης, όμως ο Πολιτισμός του ανθρώπινου γένους είναι αποθηκευμένος σε χαρτί και σε πάπυρο και σε χαρτί θα διαιωνιστεί όταν μια διαστημική μαγνητική καταιγίδα σβήσει τις μνήμες των απανταχού ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το 2001 τα πρώτα 176 κείμενα τυπώθηκαν σε ένα βιβλίο, που ήθελε να θεωρεί τον εαυτό του «1ο τόμο». Δεν τυπώθηκε ποτέ ο 2ος. Όπως λέει κάπου κι ο Σαββόπουλος «αντίξοες συνθήκες, κακοί υπολογισμοί, γεγονότα και καταστάσεις τον χτύπησαν απανωτά» τον έρμο τον τόμο και όλους τους εν δυνάμει επόμενους. Ίσως ασχοληθεί κάποιος ιστορικός του μέλλοντος…
Ένα τεράστιο ευχαριστώ οφείλω σε όλους και όλες εσάς, τους πιστούς αναγνώστες της ιστορικής 123χρονης (1898-2020) έντυπης «Θεσσαλίας» και των κυκλο-φ-οριακών. Χωρίς τη δική σας αγάπη η δική μου τρέλα ίσως δεν θα είχε αντέξει τόσο πολύ. Και στην εφημερίδα ομοίως. Από το 1991 μέχρι σήμερα πολλοί άνθρωποι συνέτειναν στη μακροημέρευση της στήλης, πολλοί δημοσιογράφοι, διορθωτές, στοιχειοθέτες, τεχνικοί ασχολήθηκαν μαζί της, ώστε να φτάνει περιποιημένη και ακριβής στους αναγνώστες της. Η ίδια η εφημερίδα άλλαξε, μαζί της άλλαξε και η στήλη.
Εδώ τελειώνουν αυτά τα επετειακά κυκλο-φ-οριακα. Να είμαστε καλά, και η εφημερίδα κι εσείς κι εγώ, θα συνεχίσουμε απτόητοι. Γεια σας.
Στο σκίτσο η τούρτα του 1ου χρόνου (1992), από τον Γιάννη Πολυμενίδη. Ούτε αυτός φανταζόταν τη συνέχεια…
