Καλημέρα καλοί μου συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες! Με καλοκαίρι βαδίζουμε προς την επέτειο της 2ης Οκτωβρίου. Καλοκαίρι κανονικό, σε λίγο θα αρχίσουν να διαμαρτύρονται οι αγρότες για ανομβρία και να ζητούν αποζημιώσεις. Όσο για τους ή τις σημαιοφόρους στα Δημοτικά Σχολεία πιστεύω και ελπίζω ότι θα επιλεγούν οι άριστοι, όπως πιστεύει και ελπίζει και η κυρία υπουργός, η οποία, εξ ορισμού, είναι αρίστη. Μέχρι την παρέλαση έχουμε λίγες μέρες ακόμη, θα μάθουμε τι απέγινε με τους αρίστους του Δημοτικού…
Παρουσιάστηκε το βιβλίο «Και εγώ ήμουν στο Γκαίρλιτς» με τα απομνημονεύματα του δεκανέα Νικολάου Μαργαριτούλη από την «φιλοξενία» – αιχμαλωσία, κατά τον ίδιο – του 4ου Σώματος του Ελληνικού Στρατού από τον γερμανικό στρατό στο στρατόπεδο της τότε γερμανικής σήμερα γερμανοπολωνικής πόλης Γκαίρλιτς (Gorlitz). Την επιμέλεια της έκδοσης έκανε ο τ. αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Δημήτριος Μπενέκος, και την παρουσίαση έκαναν o αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Αντώνης Σμυρναίος, η προϊσταμένη των ΓΑΚ Μαγνησίας δρ. ιστορικός κ. Αννίτα Πρασσά και ο ίδιος ο κ. Μπενέκος, ενώ χαιρετισμό απηύθυναν ο πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών καθηγητής κ. Μιχάλης Ζουμπουλάκης, ο επίτιμος πρόξενος της Γερμανίας κ. Γεώγιος Παπαρρίζος. Συντονιστής όλων ο δημοσιογράφος Στάθης Κουτσερής. Πλήθος κόσμου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας (και μέσα από τα κυκλο-φ-οριακα της περασμένης εβδομάδας). Συγκινητική ήταν η στιγμή κατά την οποία ο γιος του Νικολάου Μαργαριτούλη, Κώστας, ανέβηκε στο βήμα και αναφέρθηκε σε κάποια περιστατικά από τη ζωή του πατέρα του. Το βιβλίο διατίθεται στο βιβλιοπωλείο «Επιλογή», Ερμού 262 με Μαυροκορδάτου.
Για να μαθαίνουμε την Ιστορία μας. Και να περάσουμε στο επόμενο θέμα μας, που είναι κι αυτό κομμάτι της τοπικής μας Ιστορίας.
Ξεκίνησε η αποκατάσταση της Κίτρινης Αποθήκης, στη γωνία Βασσάνη και Ανθίμου Γαζή. Ένα εμβληματικό κτήριο, διατηρητέο μνημείο από το 1993, καπναποθήκη από την δεκαετία του 1930, κολαστήριο στην περίοδο της γερμανικής κατοχής 1941-44, ενισχυμένο δομικά μετά τους σεισμούς του 1955-56, σε λειτουργία για την αποθήκευση – διακίνηση καπνών μέχρι το 1976, αν δεν κάνω λάθος. Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών, που υλοποιούνται από την Περιφέρεια Θεσσαλίας με προϋπολογισμό 10,5 εκατ. Ευρώ από ΕΣΠΑ, θα εγκατασταθεί εκεί και θα αναπτυχθεί η «Τεχνόπολις Ιάσων», ένα Κέντρο («hot spot» στα ελληνικά…) Επιχειρηματικής Καινοτομίας, Τεχνολογίας και Διεπιστημονικής Έρευνας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Τουτέστιν ναι!, Πανεπιστήμιο και πάλι, η μεγαλύτερη και μακροβιότερη επένδυση που έγινε ποτέ στον Βόλο.
Χάρη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχουν διασωθεί τα περισσότερα ιστορικά βιομηχανικά κτήρια του Βόλου, χθες ήμασταν για την παρουσίαση του Γκαίρλιτς στο Κτίριο Ματσάγγου, όπου στεγάζεται το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, ένα θαύμα (ανα)κατασκευής, το ίδιο θαυμάσιο είναι το κτίριο Τσικρίκη, το κτίριο Παπαστράτου είναι εδώ και χρόνια ένα από τα πιο γνωστά τοπόσημα του Βόλου, είναι και το συγκρότημα Παπαρρήγα με την Πολυτεχνική Σχολή, οι αποθήκες Ματσάγγου όπου στεγάζεται η Γεωπονική Σχολή, τώρα θα περιμένουμε με αδημονία την Κίτρινη Αποθήκη και θα ευχόμαστε να είναι καλά οι άνθρωποι που έφεραν το σπουδαίο αυτό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα στην πόλη μας και οι άνθρωποι που το λειτουργούν έκτοτε.
Οι Δημοτικές Αρχές έρχονται και παρέρχονται, το Πανεπιστήμιο μένει – κατά το Ρασουλικό «οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει»…
Είπα Δημοτικές Αρχές και το μυαλό μου πήδησε στα γήπεδα (τρομερό;). Είναι δυνατόν να μην υπάρχει κατάλληλο γήπεδο ποδοσφαίρου σε έναν ολόκληρο Βόλο των 130.000 κατοίκων και να τρέχουν οι Ομάδες μας να παίζουν στον Αλμυρό, στη Λάρισα, στο Βελεστίνο ίσως, μπορεί και στο Αερινό; Είναι δυνατόν; Και βέβαια όλα είναι δυνατά σε τούτη την πόλη που εκτός από λαμπάκια, λουλουδάκια και κυκλικούς κόμβους κάποτε περηφανεύονταν ότι είχε τις καλύτερες αθλητικές εγκαταστάσεις στην επαρχιακή Ελλάδα – ξαφνικά δεν έχει «απλά» γήπεδα ποδοσφαίρου. Και απέμεινε μόνο το Πανθεσσαλικό Στάδιο, για το οποίο κι αν έχει πέσει γκρίνια – άχρηστο, πανάκριβο, εγκαταλελειμμένο, τι δεν έχει ακούσει αυτό το έρμο στάδιο!
Σας αγαπώ όλους και όλες, γεια σας.
Στην φωτογραφία, το 1926 το γήπεδο ποδοσφαίρου ήταν στο πάρκο Γεωργίου Α’ (Αγίου Κωνσταντίνου)