Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα συμπολίτες και καλόν μήνα Σεπτέμβριο, έβδομο στη σειρά στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο (septem= επτά) του Ρωμύλου, που ξεκινούσε από τον Μάρτιο και είχε δέκα μήνες. Το 700 π.Χ. ο βασιλιάς Σαβίνος Νουμάς Πομπίλιος πρόσθεσε Ιανουάριο και Φεβρουάριο στο τέλος του έτους και οι μήνες έγιναν δώδεκα, όσοι και σήμερα. Το 153 π.Χ. ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος μετακινήθηκαν οριστικά στην αρχή, χωρίς να αλλάξουν τα ονόματα των μηνών, παρ’ όλο που άλλαξε η σειρά τους, και πρωτοχρονιά του πολιτικού έτους έγινε η 1η Ιανουαρίου.
Οριστικοποιήθηκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, των εξετάσεων που όλοι τις κατηγορούν, όλοι «πρέπει» να τις αλλάξουν, να τις καταργήσουν, να τις πετάξουν στον κάλαθο και στο τέλος όλοι τις αποδέχονται και τις εξυμνούν ως το μόνο αντικειμενικό σύστημα κ.λπ. κ.λπ. Στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση, που πλέον δεν έχει διαχωρισμούς σε Πανεπιστήμια (ΑΕΙ) και Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΤΕΙ), όλα ένα πράμα, όλα ένας αχταρμάς και άντε να δούμε στο μέλλον πώς θα βρίσκουν άκρη τα παιδιά – αυτά τα ίδια παιδιά που σήμερα χαίρονται με την εισαγωγή τους – με τα επαγγελματικά τους δικαιώματα, σε μια αγορά εργασίας που Κύριος οίδε, βέβαια, τι σόι θα ’ναι. Γιατί η «ανάπτυξη» όπως την ονειρεύονται κάποιοι άριστοι δεν έρχεται ως κουνιστή και λυγιστή κουκλάρα διαθέσιμη για όλα («ελάτε να πάρετε…»), έρχεται ως φτιασιδωμένη ασχημομούρα που ζητάει, συνήθως, αίμα – το πανηγύρι έχει ήδη αρχίσει και η «πλήρης» άρση των κεφαλαιακών ελέγχων (capital controls στα ελληνικά) είναι το σύνθημα για την ελεύθερη μεταφορά όλων των διαθέσιμων κεφαλαίων στις τράπεζες του εξωτερικού…
Και την οφειλή των κ.κ. Αγγελόπουλων στη ΔΕΗ, περίπου 32 εκατομμύρια ευρώ, εμείς θα την πληρώσουμε, συμπολίτες, εμείς, για να «διασώσουμε» τη ΔΕΗ και να μην διαταράξουμε την ανάπτυξη (;) της φίλης και κραταιάς Χαλυβουργικής, του μπασκετικού Ολυμπιακού Πειραιώς, της επιτροπής για τον εορτασμό των 200 χρόνων από το 1821 κ.λπ. κ.λπ.
Να μην ξεχάσουμε και τη μεγάλη γκάφα με τα γλυπτά του Παρθενώνα, που πρέπει να χρεωθεί πρωτευόντως στην κυρία υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη και δευτερευόντως στον κύριο πρωθυπουργό. Με τις υγείες σας.
Και μιλώντας για «μνημεία» κύλησε ο νους μας σε ένα μνημείο τεχνολογίας, παρατημένο στη μαύρη μοίρα του, σε μια εσχατιά της όμορφης πόλης μας – χωρίς, βέβαια, να υπαινισσόμαστε οποιαδήποτε σχέση μεγέθους και σημαντικότητας ανάμεσα στα μάρμαρα του Παρθενώνα και στη μηχανούλα της φωτογραφίας.
Όμως και αυτή η μικρή ατμομηχανή έχει την ωραία ιστορία της, λειτουργούσε πολλά χρόνια μεταφέροντας χώμα για το εργοστάσιο Τσαλαπάτα, ύστερα δωρήθηκε στον Δήμο Βόλο επί δημάρχου Κουντούρη προκειμένου να κυκλοφορήσει μέσα στο πάρκο του Πεδίου του Άρεως, που τότε κατασκευάστηκε. Κατασκευάστηκε επί τούτου περιμετρική γραμμή και στάσεις, καθώς και υπόστεγο για διανυκτέρευση, κατασκευάστηκαν και βαγονάκια και …πήρε μπρος, με προσωπική δουλειά-προσφορά παλιών μηχανοδηγών του ΟΣΕ, μεταξύ των οποίων ο Γιάννης Δαμίγος, πρόεδρος στον Σύλλογο Φίλων του Τραίνου Βόλου-Πηλίου, στον οποίο ήμουν κι εγώ αντιπρόεδρος. Κυκλοφόρησε κάποια χρόνια κατάφορτο με παιδιά και γονείς, ύστερα οι δήμαρχοι άλλαξαν, το Πάρκο εγκαταλείφθηκε, τα βαγονάκια βρίσκονται διαλυμένα στα υπόστεγα και η μηχανούλα στέκει εκτεθειμένη σε καιρούς και ανθρώπους και καταστρέφεται. Κανείς δεν ενδιαφέρεται, κι ας είναι κι αυτό ένα κομμάτι Τοπικής Ιστορίας, π.χ. η Διεύθυνση Αρχείων, Βιβλιοθηκών και Μουσείων δεν θα έπρεπε να δείξει εμπράκτως ένα ενδιαφέρον; Τουλάχιστον για την προστασία, τέτοιες μικρές ατμομηχανές υπάρχουν ελάχιστες, πλέον, στον κόσμο, μία ακόμη στέκεται προστατευμένη στον υπαίθριο χώρο του Μουσείου Τσαλαπάτα.
Μου πονάει η ψυχή κάθε φορά που τη βλέπω μέσα στο έρημο και επίσης κατεστραμμένο Πάρκο.
Όπως μου πονάει που βλέπω παραδίπλα το Εκθεσιακό Κέντρο, ομοίως έρημο και σκότεινο, περιμένοντας την επόμενη Μαρινέλα να του δώσει ζωή…
Σας αγαπώ όλους και όλες, γεια σας.