κυκλο – φ – οριακα 

Του Χαράλαμπου Α. Σκυργιάννη

Ταξιδευτές ήμασταν το περασμένο Σαββατοκύριακο, μια βόλτα με αυτοκίνητο στην πρωτεύουσα του βορρά ή νύμφη του Θερμαϊκού ή συμπρωτεύουσα ή φτωχομάνα Θεσσαλονίκη. Που σφύζει από ζωή και είναι πράγματι όμορφη, όπως λέει το τραγούδι. Ανεβήκαμε για φαγητό στα Κάστρα, ήπιαμε μπύρες στην Πλατεία Μοριχόβου στα Λαδάδικα (άμα έχεις καλούς ξεναγούς-φοιτητές…) περπατήσαμε στη Νέα Παραλία, έργο των Αρχιτεκτόνων Πρόδρομου Νικηφορίδη και Bernard Cuomo ύστερα από διεθνή διαγωνισμό του Δήμου Θεσσαλονίκης με Δήμαρχο Βασίλη Παπαγεωργόπουλο το 2001, μελέτη 2001-2005, έργο 2006-2014, κόστος περίπου 23 εκατ. €. Εμάς η Νέα Παραλία μας αρέσει πολύ, την έχουμε περπατήσει και φωτογραφήσει αρκετά, κι έχουμε ενημερωθεί για το ιστορικό της κατασκευής της, ανάμεσα στον Λευκό Πύργο και το Μακεδονία Παλάς και το Μέγαρο Μουσικής. Ανάμεσα υπάρχουν και συστήματα κοινόχρηστων ποδηλάτων, το ένα από αυτά με όνομα i-bikes ανήκει στην Εθνική Τράπεζα, δεν μπόρεσα να το διαπιστώσω αυτοπροσώπως αλλά νομίζω ότι λειτουργούν κανονικά.

Βεβαίως χρησιμοποιήσαμε τον αυτοκινητόδρομο με τις σήραγγες των Τεμπών Τ1 (2.000 μ.) και Τ2 (6.000 μ., η μεγαλύτερη των Βαλκανίων) και Πλαταμώνα Τ3 (2.700 μ.) και τα διόδια, συνολικά 13,10 € ανά διαδρομή. Εξαιρετική αίσθηση ασφάλειας, λέω ότι επιτέλους έχουμε αυτοκινητόδρομους στην Ελλάδα. Και επίσης σύντομα θα έχουμε μετρό στη Θεσσαλονίκη, τρέχει με γοργούς ρυθμούς το έργο, το ίδιο αυτό έργο που μέχρι πριν από τρία χρόνια κανείς θεσσαλονικιός δεν πίστευε ότι θα το δει ποτέ τελειωμένο.

Και κάτι ακόμη, σχετικό-άσχετο. Λίγες μέρες πριν στην τηλεόραση της ΕΡΤ3 είδα ένα ρεπορτάζ όπου δέκα δήμαρχοι παραλιακών Δήμων πέριξ της Σαλονίκης «συνασπίζονταν» ζητώντας να υπάρξει θαλάσσια συγκοινωνία με ταχύπλοα καραβάκια που να συνδέει τους Δήμους τους με το Κέντρο. Αυτά τώρα, εν έτει 2018. Τον Ιούνιο του 1986, ήτοι 32 χρόνια πίσω, σε επιστημονική ημερίδα στο ΤΕΕ Μαγνησίας με Θέμα «Οι Μεταφορές και το Λιμάνι του Βόλου», ο συνάδελφος Σπύρος Βούγιας, Επίκουρος Καθηγητής τότε στον Τομέα Συγκοινωνιακών Έργων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης παρουσίασε ένα πλήρες σχέδιο θαλάσσιας συγκοινωνίας (περίπου αυτό που «διεκδικούν» οι τωρινοί δήμαρχοι, αν και δεν το πολυπιστεύω, ίσως να είναι και προεκλογικό…) με σκάφη, σταθμούς, δρομολόγια, οικονομική ανάλυση βιωσιμότητας, τα πάντα. Όλοι χαμογέλασαν ευγενικά και επαίνεσαν την άψογη επιστημονική εργασία, το ωραίο εκείνο σχέδιο ποτέ δεν υλοποιήθηκε. 15 χρόνια αργότερα, το 2001, το Διεθνές Ερευνητικό Κέντρο Ανατολικής Μεσογείου για τις Μεταφορές (ΔΕΚΑΜΜ) και εγώ προσωπικά ως διευθυντής του, εκπονήσαμε, στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού προγράμματος σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιό μας, μία μελέτη με τίτλο «Σύστημα Θαλάσσιων Επιβατικών Μεταφορών Μικρών Αποστάσεων (ΣΥΘΕΜΜΑ)» στον Παγασητικό Κόλπο με δύο ταχύπλοα σκάφη, ένα προς ανατολάς μέχρι το Τρίκερι κι ένα προς Δυσμάς μέχρι το Αχίλλειο, με πολλές ενδιάμεσες στάσεις (βλ. εικόνα). Ένα Σύστημα που θα απάλλασσε τους καλοκαιρινούς δρόμους της Μαγνησίας από τις τρελές συμφορήσεις και τους Μαγνησιώτες από τα άγχη εντός και εκτός αυτοκινήτων.

Πολλά χαμόγελα κι εδώ, πολλοί έπαινοι, η αντινομάρχης κ. Τζαβέλα-Αδαμάκη έκανε το 2007 μια καλή προσπάθεια να ενεργοποιήσει τους παράκτιους Καποδιστριακούς δημάρχους, σε καναδυό συσκέψεις ήρθανε, το χέρι στην τσέπη ποτέ δεν βάλανε, ναυάγησε, ως ήτο φυσικόν, και αυτό το σχέδιο, μαζί με το άλλο, εκείνο για τον Φορέα Λειτουργίας του Τρένου του Πηλίου, άλλη πονεμένη ιστορία.
Εν πάση περιπτώσει, κάποτε αυτή η πόλη, αυτός ο νομός συζητούσε για κάτι, μελετούσε, σχεδίαζε, απέρριπτε, προχωρούσε, σταματούσε, κάτι συνέβαινε τέλος πάντων. Τώρα άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο (και στο όρος…) βασιλεύει. Και δεν φταίει μόνο η κρίση, ίσως μάλιστα να μην φταίει και καθόλου.
Να είστε καλά. Και αχρείαστη να σας είναι η καινούργια ιατρός Μυρτώ-Αντωνία Σκυργιάννη-Μανουσάκη. Γεια σας.