Του Χαράλαμπου Σκυργιάννη
Με το κεφάλι γεμάτο φωτιά, πυκνό καπνό και δηλητηριώδεις αναθυμιάσεις βλακείας περάσαμε την προηγούμενη εβδομάδα και πολλές φορές σκεφτήκαμε ότι η Φύση ξέρει πολύ καλά τι κάνει κι εμείς οι άνθρωποι καλόν είναι να σιωπούμε (στα…απλά ελληνικά, να βγάλουμε, επιτέλους, τον σκασμό). Αλλά δεν έμεινε άνθρωπος ή ανθρωπάκος, Έλληνας ή Ελληναράς που αφ’ ενός δεν κάηκε και αφ’ ετέρου είχε (και έχει, ακλόνητη…) άποψη επί όλων ανεξαιρέτως των παραμέτρων αυτού του πράγματι μεγάλου δράματος της 23.07.2018 στους οικισμούς Καλλιτεχνούπολη, Νέος Βουτζάς και, κυρίως, Μάτι, της Ανατολικής Αττικής.
Καλόν μήνα συμπολίτες, απότομα ξεκινήσαμε σήμερα, με το κεφάλι γεμάτο και την ψυχή βαριά. Γιατί είναι η πρώτη φορά που μια πυρκαγιά, και μάλιστα τέτοιου μεγέθους χτυπά μια αμιγώς κατοικημένη περιοχή. Και την χτύπησε με την μεγαλύτερη δυνατή μανία, λες και η Μητέρα Φύση είχε σκοπό να επιδώσει ένα (ακόμη) μήνυμα – το πέτυχε, εξοντώνοντας πάνω από 100 ανθρώπους και καταστρέφοντας σχεδόν ολοσχερώς το περιβάλλον που αυτοί με τη στενομυαλιά τους δημιούργησαν. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν αυτό το μήνυμα ελήφθη. Εγώ νομίζω πως δεν ελήφθη και ούτε πρόκειται να ληφθεί. Με το που τόλμησαν κάποιοι να αναφέρουν λέξεις όπως «αυθαίρετο σε δασική περιοχή», «πρόσβαση σε παραλίες» – θυμάμαι ένα από τα συνθήματα του Υπουργού Αντώνη Τρίτση που έλεγε «οι ακτές ανοικτές», παραμύθια για αιθεροβάμονες έτους 1981 – ξεκίνησε το γνωστό και επί δεκαετίες ίδιο πανηγύρι: Όλοι εναντίον όλων, αλλά «υπό προϋποθέσεις». Εμ! αυτές οι «προϋποθέσεις» είναι που φτάσανε τα πράγματα ως εδώ!
Εγώ να πω μόνο τρεις λέξεις, κι όσοι μπορούν ας καταλάβουν: Πολεοδομική Μελέτη Κορώπης (Μπούφας). Να! και το ΤΕΕ Μαγνησίας με σούπερ ανακοίνωση (ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ…), όπου η λέξη «τεχνολογία» θεοποιείται πάνω από δέκα φορές αλλά ούτε μία λέξη (δεν) αφιερώνεται στις διαχρονικά τεράστιες ευθύνες των Συναδέλφων μας Μηχανικών και στην κατάπτυστη «Νομιμοποίηση Αυθαιρέτων». Και όπου διατυπώνεται ένα ακόμη ευχολόγιο περί το δέον (πλην αδύνατον…) γενέσθαι.
1.218 καμμένα σπίτια, 305 καμμένα αυτοκίνητα, πάνω-κάτω 100 καμμένοι ή πνιγμένοι συνάνθρωποι. Δεν έμαθα ως τώρα, έστω ένα νούμερο κατά προσέγγιση, πόσοι άνθρωποι βρίσκονταν εκεί την ώρα που η μεγάλη φωτιά περνούσε την Λεωφόρο Μαραθώνος. Δεν μπόρεσα επίσης να καταλάβω πώς το μήνυμα στο κινητό μέσω του μαγικού αριθμού 112 θα έφτανε μόνο σ’ αυτούς τους συνδρομητές που θα βρίσκονταν εκεί, με ποιο κριτήριο επιλογής δηλαδή, όσοι μετά μανίας το επικαλέστηκαν αυτές τις μέρες ελπίζω να ξέρουν – η τεχνολογία έγινε θεά, αλλά ο άνθρωπος παραμένει άνθρωπος, ο παππούς κι η γιαγιά σφιχταγκαλιασμένοι με τα δύο εγγονάκια …
Και ξαφνικά μια ίδια εικόνα ήρθε και μου έριξε μια μπουνιά στη μούρη από τη μακρινή, πλην ομοιοπαθή Βόρεια Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών: μια γιαγιά με δύο εγγονούλες, απανθρακωμένες (και δεν είναι οι μόνες…), κάπου 1.000 σπίτια καμμένα, χιλιάδες πυροσβέστες – κι ακόμα πιο ξαφνικά άκουσα χθες σύσσωμη την (ελληνική) αντιπολίτευση να ζητά μετ’ επιτάσεως την παραίτηση του Προέδρου Τραmp και όλων ανεξαιρέτως των ανίκανων Υπουργών του…
Δύσκολοι καιροί για τυμβωρύχους. Για εμάς η πιο συγκλονιστική εικόνα από αυτή την τραγωδία είναι αυτή που δημοσιεύουμε, γιατί δείχνει όλο το πρόβλημα και όλη την απόγνωση. Ας είναι ελαφρύ το χώμα, γεια σας.