γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα, πάλι με μία ημέρα καθυστέρηση πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής. Αυτή τη φορά χωρίς δικαιολογία, καθυστέρηση σκέτη και, στην ουσία, αναίτια.
Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου μεταβήκαμε την περασμένη Κυριακή. Με λαμπρό καιρό, δυνατό αέρα ο οποίος εξαφάνισε κάθε μόριο σκόνης και μας χάρισε εξαιρετική διαύγεια που μας επέτρεψε να θαυμάσουμε για ακόμη μία φορά τον Άθω με το γνωστό συννεφάκι στην κορφή του – αυτοί που ξέρουν λένε ότι αυτό υποδηλώνει την αέναη παρουσία της Παναγίας στο Άγιον Όρος. Ο Αη Γιάννης παραμένει στη θέση του εν αναμονή (δοτική, με υπογεγραμμένη στο «η», λέμε…) του Πάσχατος και βεβαίως του Καλοκαιριού. Πέρυσι το καλοκαίρι (2021) ολοκληρώθηκε η πλήρης επισκευή του λιμανιού, που ήταν κατεστραμμένο από το 2009, και η για πρώτη φορά στην ιστορία του Αη Γιάννη τσιμεντόστρωση του παραλιακού δρόμου προς το λιμάνι. Στο πλαίσιο της αποκατάστασης του λιμανιού τοποθετήθηκαν και τέσσερα (4) «πίλλαρ» (pillar=κολώνα, κίων, υποστύλωμα) που παρέχουν νερό και ηλεκτρικό ρεύμα σε σκάφη παντός είδους τα οποία δένουν στα μουράγια. Τέτοια υπάρχουν και στη μεγάλη παραλία μας και στο λιμανάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Όπως είπα, στον Άη-Γιάννη τοποθετήθηκαν πέρυσι 4 για να καλύψουν όλο το μέτωπο του λιμανιού. Φέτος, την περασμένη Κυριακή, υπάρχει μόνον ένα (1)! Τα υπόλοιπα τρία (3) έχουν βανδαλιστεί με τον χειρότερο τρόπο, έχουν τελείως καταστραφεί, κι όποιος ενδιαφέρεται ας μπει στη σελίδα μου στο facebook (Μπάμπης Sky) να δει και τις υπόλοιπες φωτογραφίες. Μιλάμε για μίσος. Μείναμε άναυδοι, δεν περιγράφεται το συναίσθημα. Και κυρίως δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «γιατί;». Και επίσης γιατί το θέμα δεν απασχόλησε τον τοπικό τύπο – εκτός αν δεν το πήραμε εμείς χαμπάρι. Σήμερα (χθες), για παράδειγμα, μάθαμε για την κλοπή δύο (2) αγαλμάτων από την πλατεΐτσα Καραμπατζάκη-Λεωφόρο Ειρήνης. Για αυτή την μεγάλη καταστροφή, μαζί και οικονομική, στον Αη Γιάννη, γιατί δεν μας ενημέρωσε κανείς; Μήπως κάποιοι γνωρίζουν και δεν μιλούν ή μήπως ξέχασαν να μιλήσουν παραδομένοι στα ολοήμερα μυστήρια της Πάτρας; «Επί του πληκτρολογίου» γείτονας μου είπε ότι και γι’ αυτό ευθύνεται η θάλασσα – δυσκολεύομαι να το πιστέψω…
Ένας ρεπόρτερ, ένας φωτογράφος, ένας κάτοικος, ένας κάποιος, ρε παιδιά. Όλοι μπροστά σε μια οθόνη; Ένα τηλέφωνο, ένα κάτι.
Και δεν είναι η μόνη ζημιά. Στο Παπά Νερό πάλι ένας κρηπιδότοιχος κατεστραμμένος, καμιά 25αριά μέτρα. Μεγάλο το έργο της ανακατασκευής, στο ίδιο facebook κι αυτές οι φωτογραφίες. Το Αιγαίο δεν αστειεύεται, το ξέρουμε αυτό, κι ό,τι στέκεται απέναντί του, τεχνική ή ανθρώπινη οντότητα, πρέπει να είναι γερά φτιαγμένη. Αλλά τα καημένα τα pillars δεν είχαν να κάνουν με τη δύναμη του Αιγαίου, προφανώς με τη μαύρη ψυχή (υπ)ανθρώπων βρέθηκαν αντιμέτωπα.
Όσο για την ιστορία της Πάτρας, ένας καλός φίλος, που παρακολουθεί διαδικτυακά τα πάντα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μου γράφει ότι «…Η ναρκισσιστική προσωπικότητα περιγράφεται λεπτομερώς σε ιατρικά εγχειρίδια, εγωκεντρισμός χωρίς όρια, μηδενική συμπάθεια για άλλους, μεγαλομανία, χειριστικότητα άλλων για ιδίους σκοπούς, πλήρης έλλειψη ηθικής… Δεν υπάρχει θεραπεία ψυχολογική ή ψυχιατρική. Δεν υπάρχουν φάρμακα. Δεν είναι αρρώστια. Απλώς είναι.» Φαίνεται ότι το γνωρίζει το αντικείμενο, προσυπογράφω και (αναγκαστικά…) συνεχίζω να ζω χωρίς να αναλαμβάνω ρόλους που δεν μου αναλογούν. Μέχρι την επόμενη αναπόφευκτη φρίκη.
Αλλά τι λέω; Η αναπόφευκτη φρίκη είναι ήδη εδώ, είναι ήδη μέσα στα σαλόνια μας και στις ψυχές μας. Είναι, βέβαια, ο πόλεμος στα εδάφη της Ουκρανίας, που όχι μόνο τελειωμό δεν έχει (στην αρχή του λέγαμε ότι θα τελειώσει γρήγορα) αλλά όλο και πιο βάρβαρος, όλο και πιο συγκεχυμένος γίνεται. Και σε ρωτάω, αδερφέ: είναι δυνατόν σε μια πόλη να φαίνονται τόσα πτώματα και οι επιτιθέμενοι να ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι στημένη προβοκάτσια των αμυνόμενων; Και οι νεκροί, τι είναι οι νεκροί; Μολυβένια στρατιωτάκια; Δεν ξέρω, αγαπητοί και δεν ξέρω ποιος ξέρει πώς διεξάγεται ένας πόλεμος στον 21ο αιώνα, αιώνα της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, αιώνα της Επικοινωνίας, αιώνα του Διαδικτύου, αιώνα της Κλιματικής Αλλαγής, της Ισότητας, της Πολυπολιτισμικότητας, της Ελευθερίας κι άλλα πολλά τέτοια χαρούμενα και «επιδραστικά» (influencing, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, προστάτες, γενικώς, των λαών…).
Δεν ξέρω, λέω. Όπως και δεν ξέρω τι δουλειά έχει ένας Δήμαρχος, που επί τούτου βιντεοσκοπείται από επαγγελματία βιντεοσκόπο, να καθορίζει πλάτος νησίδων (με μετροταινία, παρακαλώ) σε κόμβους («θα μου το κάνεις 2,60», πώς λέμε στον ράφτη «θα μου το κάνεις το σακάκι με διπλό σκίσιμο…), διαβάσεις πεζών και άλλα κυκλοφοριακά στοιχεία. Αυτά τα στοιχεία τα καθορίζει, κατά κανόνα, η μελέτη του έργου, μελετητής του οποίου είναι, κατά κανόνα, αρμόδιος περί αυτά Μηχανικός. Κι ο συνάδελφος που μου έστειλε το σχετικό βίντεο να μου επισημαίνει «Πάρε μαθήματα…». Τι να κάνω, αδέρφια, τι πρέπει να κάνω επιτέλους, πόσα μαθήματα να πάρω ακόμη σ’ αυτή την πόλη;;
«Άδεια η πόλη / τι γίναν όλοι / αν με θυμάσαι, στην υγειά μου κάτι πιες» που τραγούδησε το 1992 ο μεγάλος Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Και οι άλλοι να αρνούνται να καταλάβουν τι δηλώνει ο σαββοπουλικός στίχος «…εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω / τις μέρες τις παλιές!».
Ύστερα μας πρόκυψε όχι αιφνιδίως θέμα με κατεδάφιση του Ξενοδοχείου της Γαλλίας και του Καφενείου «Η Συνάντηση», Κ.Καρτάλη/Ιάσονος/Αργοναυτών για τα οποία κτίρια, αν κατάλαβα καλά, η Εφορία Νεωτέρων Μνημείων ξεκινάει τώρα διαδικασία για κήρυξη διατηρητέων μνημείων. Η άποψή μου είναι ρητά όχι στην κατεδάφιση αλλά ρε παιδιά, πού ήταν τόοοοσα χρόνια η καλή Υπηρεσία;
Άλλο τι δεν έχω να προσθέσω, και γράμματα γνωρίζω. Γεια σας.