γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα και Καλή Σαρακοστή πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής, όπως δήλωσε ο μεγάλος.
Μυστήριος ο καιρός της Καθαροδευτέρας, δεν ξέρω αν εσείς τον πετάξατε τον αητό σας, εμείς δεν. Εμείς βάλαμε κι ακούσαμε για μία ακόμη φορά τους «Χαρταετούς» του Μίκη Θεοδωράκη για το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Γειτονιά των Αγγέλων», με τον Γιώργο Ζαμπέτα να «κεντάει» στο μπουζούκι, 4 Οκτωβρίου 1963 στο θέατρο «Κοτοπούλη-Ρεξ».
Μετά από αυτό και μερικά άλλα ψιλά στη δεκαετία του ’60 προέκυψε το χάος στην ελληνική μουσική γενικώς, μέχρι που εμφανίστηκε (επί λέξει) «ο πιο πετυχημένος Έλληνας τραγουδιστής και δημιουργός» Νίκος Βέρτης (προσέξτε το στα διαφημιστικά της τηλεόρασης, συνεχώς το μεταδίδουν). Είναι ένα αυθεντικό δείγμα υπερφίαλου ναρκισσιστικού υπερεγώ που απευθύνεται ούτε καν σε πολίτες-αμοιβάδες και, παρ’ όλα αυτά, κατακλύζει τα σαλόνια των Ελλήνων, διότι «ελευθερία έχουμε, ο καθένας λέει ό,τι θέλει». Και οι άλλοι, μεσούντος του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, αποφάσισαν να μεταδίδουν καθεβραδινά μια σειρά «κωμωδία» με πρωταγωνιστή αυτό το ανθρωπάκι που επί 8 χρόνια υποδύεται τον πρόεδρο της Ουκρανίας – είναι προφανές ότι δεν έχει τέλος ο κατήφορος των ελληνικών μας τηλεοπτικών «μέσων» που συλλήβδην, ομοθυμαδόν και ακρίτως στηρίζουν Ουκρανία, ακριβώς με τον τρόπο που θα στήριζαν τα συμφέροντα των εργοδοτών η/και των χρηματοδοτών τους. Και οι εργοδότες/χρηματοδότες δίνουν αντάλλαγμα, η Ουκρανία η ίδια ή η Ευρωπαϊκή Ένωση τι αντάλλαγμα δίνει; Ιδού η Απορία, ιδού και το Δράμα.
Και αν κατάλαβα καλά ουδείς ετόλμησεν (μάλλον κατόπιν άνωθεν εντολών…) να μεταδώσει το ειδικά για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης σχόλιο της εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας Μαρίας Ζαχάροβα (υπάρχει, ευτυχώς, στο διαδίκτυο), που μεταξύ άλλων αναφέρει: «…Σε αυτή τη βάση λαμβάνονται βαθύτατα εσφαλμένες, εγκληματικές αποφάσεις, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής όπλων στην Ουκρανία. Στο τέλος τα όπλα θα στραφούν και εναντίον των αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων, τους οποίους τα ουκρανικά εθνικιστικά τάγματα χρησιμοποιούν ως ανθρώπινη ασπίδα και οι οποίοι έχουν ήδη πέσει θύματα αυτής της απάνθρωπης τακτικής…», «…διακηρύσσουν ως στόχο την απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, οι αδιάκοπες προμήθειες του οποίου επί δεκαετίες αποτελούν σταθεροποιητικό παράγοντα για τον εθνικό ενεργειακό τομέα…» και «…Ουσιαστικά, για χάρη των ασαφών και αμφίβολων στόχων, η ηγεσία της Ελλάδας είναι έτοιμη να μηδενίσει την ίδια την κοινή μας ιστορική κληρονομιά, που μόλις χθες η ίδια χαρακτήριζε ως φυσικό της πλεονέκτημα στη συνεργασία με τη Ρωσία…». Αυτά τα ωραία. Ελευθερία έχουμε, ο καθένας λέει ό,τι θέλει κι ο επίσης «καθένας» αποκρύπτει ό,τι δεν τον βολεύει – ζούμε, άλλωστε, στην εποχή της υπερ-πληροφόρησης.
Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, βεβαίως-βεβαίως, ο αληθινός Ηγέτης (σε αντιδιαστολή με όποιον/όποια σκεφτείτε από τις χώρες και τις δομές της ΕΕ των κυρώσεων…) επικοινωνεί πρωί-μεσημέρι-βράδυ με τον Ηγέτη της Ρωσίας και πορεύεται αταλάντευτα πατώντας, όπως πάντα, σε δύο βάρκες.
Και γράφοντας για βάρκες ή βαρκούλες που αρμενίζουν μεταφερόμαστε αυθωρεί και παραχρήμα στον Κόλπο μας. Τον Παγασητικό μας. Σκαλίζω αυτή την περίοδο το παρελθόν μου στα θέματα Περιβάλλοντος σε τούτον τον τόπο και βρίσκω ένα μεγάλο κομμάτι δράσης μιας Συντονιστικής Επιτροπής για τη Σωτηρία του Παγασητικού, που με σύνθημα «Ο Παγασητικός πρέπει να ζήσει» οργάνωσε μια σειρά από μεγάλες δράσεις από το 1987 έως το 1990. Τότε που το δίκτυο αποχέτευσης και οι εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού ήταν ακόμη ημιτελείς, τότε που η αποστραγγιστική σήραγγα της Κάρλας έφερνε στην θάλασσα τα λύματα της αχυροκυτταρίνης, της οινοπνευματικής του Χατζηδήμα και όλα τα νιτρικά του κάμπου, τότε που συζητούνταν εγκατάσταση ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο λιμάνι. Βρίσκω τον εαυτό μου να μιλάει σε μεγάλη συγκέντρωση στην παραλία του Βόλου στις 9 Ιουλίου 1987, με συνθήματα, πανό κι ενθουσιασμό! Αγώνας, συμπολίτες! Αγώνας, άρχοντες, που νομίζετε ότι μαζί μ’ εσάς δημιουργήθηκε αυτή η πόλη και οι υποδομές της. Αγώνας επιτυχής, με τη συνδρομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κι όχι με διαρκείς κόντρες και υβρεολόγια, όπως συμβαίνει στις μαύρες μέρες που μας έχετε καταδικάσει, παρέα με τα αθηναίικα φιλαράκια σας.
Τώρα εγκρίθηκε, λέει, από το αρμόδιο Υπουργείο η εγκατάσταση πλωτού «υπεράκτιου σταθμού υποδοχής, προσωρινής αποθήκευσης και αεριοποίησης (FSRU) για υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG)». Στα κυκλο-φ-οριακα 1074, στις 29.09.2021 είχαμε αναφερθεί αρκετά σ’ αυτό το θέμα, τότε που οι σούπερ επενδυτές με τη συνδρομή της σούπερ Αρχής μας και των λοιπών Συγγενών Δυνάμεων είχαν παρουσιάσει τη σούπερ επένδυσή τους, αποκλείοντας κάθε άλλη φωνή που θα ήθελε να εκφράσει κάποια άποψη. Ελευθερία έχουμε, ο καθένας λέει ό,τι θέλει – λέμε τώρα…
Συμπολίτες, ας σοβαρευτούμε επιτέλους! Μας φαίνεται αδιανόητο να σκέφτεται έστω και ένας Βολιώτης να εγκαταστήσει ένα τέτοιο τέρας μπροστά στα Πευκάκια. Έλεος! Οι «επενδυτές» βλέπουν χάρτες, οι αναπτυξιολόγοι βουλευτές και παρατρεχάμενοι βλέπουν «θέσεις εργασίας» μεταφραζόμενες σε ψηφαλάκια (και σιγά τις πολλές θέσεις…), οι άρχοντες βλέπουν κυρίως ποδόσφαιρο (play-out μια και καλή…), εμείς ζούμε εδώ, εμείς βλέπουμε την θάλασσά μας, εμείς αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν, εμείς πρέπει να την προστατέψουμε για μία ακόμη φορά. Ρητά και κατηγορηματικά και χωρίς τζιριτζάντζουλες: ΟΧΙ εγκατάσταση σταθμού για υγροποιημένο φυσικό αέριο στον Παγασητικό Κόλπο.
Τελεία και παύλα. «Αυτή η Θάλασσα είναι δική μας» 9 Ιουλίου 1987.
Να είμαστε καλά, γεια σας.