γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα αγαπητοί και αγαπητές. Κυκλο-φ-οριακά 1087 σήμερα, 20 Ιανουαρίου 1991 οι πρώτες 719 τυπωμένες λεξούλες, με τα χρόνια αυξήθηκαν στις 735.000, όλες τυπωμένες σε φύλλο εφημερίδας, ανεξάρτητα από την από το 2011 ηλεκτρονική δημοσίευση στο προσωπικό μου ιστολόγιο και αργότερα στην σελίδα του φατσοβιβλίου. Θεού θέλοντος και κορωνοϊού επιτρέποντος μέσα στο αρξάμενο 2022 η στήλη θα φτάσει τις 1100 δημοσιεύσεις – ας ευτυχήσουμε!
Ξεκινώντας, η στήλη θέλει να συγχαρεί τον Φιλόλογο Κύριο Αλέξανδρο Δημητρόπουλο τόσο για την εις Αναγνώστην χειροθεσία του, όσο και για τα άρθρα του σχετικά με την αδιάλειπτη τουρκική επιθετικότητα. Με τον κ. Δημητρόπουλο είχα την τιμή να συνυπάρξω επί 17 χρόνια στην Βολιώτικη Χορωδία (ο Αλέξανδρος τενόρος, εγώ βαρύτονος), τα περισσότερα από τα οποία διακόνησα αυτό το ιστορικό Καλλιτεχνικό Σωματείο ως Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου, με Πρόεδρο εκείνον, και να τον διαδεχτώ το 2014, όταν παραιτήθηκε προκειμένου να ασχοληθεί περισσότερο με τα υπόλοιπα ενδιαφέροντά του. Εύχομαι να έχει καλή σωματική, ψυχική και διανοητική υγεία ώστε να συνεχίσει να ευλογεί όλους μας διά των λόγων και των έργων του.
Τρίτη πρωί, που γράφονται αυτές οι γραμμές, βρέχει πολύ. Ο «Διομήδης», λένε οι νονοί μετεωρολόγοι, ευθύνεται. Ο οποίος Διομήδης ήταν μυθικός βασιλιάς του Άργους και, σύμφωνα με τον Όμηρο στην Ιλιάδα, ήταν ο τρίτος καλύτερος πολεμιστής στον Τρωικό Πόλεμο, μετά τον Αχιλλέα και τον Τελαμώνιο Αίαντα, αλλά και άντρας σώφρων, με σοφές απόψεις, που τις αποδέχονταν ο Αγαμέμνων και ο Νέστωρ. Τώρα γιατί πρέπει μια τέτοια μυθολογική προσωπικότητα να ταυτίζεται στις συνειδήσεις των συγχρόνων Ελλήνων (και Κυπρίων, αν δεν κάνω λάθος) με φυσικές καταστροφές εγώ δεν το γνωρίζω – υποθέτω πως ούτε οι σύγχρονοι μετεωρολόγοι, απορροφημένοι από τους ουράνιους και αέριους χάρτες, αλλά ούτε και οι σύγχρονοι Έλληνες, απορροφημένοι από το ίνσταγκραμ και τα σόσιαλ, ενδιαφέρονται για τέτοιες λεπτομέρειες. Άλλωστε το σύνθημα είναι «Don’t look up» (Μην κοιτάς προς τα πάνω), μια πολύ καλή κινηματογραφική ταινία, που ταιριάζει γάντι στην παγκόσμια πολιτικο-κοινωνική λειτουργία υπό την απειλή ενός τεράστιου μετεωρίτη, και οπωσδήποτε και στην ελληνική, με την δεδομένη πανδημία, την δεδομένη κυβέρνηση και τον δεδομένο ΣΚΑΪ του καθημερινού Αδώνιδος. Δείτε την ταινία και τα ξαναλέμε.
Εμείς, παρ’ όλη τη βροχή, ας κάνουμε μια μικρή βόλτα στην πόλη και τα περίχωρά της.
Στον παραλιακό δρόμο από τα Πευκάκια προς τις Αλυκές, στον δρόμο που ονομαζόταν μετά βεβαιότητος «Παπαδάκου» και τώρα χωρίς επίσημη μετονομασία βλέπω πινακίδες που γράφουν «Ασα Τζένικς» (άλλη φορά σχετικά με αυτόν τον άνθρωπο), στο προς την θάλασσα πεζοδρόμιο με τον ποδηλατόδρομο είχαν τοποθετηθεί ιστοί με φωτοβολταϊκές πλάκες και φωτιστικά σώματα, πρωτοποριακά για την προ δεκαετίας, περίπου, εποχή κατασκευής αυτού του έργου από την (προηγούμενη) Δημοτική Αρχή Σκοτινιώτη – ναι, ναι! συμπολίτες, γίνονταν και τότε έργα, πιστέψτε το!. Αυτά, λοιπόν, τα οικολογικά φωτιστικά σημεία, σήμερα δεν λειτουργούν, στην απέναντι πλευρά υπάρχουν κανονικοί ιστοί με τις γνωστές σε όλη την πόλη λάμπες LED με το ξέξασπρο φως των 6000 βαθμών Kelvin. Γιατί συμβαίνει αυτό; Και γιατί απαξιώθηκε με τέτοιον τρόπο ένα σοβαρό, κατά τη γνώμη μας, περιουσιακό στοιχείο του Δήμου, όπως αυτά τα φωτοβολταϊκά φωτιστικά;
Εισέρχομαι στην πόλη από τα Αηβαλιώτικα (καθόλου καλή η εικόνα μας) αφού έχω περάσει από το γεφυράκι στο Αλυγαρόρεμα (που όλο γίνεται κι ακόμα το ίδιο χάλια είναι) και φτάνω στην Μπουρμπουλήθρα, όπου περιμένω να γίνει ένας κόμβος, ισόπεδος ή ανισόπεδος, δεν έχω καταλάβει αν έχει κατασταλάξει το θέμα, και να ξεκινήσει από εκεί ένας δρόμος, που θα συναντήσει τον Περιφερειακό στην γέφυρα πάνω από την οδό Λαρίσης και θα ολοκληρώσει την Αρτηρία Παράκαμψης του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Βόλου από Εθνική Οδό αρ. 30 (Μπουρμπουλήθρα) μέχρι Εθνική Οδό αρ. 34 (δεξαμενές καυσίμων πριν την Αγριά). Πού βρίσκεται αυτό το θέμα, το παρακολουθεί κανένας; Μήπως ο επί της αναπτύξεως κύριος βουλευτής μας, ο οποίος εκστασιάζεται επειδή επιτέλους θα γίνει ένα γηπεδάκι στην Άνω Γατζέα και έφερε, μαζί με τους υπόλοιπους παράγοντες, που εμφανίστηκαν σύσσωμοι και ομόψυχοι, κοτζαμάν υφυπουργό Αθλητισμού προκειμένου να υπογράψει επιτοπίως την σύμβαση του έργου «Βελτίωση υφιστάμενων γηπέδων και μπάσκετ στην Άνω Γατζέα Τ.Κ. Αγ. Γεωργίου Δήμου Νοτίου Πηλίου». Ανατρίχιασα συνάνθρωποι, ειλικρινά το λέω, και επειδή έχω περιπλανηθεί πολύ στην ελληνική ύπαιθρο κι έχουν δει τα μάτια μου γήπεδα-βοσκοτόπια και γήπεδα-χωράφια με γκολπόστ και κερκίδες φυτρωμένες και αποδυτήρια-μαντριά και μπασκέτες σπασμένες, που όλα, κάποτε, όταν δημιουργήθηκαν, ακόμη και χωρίς ηλεκτρονικούς υπολογιστές και φωτορεαλισμούς, διέθεταν άψογα τρισδιάστατα σχέδια και άψογες πολυδιάστατες άριστες προθέσεις, εύχομαι ολόψυχα, για το καλό όλων μας, αυτή η υπερβολική φιέστα να μην πάει χαμένη – διότι στην Ελλάδα δεν είναι πρόβλημα το έργο αλλά η συντήρησή του. Γκρινιάζω απελπιστικά Δημήτρη; Ίσως. Αλλά η ίδια η ζωή μας είναι γκρινιάρα, νομίζω.
Και επαναλαμβάνω: Πού βρίσκεται το θέμα του κλάδου της Αρτηρίας Παράκαμψης από Μπουρμπουλήθρα μέχρι οδό Λαρίσης; Απορίας άξιον.
Είχα κι άλλα να σας πω, αλλά ας όψεται ο Χρόνος, ακόμη και του συνταξιούχου, παρά το ότι «Ο χρόνος είναι κάτι απίθανα μακρύ…» κατά τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι στην μετάφραση του Γιάννη Ρίτσου (Το τραγούδι του Οκτώβρη, Θάνος Μικρούτσικος, Μαρία Δημητριάδη, «Καντάτα για τη Μακρόνησο», 1976). Να είστε καλά, γεια σας.
Το σκίτσο του Μποστ (Μέντης Μποσταντζόγλου) από την δεκαετία του ’60 δίνει ζωή στη Μαμά Ελλάδα και στα παιδιά της, τον Πειναλέοντα και την Ανεργίτσα. Καμιά σχέση με το σήμερα…