Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα και πάλι. Για 1074η φορά τα κυκλο-φ-οριακα παρόντα στα μετερίζια της κυκλοφοριακής, και όχι μόνο, ενημέρωσης. Πάντως, για να μην ανησυχείτε και με ρωτάτε, το έργο με τα λαμπάκια πλησιάζει στο τέλος του, γέμισαν πάλι οι ουρανοί των δρόμων, θα λάμψει πάλι απ’ άκρη σ’ άκρη αυτό το καταθλιπτικό «μοντέρνο» μπλε.
Βεβαίως λειτουργεί το καλό πάρκιν στην οδό Φιλελλήνων. Αλλά λειτουργεί χωρίς άδεια! Ας τολμούσε να διανοηθεί να λειτουργήσει ιδιώτης ολόκληρο παραπολυόροφο – 13 είναι συνολικά οι όροφοι αν δεν απατώμαι – κτήριο στάθμευσης, όπου θα μπαινοβγαίνουν καθημερινά εκατοντάδες, τουλάχιστον, αυτοκίνητα, χωρίς άδεια λειτουργίας από την αρμόδια Διεύθυνση Μεταφορών της Περιφερειακής Ενότητας. Μέσα σε ώρες, αν όχι σε λεπτά, θα το είχε σφραγίσει Εισαγγελέας. Αυτό όχι μόνο δεν σφραγίστηκε αλλά η λειτουργία του «καλύφθηκε» αρμοδίως και μεγαλοφώνως – έχουν περάσει 14 μέρες από τα εγκαίνια κι ο φάκελος ακόμη ελέγχεται. Βεβαίως «οι κακές γλώσσες» («πολιτικοί απατεώνες» και λοιποί συγγενείς, ξέρετε εσείς…) λένε ότι λείπει και η έγκριση της Πυροσβεστικής για την απολύτως απαραίτητη πυροπροστασία του κτηρίου.
Πάντως γεγονός είναι ότι γι’ αυτόν τον λόγο, την απουσία άδειας λειτουργίας, δεν λειτουργούν και τα ασανσέρ προσώπων στους άνω και κάτω ορόφους – λύθηκε η μία απορία. Τώρα αν συμβεί, λέω και απεύχομαι, κάτι το κακόν, θα τα βρουν, φαντάζομαι, οι διάφοροι αρμόδιοι, που τόσο καλά συνεννοούνται συναναμετάξυ τους. Για τα γεωμετρικά στοιχεία των χώρων στάθμευσης δεν έχω ακόμη ιδίαν γνώμην. Δεν «μου ’ρχεται» να πάω να μπω, δεν πρόκυψε και κάποια ανάγκη.
Έχω κι άλλες απορίες, αλλά τώρα η πόλη φαίνεται ότι βαδίζει προς νέες δόξες. Βαδίζει προς FSRU. Στην αρχή τρόμαξα, ο τίτλος έγραφε «Αίτηση για νέο FSRU στο λιμάνι του Βόλου», είπα «τι ‘ν’ τούτο πάλι» και διαβάζοντας εναγωνίως διαπίστωσα ότι πρόκειται περί «υπεράκτιου σταθμού υποδοχής, προσωρινής αποθήκευσης και αεριοποίησης (FSRU) για υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG)». Αυτό. Ύστερα ήρθαν και με βρήκαν κροίσοι δισεκατομμυριούχοι προελεύσεως Κατάρ, με εκπρόσωπο και εταιρεία μεγάλη και τρανή με έδρα – άκουσον, άκουσον, πού ζω ο ανίδεος; – τον Βόλο, στην ιστοσελίδα της οποίας ρητά αναφέρεται ότι «το FSRU θα ενισχύσει τη διαφοροποίηση και την ενεργειακή ασφάλεια της Ελλάδας, των Δυτικών Βαλκανίων, καθώς και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου». Τότε, πλέον, με έπιασε μια εθνική πρωτίστως και τοπικιστική δευτερευόντως υπερηφάνεια γι’ αυτόν τον άγιο τόπο, που μετά από ιχθυόσκαλα, ηλεκτροκίνητο τρένο, εμπορευματικό κέντρο, ναύσταθμο, βιομηχανία ηλεκτρικών αυτοκινήτων, παράκαμψη Αγριάς-Λεχωνίων, τελεφερίκ, υδροπλάνα, μαρίνα τουριστικών σκαφών τώρα θα αποκτήσει και FSRU, χάρις στο οποίο οπωσδήποτε θα αναπτυχθεί ενδελεχώς και απροσμετρήτως, δεν το συζητώ.
Έχουμε όλοι κάνει αγώνες σ’ αυτή την πόλη γι’ αυτή τη θάλασσα που μας γέννησε και μας ζει. Αγώνα για την Σωτηρία του Παγασητικού (1987-88, τότε που αφ’ ενός μέσω της αποστραγγιστικής τάφρου της Κάρλας έρχονταν λύματα από συγκεκριμένες βιομηχανίες του κάμπου και αφ’ ετέρου δεν υπήρχε βιολογικός καθαρισμός και τα λύματα της πόλης έπεφταν απ’ ευθείας στη θάλασσα, μπροστά στην παραλία) με αποτέλεσμα άμεσο το φράξιμο της τάφρου και αμέσως μετά την κατασκευή του πραγματικά Μεγάλου Έργου (ας τα ακούει αυτά η απούσα, τότε, ηγεσία του Μονακό) της εγκατάστασης βιολογικής και χημικής επεξεργασίας των λυμάτων. Αγώνα αργότερα για να μην εγκατασταθούν δεξαμενές καυσίμων στην παραλία του Αλμυρού, αγώνα για να αποσοβηθεί η δημιουργία ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, αγώνα για να βελτιωθούν οι συνθήκες φορτοεκφόρτωσης του σκραπ, και λοιπά πολλά, μέχρι πρόσφατα, με τις διαρροές στον αγωγό διάθεσης των λυμάτων. Μια συνεχή επαγρύπνηση, με επιστημονική τεκμηρίωση και γνώση, αυτό χρειάζεται μια παραθαλάσσια πόλη, όπου το οικοσύστημα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, και μάλιστα τώρα, στους καιρούς της κλιματικής αλλαγής ή της κλιματικής κρίσης. Αν πεθάνει η θάλασσα θα πεθάνουμε όλοι, κι όχι μόνο όσοι ασχολούνται άμεσα μ’ αυτήν.
Διάβασα δύο (2) νηφάλιες και εμπεριστατωμένες επιστολές του συμπολίτη κ. Κώστα Πώποτα, έγκριτου νομικού στελέχους του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις οποίες εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις γι’ αυτή την κατασκευή στον Βόλο. Διάβασα κι άλλα, από την Κρήτη κι από το εξωτερικό, διάβασα το όλο σχέδιο και τις κινήσεις της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) και διαμόρφωσα την άποψη ότι δεν είναι προς όφελος του Βόλου αυτή η επένδυση.
Συμπληρώθηκε χθες, 28 Σεπτεμβρίου, ένας χρόνος από την καταστροφή της Περιοχής Ήπιας Κυκλοφορίας (ΠΗΚ) στην παρόχθια του Κραυσίδωνα οδό Καραμπατζάκη. Ένας χρόνος επανόδου του αυτοκινήτου, του καυσαερίου, του θορύβου, της αδυναμίας ελεύθερης κίνησης πεζών, εμποδιζόμενων και με αναπηρίες ατόμων, σ’ έναν ευθύγραμμο δρόμο με «όριο ταχύτητας» 30 χλμ/ω, που, κατά την αυθαίρετη γνώμη των επί παντός ειδικών του Μονακό, τον καθιστά «ήπιας κυκλοφορίας». Ένας χρόνος κατά τον οποίο λύθηκαν όλα τα κυκλοφοριακά προβλήματα του Βόλου, χάρη σ’ αυτή και μόνο την μεγαλειώδη επέμβαση. Ένας χρόνος, επίσης, στον οποίο με ρυθμούς αργής χελώνας εξελίσσεται κάποιο έργο στον άλλο παρόχθιο δρόμο του Κραυσίδωνα, την οδό Ζάχου, που απ’ ό,τι βλέπω σε πίστα αγώνων με φαρδιά πεζοδρόμια μετατρέπεται. Καλά περνάμε, συμπολίτες.
Και μετά από πολύυυυν καιρό διάβασα μια προσεκτική, μικρή δυσαρέσκεια για την κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης, και μια αναφορά σε «…κορύνες για την αποτροπή της παράνομης στάθμευσης…». Ανατρίχιασα, σκέφτηκα «είναι δυνατόν;». Αναλυτικά στο επόμενο. Σας αγαπώ, γεια σας.
Στην φωτογραφία-συνεισφορά του γιατρού Γιάννη Φιλιπιτζή, Συμμαθητές στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου, 1970, στα εγκαίνια του Σταδίου του Βελεστίνου. γυμναστής καθηγητής ο αείμνηστος Γιάννης Τσιτσιγιάννης. Το 1971 αποφοιτήσαμε και φέτος γιορτάσαμε τα 50 χρόνια, με κάποιους από αυτή την παρέα «οριστικά απόντες»…
