Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες! Συμπληρώθηκε κοντά ένας μήνας αποχής της στήλης και… μου λείψατε. Χίλια πράγματα στριμώχνονται στο μυαλό μου, τοπικά, ελληνικά, διεθνή, χίλια πράγματα. Απεβίωσε και ο Μίκης Θεοδωράκης στις 2 Σεπτεμβρίου 2021, σε ηλικία 96 ετών, πενθήσαμε εθνικώς επί τριήμερον, έγραψε ή είπε και κάθε ένας/μία αυτά που πίστευε ότι έπρεπε να γράψει ή να πει για την περίσταση, μπας και του/της πει ο γείτονας πως δεν ετίμησε δεόντως τον Οικουμενικό αυτόν Έλληνα.
Ανάμεσα σε όλους και όλες κι εγώ, με μια ανάρτηση στο φατσοβιβλίο που έλεγε τα εξής – την καταγράφω για να υπάρχει ως γραπτό αρχείο, τα διαδικτυακά εργαλεία δεν τα εμπιστεύομαι για το μέλλον των παιδιών μου:
«Με τον Μίκη Θεοδωράκη «γνωρίστηκα» όταν ακόμη πήγαινα στο Δημοτικό. Αντηχούσε το σπίτι μας από τους δίσκους που αργότερα, στη χούντα, η Μητέρα τους έσπασε για να μην «βρεθούμε μπλεγμένοι». Άκουσα σε παράνομη κασέτα τα «Τραγούδια του Αγώνα» το 1972 κι έναν χρόνο μετά τραγουδούσα «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες…» σε μια αίθουσα με 2.000 άτομα και φρουρούς στις πόρτες, μπας και μπουν τίποτε χαφιέδες. Στην ίδια συναυλία σταμάτησα να τραγουδώ το «Βράχο, βράχο τον καημό μου…» όταν κάποιοι σηκώθηκαν να το χορέψουν, θεωρώντας ότι αυτό ήταν ασέβεια απέναντι σ’ αυτούς που ακόμη και τότε μετρούσαν τον καημό τους από βράχο σε βράχο και από εξορία σε εξορία. Το 1978 δίδαξα ως «μαέστρος» σε μια μικτή φοιτητική χορωδία «Της αγάπης αίματα…» και δυο χρόνια αργότερα το εκτελέσαμε πάλι, με συνοδεία φυσαρμόνικας, προσπαθώντας να πλησιάσουμε λίγο στο κλίμα εκείνης της μοναδικής σκηνής στους «Κυνηγούς» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Αξιώθηκα να τραγουδήσω όλα τα τραγούδια και να διαβάσω-απαγγείλω τα Αναγνώσματα από το «Άξιον Εστί» το 2014, σε μια συναυλία στην πόλη μου που με σημάδεψε για πάντα.
Αυτός είναι για μένα ο Μίκης Θεοδωράκης».
Γκλιν-γκλαν στο κινητό τηλέφωνο, μήνυμα sms (short message service, υπηρεσία σύντομων μηνυμάτων) από EMVOLIO, με ενημερώνει ότι έχω «προτεραιοποιηθεί» (αγαπητοί Φιλόλογοι βοηθάτε, υπάρχει ρήμα «προτεραιοποιούμαι»;) «για αναμνηστική δόση» και να κλείσω ραντεβουδάκι. Αναμνηστική φωτογραφία ήξερα, αναμνηστική δόση δεν ήξερα, έμαθα κι αυτό μαζί με όλα τα άλλα τους τελευταίους 18 μήνες. Κι όλο αναρωτιέμαι πώς μας βρήκε τόσο μπόσικους, τόσο ανίδεους, τόσο απροετοίμαστους αυτός ο διαβολο-ιός και μπόρεσε με μεγάλη ευκολία να κάνει τη ζωή μας άνω-κάτω και να τρέχουμε ξωπίσω του μπας και προλάβουμε τις μεταλλάξεις και τα τσαλίμια του. Ένα ανθρώπινο γένος παντελώς ανίσχυρο και μια παραπαίουσα παγκόσμια επιστημονική κοινότητα. Και τα παντός είδους ζώα μας κοιτάνε και γελάνε, συνάνθρωποι, γελάνε, έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια με την κατάντια του υποτιθέμενου ανώτερου είδους, της αφεντομουτσουνάρας μας, που λέει κι ο Καραγκιόζης…
Καλοκαιράκι πίσω μας, παρ’ ημίν η σύζυγος, όντας ο ελεύθερος επαγγελματίας της οικογένειας, καθορίζει τις διακοπές μας ανάλογα με τις υποχρεώσεις της. Λίγος Αη Γιάννης, 3 μέρες Κεφαλονιά κι άλλες 3 Ιθάκη, κόσμος πολύς παντού, πάλι όλες οι φυλές παρούσες στην «ξανά προς τη δόξα τραβά» τουριστική Ελλάδα. Στην Κεφαλονιά από Κυλλήνη με ένα από αυτά τα κίτρινα επιβατηγά/οχηματαγωγά (ΕΓ/ΟΓ στη ναυτική ορολογία) της Levante Ferries που βλέπουμε στην διαφήμιση, εντυπωσιακά προσεγμένο για πλοίο γραμμής, μέσα κι έξω, και με ναύλο 2 άτομα+1 αυτοκίνητο 63 €, για 1:30 ώρες πλεύσης. Το Βόλος – Σκιάθος με το όχι και τόσο προσεγμένο Express κοστίζει αντιστοίχως 134 €, για 2:25 ώρες πλεύσης – η τιμή είναι κάτι παραπάνω από το διπλάσιο, ενώ ο χρόνος είναι κάτι παρακάτω από το διπλάσιο, το συμπέρασμα είναι ότι είμεθα αριστοκράτες στην Μαγνησία, πράγμα, βεβαίως, που ισχύει όχι μόνο στα πλοία. Κεφαλονιά ωραίες θάλασσες, ωραίες παραλίες, όμορφο Αργοστόλι. Στην Ιθάκη περάσαμε από Σάμη σε Πισαετό (=Πίσω Αετό, υπάρχει και κανονικός Αετός) ένα καινούργιο λιμάνι στη μέση του πουθενά, πολύ εξυπηρετικό. Ιθάκη ωραίες θάλασσες, δύσκολες παραλίες – η σύζυγος είπε του χρόνου να έρθουμε οπωσδήποτε με το 25μετρο σκάφος μας (…!!). Συμπαθητικό Βαθύ, πανέμορφο Κιόνι, γεμάτο ιστιοπλοϊκά σκάφη. Γέμισε η ψυχή μας με όμορφες εικόνες, απόθεμα για τον επερχόμενο χειμώνα. Πατήσαμε στεριά στο λιμάνι του Αστακού, και είδαμε και πάθαμε μέχρι να βρούμε την Ιόνια Οδό περνώντας με το GPS από κάτι άθλιους επαρχιακούς δρόμους της Αιτωλοακαρνανίας, χωρίς καμία σήμανση κατεύθυνσης. Όταν επιτέλους την βρήκαμε, πήρα το 1075 και ξέσπασα σ’ έναν άνθρωπο που δεν ήταν αρμόδιος, το εντυπωσιακό είναι ότι τρεις μέρες μετά με πήραν από την Εταιρεία Νέα Οδό να μου δικαιολογηθούν ότι δεν είναι αυτοί αρμόδιοι για την σήμανση προς τον Αυτοκινητόδρομο, αλλά δεν ξέρουν και ποιος είναι. Τώρα γράφω γράμμα στο ΥΠΕΧΩΔΕ ή όπως το λένε, να δω τι άκρη θα βγάλω.
Στην πόλη γίνονται και ετοιμάζονται θαύματα. Φούρνος Βενέτη, ωσάν να μας έλειπαν οι εξαιρετικοί φούρνοι στον Βόλο, την Τετάρτη, λέει, θα γίνουν τα εγκαίνια και την ίδια μέρα το Δημοτικό Συμβούλιο θα αποφασίσει «μετά από ενδελεχή επανέλεγχο» τροποποίηση (προς τα πάνω, εννοείται…) της τιμολογιακής πολιτικής για το parking της οδού Φιλελλήνων. Βρε μπας, λέω, κι έκαναν όλη αυτή την μεταλλική κατασκευή για άλλους λόγους, κι όχι για να εξυπηρετήσουν την κυκλοφορία; Λες; Γκρέμισαν και την διαχωριστική νησίδα στην Φιλελλήνων – αλλά αυτά θα τα πούμε την άλλη φορά. Μαζί με λεωφορειακή γραμμή Γαζή-Κωνσταντά, μαζί με έναν χρόνο κατεστραμμένη Καραμπατζάκη, έχουμε δουλειά.
Καλά να είμαστε να ανταμώνουμε. Παρασκευή 17 και Σάββατο 18 η επετειακή συνάντηση των αποφοίτων 1971 του 2ου Γυμνασίου Αρρένων Βόλου. 50 χρόνια, ούτε πολλά, ούτε λίγα. Γεια σας.
Στην φωτογραφία, 15.06.2014, στο Πνευματικό Κέντρο της Ι.Μ. Δημητριάδος, στον Βόλο, «Άξιον Εστί», Βολιώτικη Χορωδία & Χορωδία Αταλάντης, Διεύθυνση Αντιγόνη Κερετζή & Στάσα Τζάλλα.
