Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Στα μισά και ο Ιούνιος, Καλημέρα φίλες και φίλοι! Θα τελειώσει και το ένδοξο ’21 και δεν θα το καταλάβουμε. Το ζητούμενο είναι αν θα τελειώσει μαζί κι αυτή η μάστιγα της CoViD. Νέες μεταλλάξεις του ιού και των εμβολίων, νέες διαταγές, πολλές οι ελπίδες του καλοκαιριού, αρκετές οι επιφυλάξεις του φθινοπώρου, απλώς συνεχίζουμε να υπάρχουμε και να ελπίζουμε – τι άλλο, άραγε, μπορούμε να κάνουμε;
Ένας πολύ καλός φίλος και συμμαθητής μάς θύμισε την φετινή μεγάλη σύμπτωση των επετείων 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, 50 χρόνων από την παρουσία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϋ (τελικός Κυπέλου Πρωταθλητριών Άγιαξ-ΠΑΟ 2-0) και 50 χρόνων από την αποφοίτηση της γενιάς του 1953 από το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου. Για τα 200 χρόνια είναι υπεύθυνη η κυρία Γιάννα που περιδιαβαίνει τα ελληνικά μονοπάτια φορώντας ελληνικές φορεσιές. Για τον Παναθηναϊκό είναι υπεύθυνοι οι παναθηναϊκοί οπαδοί με τον άξιο (;) πρόεδρό τους κ. Αλαφούζο. Για την αποφοίτησή μας, αν δεν μας τα χαλάσει ο κορωνοϊός, θα κάνουμε μεγάλη συνάντηση στις 17-18 Σεπτεμβρίου 2021. Στην οποία, μεταξύ πολλών άλλων, θα μνημονεύσουμε και τους αποβιώσαντες 22 συμμαθητές μας, που από προχθές έγιναν 23, καθώς «έφυγε» ο χειρουργός-ογκολόγος μας Κώστας Δημουλάς. Η ζωή περνά και χάνεται…
Βεβαίως η ζωή δεν έχει πάντα και παντού την ίδια «αξία» για όλους. Είδαμε τι έγινε πάλι με τους Παλαιστίνιους προκειμένου να διασωθεί ο «κύριος» Νετανιάχου – το είχαμε επισημάνει, αν θυμάστε, περίτρανα αποδείχτηκε – βλέπουμε καθημερινά τι γίνεται με τους απανταχού πλην ΗΠΑ προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Αμερικανούς σε σχέση με τους έγχρωμους συν-πολίτες τους, θρηνήσαμε για τους κορωνο-νεκρούς της Ινδίας, παθαίνουμε «σοκ» κάθε φορά που γίνεται ένα τροχαίο δυστύχημα – αυτό το «σοκ», εκ του αγγλοσαξωνικού shock, το παθαίνω σε καθημερινή βάση 2-3 φορές τουλάχιστον, είτε για απώλεια ανθρώπων είτε για απώλεια ζώων.
Για το τροχαίο δυστύχημα πολλή μελάνη χύνεται κάθε φορά, εδώ και πολλά χρόνια. Και η κατάσταση συνολικά βελτιώνεται με πολύ αργούς ρυθμούς στη χώρα μας. Βεβαίως η κατασκευή των Αυτοκινητόδρομων, που εξ ορισμού είναι ασφαλείς δρόμοι, μείωσε τον αριθμό των μετωπικών συγκρούσεων και των ατυχημάτων γενικώς, αλλά στο υπόλοιπο οδικό δίκτυο η ιστορία συνεχίζεται. Από τα δημοσιευμένα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή) φαίνεται μείωση του συνολικού αριθμού από 24.819 το 1998 (μέγιστο για την περίοδο 1991-2019) σε 10.172 το 2019 (ελάχιστο για την περίοδο 1991-2019) άρα μείωση μεγαλύτερη του 50%. Από αυτά τα 10.172 ατυχήματα του 2019 τα 279 έγιναν σε Αυτοκινητόδρομους (τα λιγότερα), ενώ τα περισσότερα, 8.496, έγιναν σε Δημοτικές οδούς. Που δείχνει πόσο μεγάλη σημασία έχει η οδική ασφάλεια όλων μας μέσα στις πόλεις.
Στις πόλεις, όπου πρέπει να μπορούμε να κυκλοφορούμε με ασφάλεια όλοι άπαντες οι κάτοικοι και οι επισκέπτες – γι’ αυτούς τους τελευταίους δυο λόγια και θα επανέλθουμε: Καυχόμαστε στον όμορφο Βόλο μας ότι έρχονται κρουαζιερόπλοια με αλλοδαπούς τουρίστες, οι οποίοι θέλουμε να μην φεύγουν αμέσως για τα Μετέωρα, αλλά να μένουν και να τριγυρίζουν στην πόλη. Έχετε αναρωτηθεί με τι τρόμο αυτοί οι άνθρωποι διασχίζουν τους μεγάλους δρόμους μας, όπου κανένας Βολιώτης οδηγός δεν σταματάει σε καμία διάβαση πεζών (πλην των συγκεκριμένων δύο «ιστορικών»); Πώς περνούν τους περιλάλητους και πολυθρύλητους κυκλικούς κόμβους μας; Τι εικόνα σχηματίζουν για το επίπεδο του οδικού πολιτισμού μας; Κι αν βρεθεί – λέμε τώρα – ένας φιλότιμος οδηγός και σταματήσει, το πράγμα γίνεται ακόμη πιο επικίνδυνο, καθώς ο οδηγός που ακολουθεί θεωρεί ότι ο μπροστινός «τα ’παιξε» και σταμάτησε, και αυτομάτως κάνει, βρίζοντας συνήθως, προσπέραση, οπότε ο πεζός βρίσκεται στο έλεος του Θεού και στα χέρια του φύλακα-αγγέλου.
Απλά πράγματα, καθημερινά, συμπολίτες μου. Όσο προχωρούν τα χρόνια εγώ δεν διαπιστώνω βελτίωση, και να με συμπαθάτε. Τα άτομα με αναπηρίες, που αποτολμούν να κυκλοφορήσουν, μάλλον μειώνονται, παρά τις γνωστές φανφάρες περί των σούπερ κατασκευών για τα αναπηρικά αμαξίδια και με προφανή άρνηση να λειτουργήσουν ως ελάχιστο μέσον προστασίας τα ηχητικά φανάρια για τυφλούς, που δια-κοσμούν τις περισσότερες κολώνες των φωτεινών σηματοδοτών – κατάλοιπα του «φαύλου παρελθόντος», κατά την προσφιλή ορολογία του πληρωμένου κοντυλοφόρου και των αφεντικών του.
Α! τι θυμήθηκα! Εκείνη η μήνυση εναντίον του υπαλλήλου του Δήμου Βόλου για πιθανή δωροληψία (αν έχω καταλάβει σωστά), που τόσο πανηγυρικά είχε ανακοινωθεί από τον Άρχοντα αυτοπροσώπως σε ειδική προς τούτο συνέντευξη τύπου και πραγματοποιήθηκε νομικώς λίγο μετά, πού βρίσκεται;
Κι επειδή το μυαλό όπως θέλει δουλεύει κι όπου θέλει πάει, λύστε μου και μια άλλη, τελείως άσχετη, απορία. Εκείνος ο κύριος Χουάν Γκουαϊδό της Βενεζουέλας, που στις 12 Ιουλίου 2019 ευχαρίστησε τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για την αναγνώριση «μιας ελεύθερης Βενεζουέλας» πού βρίσκεται; Τι κάνει το παλληκάρι; Θυμίζω ότι οι Εθνικές Εκλογές στη χώρα μας έγιναν στις 7 Ιουλίου 2019. Πέντε (5) μέρες μετά, η αναγνώριση! Μου ’χει μείνει απωθημένο, βρε αδερφέ.
Με την οδική ασφάλεια θα ασχοληθούμε και την επόμενη φορά. Να είστε καλά και να τραγουδάτε, τα τραγούδια κάνουν καλό. Τα παρατράγουδα όχι. Γεια σας.
Στη φωτογραφία το κρουαζιερόπλοιο Europa 2 στον Λιμένα του Βόλου.
