Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα και πάλι φίλοι και φίλες αναγνώστες! Με σχεδόν συμπληρωμένη την έκτη εβδομάδα στους θαλάμους του Νοσοκομείου η Καίτη μας κατέληξε, ως αποτέλεσμα «πολυοργανικής ανεπάρκειας», συνεπεία CoViD-19. Μόνη κι έρημη, χωρίς έναν δικό της άνθρωπο να της κρατάει το χέρι, με μόνη συντροφιά τις φιλότιμες ηρωίδες νοσηλεύτριες. Ύστερα το πτώμα της μπήκε σ’ έναν ειδικό σάκο, μετά σ’ ένα φέρετρο που κλείστηκε ερμητικά κι ύστερα όλο αυτό τυλίχτηκε σε διαφανές «στρετς φιλμ» κι αυτό το πακέτο το έφεραν τέσσερις άνθρωποι ντυμένοι σαν αστροναύτες στον Άγιο Λάζαρο, διαβάστηκε η εξόδιος ακολουθία κι ακολούθησε ο ενταφιασμός σε μια ξεχωριστή, επί τούτου, περιοχή στα πολύ ορεινά του Κοιμητηρίου στον Κούκο. Τέλος!
Η Καίτη ήταν η Νταντά, η γυναίκα που μεγάλωσε και τα τρία παιδιά μας, η δεύτερη μάνα τους. Ένας χαρούμενος και δραστήριος άνθρωπος, μια άριστη νοικοκυρά με ωραία δική της οικογένεια, που ήρθε στο σπίτι μας τον Οκτώβρη του 1990 κι έφυγε …τώρα, μετά από 30 χρόνια. Με κάθε κυριολεξία, ένας δικός μας άνθρωπος. Πενθούμε. Κι ευχόμαστε καμία άλλη οικογένεια να μην ζήσει αυτό το δράμα των συνεπειών αυτού του διαβολοϊού…
Όσο για τον ενταφιασμό, θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι δεν είναι η καλύτερη λύση στην προκείμενη περίπτωση. Πολύ δύσκολα θα γίνει η πρέπουσα αποσύνθεση – το περιβόητο και «απαράβατο» χους ει και εις χουν απελεύσει – με αυτά τα δεδομένα των διάφορων προστατευτικών μέσων. Και το χώμα των κοιμητηρίων, μαζί με τους υδροφόρους ορίζοντες, θα επιβαρυνθεί αναλόγως, κάποιοι υπολογίζουν για όλα αυτά διάστημα 10 με 15 χρόνια. Θεωρώ ότι πιο απλή και πιο φιλική προς το περιβάλλον είναι η καύση, στην υψηλή θερμοκρασία του κλιβάνου. Τούτη η επιδημία ήταν μια καλή ευκαιρία να τεθεί και αυτό το ζήτημα σε σοβαρή συζήτηση, νομίζω ότι για μία ακόμη φορά αυτή η ευκαιρία χάθηκε.
Και η ζωή συνεχίζεται. Τώρα κουβεντιάζουμε για προνόμια στους εμβολιασμένους – στο τέλος να δείτε που θα μας σφραγίσουν τα μπράτσα, όπως τους Εβραίους στο Άουσβιτς – και οι κυβερνήτες βρίσκουν ευκαιρία να ανεβάσουν τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων και 20 συμπαρασυρόμενους φόρους και να κατεβάσουν τις απολαβές των εργαζομένων – πού είσαι κυρία Θάτσερ μου να καμαρώσεις τα μανάρια σου! Να σας θυμίσω ότι ο γενικώς ανεπάγγελτος κύριος Χατζιδάκις είναι αυτός που ξεπούλησε την Ολυμπιακή Αεροπορία και ξεκίνησε το ξεπούλημα της ΔΕΗ, καλό παιδί, που έλεγε, καλή του ώρα, κι ο Χάρρυ Κλυν. Έτοιμα και τα αστυνομικά τμήματα μέσα στα Πανεπιστήμια – έχει τέτοιο και στο Χάρβαρντ άραγε; – τα απέξω λίγο δυσκολεύονται, αλλά μη νομίζετε, είναι πολύ πιο σημαντικό το αν η τάδε κυρία είναι ή δεν είναι ψυχολόγος από το αν πιάστηκαν ή δεν πιάστηκαν οι ένοχοι, μέχρι και ο «μέγας διδάσκαλος» της μασονικής στοάς μου έκανε την τιμή αυτοπροσώπως να μου απευθυνθεί – τους μασόνους, από όσο θυμάμαι, ανοιχτά και απροκάλυπτα δεν τους είχε χρησιμοποιήσει κανείς τα τελευταία πολλά χρόνια στην Ελλάδα, ε! έφτασε ο καιρός οι Άριστοι να το κάνουν κι αυτό, προκειμένου να δείξουν πόσο «γροθιά» είναι, τι να πω, συμπολίτες…!
Το περασμένο Σαββατοκύριακο ταξιδέψαμε στην Αθήνα μέσω… Τρικάλων, διότι η σύζυγος είχε δουλειά στα δυο στενά. Άρα Αυτοκινητόδρομος Κεντρικής Ελλάδας, με τη σωστή ελληνική αρίθμηση Αυτοκινητόδρομος Α3, ο αποκαλούμενος και Ε65. Για την εγκυκλοπαιδική σας γνώση, η Ευρωπαϊκή Οδός Ε65, όπως καθορίστηκε από την αρμόδια επιτροπή του ΟΗΕ στη Γενεύη στις 16 Σεπτεμβρίου 1950, έχει συνολικό μήκος 4.400 χιλιόμετρα, ξεκινάει από το Μάλμοε της Σουηδίας, διασχίζει Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Βοσνία Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο, Σερβία, Κόσοβο, Βόρεια Μακεδονία, μπαίνει στην Ελλάδα από τον συνοριακό σταθμό Νίκης, συνδέει Φλώρινα, Πτολεμαΐδα, Κοζάνη, Λάρισα, Δομοκό, Λαμία, Μπράλο, Πάτρα, Κόρινθο, Τρίπολη, Καλαμάτα, περνάει με πλοίο στην Κίσαμο της Κρήτης και τερματίζει στα Χανιά. Όπως αντιλαμβάνεστε εσείς οι έξυπνοι και πεπαιδευμένοι αναγνώστες των κυκλο-φ-οριακών αυτός ο δρόμος δεν έχει μεγάλη σχέση με τον σημερινό Αυτοκινητόδρομό μας, που θα συνδεθεί σύντομα με την Εγνατία Οδό παραπάνω από την Καλαμπάκα, περνάει από Τρίκαλα, Καρδίτσα, Φάρσαλα και απλώς θα συναντήσει την Ε65 στον Δομοκό. Τέλος πάντων, αυτός είναι ακόμη ένας θαυμάσιος δρόμος, μετά την Ιονία Οδό Ιωάννινα-Αντίρριο, που μας φαινόταν τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις περί των Διευρωπαϊκών Δικτύων όπου συμμετείχαμε, απίθανο να κατασκευαστεί ποτέ στην Ελλάδα. Απατηθήκαμε ευχαρίστως.
Σήμερα, συμπολίτες, η Ελλάδα έχει το πιο σύγχρονο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων στην Ευρώπη, κάπου 2.300 χιλιόμετρα, που θα γίνουν 2.700 μέχρι το 2030. Επιτέλους ας το πιστέψουμε αυτό.
Και επίσης ας πιστέψουμε ότι ο Περιφερειακός του Βόλου είναι ένας πάρα πολύ χρήσιμος δρόμος και είναι, κυριολεκτικά, μια χαρά. Διάφορες δεισιδαιμονίες, μεγαλοϊδεατισμοί και λαϊκίστικες πομφόλυγες που κατά καιρούς ακούγονται, ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Όποιος/όποια οδηγεί με νου και γνώση σε έναν φαρδύ δρόμο, που σε ένα μεγάλο τμήμα του κινείται μέσα στον οδικό ιστό της πόλης γιατί δεν έχει από πού αλλού να περάσει, δεν έχει τίποτε απολύτως να φοβηθεί, ας το κατανοήσουμε αυτό κι ας το απολαύσουμε.
Θα τελειώσουμε εδώ και έτσι σήμερα. Με μια «σκληρή» φωτογραφία ενταφιασμού στα κατσάβραχα, από αυτές που αποφεύγουν να μας δείχνουν τα διάφορα «μέσα», αλλά που είναι η πραγματικότητα του CoViD-19. Γεια σας, κι άλλο κακό να μη μας βρει.
