Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Καλημέρα συμπολίτες. Εδώ και πάλι, στα μετερίζια της πληροφόρησης, δικής σας αλλά και δικής μας. Διότι μη νομίζετε ότι είναι άντε-άντε, παίρνουμε έναν υπολογιστή και πληκτρολογούμε ό,τι να ’ναι, αν θέλουμε να έχει κάποια αξία και κάποια σοβαρότητα αυτό το γραφτό πρέπει οι πληροφορίες που περιέχει να έχουν ελεγχθεί επαρκώς. Μικρό παράδειγμα το θέμα του Εθνικού μας Ύμνου, όπου διατυπώσαμε την «αυθαίρετη» άποψη ότι «ταιριάζει μια στιβαρή Χορωδία, κατά προτίμηση αμιγώς ανδρική». Μέχρι και για «σεξισμό» κατηγορηθήκαμε. Αλλά ψάχνοντας πέσαμε πάνω σε κάποιες δηλώσεις της κυρίας Αναστασίας Σιώψη, που είναι πρόεδρος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών της Σχολής Μουσικής και Οπτικοακουστικών Τεχνών του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα, που λένε ότι «τα 24 μέτρα της μουσικής του Εθνικού Ύμνου είναι μία μόνο από τις διαδοχικές μελοποιήσεις του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού από τον Νικόλαο Μάντζαρο, όλες για τετράφωνη ανδρική χορωδία και πιάνο». Η πρώτη έγινε το 1828 και είναι αυτή η απλή, μονοφωνική, που όλοι ξέρουμε. Και η τελευταία «πολυφωνική» μελοποίηση, πάντα για τετράφωνη ανδρική χορωδία και πιάνο, απασχόλησε τον Μάντζαρο από το 1831 έως το 1865. Για όσους/όσες αρέσκονται στο καλό χορωδιακό τραγούδι, φέτος ανήμερα της 25ης μεταδόθηκε διαδικτυακά αυτή η πολυφωνική μελοποίηση από το ΜΕΙΖΟΝ ensemble, βρίσκεται εδώ https://www.youtube.com/watch?v=c94UuBck6No/.
Αυτά τα ολίγα περί του Εθνικού Ύμνου. Και κάθε φορά αναρωτιέμαι πόσα θέματα ακόμη δεν γνωρίζω, πόσα δεν θα προλάβω να μάθω – βεβαίως αναγνωρίζω ότι υπάρχουν κάποιοι συν-Άνθρωποι, συν-Έλληνες, που γνωρίζουν τα πάντα όλα, το εκτιμώ ιδιαιτέρως. Παραδείγματος χάριν η Επιτροπή των Επιδημιολόγων-Λοιμωξιολόγων, η οποία, για να έχουμε το καλό ρώτημα, δεν θα έπρεπε, λέω, να κοινοποιεί επισήμως μέσω μιας γραμματείας, ενός επικεφαλής, ενός οργάνου, τέλος πάντων, την τελική της εισήγηση προς την Κυβέρνηση, για να ξέρουμε ποιος δουλεύει ποιον;
Όμως από σήμερα θα έχουμε self tests, ελληνιστί διαγνωστικούς αυτοελέγχους. Δεκάδες οι απορίες, σχεδόν καμία δεν έχει απαντηθεί, κι εγώ, με την άδειά σας, έχω κι άλλη μία, που δεν ακούω καν να διατυπώνεται ως απορία: 10 εκατ. τέτοια την εβδομάδα, ή όσα θα είναι, τέλος πάντων, πού θα απορρίπτονται μετά τη χρήση; Τι είδους απορρίμματα είναι αυτά; Τι μπορεί να προκληθεί αν όλα αυτά φτάσουν, λογικά, μέσω των πράσινων κάδων στις χωματερές των Δήμων; Κι αν, κατά λάθος ή εξ επίτηδες, αντί για τους πράσινους απορριφθούν στους μπλε κάδους; Έχει, άραγε, κανείς ασχοληθεί μ’ αυτό το ζήτημα;
Τα οποία αυτοδιαγνωστικά θα είναι, λέει, υποχρεωτικά για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς.
Διάβασα και το προεκλογικό (;;) κείμενο για τον Βόλο «μετά την πανδημία», σαφώς γραμμένο από τον ίδιο πληρωμένο κοντυλοφόρο, στο ίδιο στυλ, με τα πολλά «εγώ» και τους πολλούς ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Βεβαίως και με τα έργα, κανείς δεν τα αμφισβητεί τα έργα, δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, είναι εδώ, τα ζούμε. Κάποτε γινόταν επίσημα, ανά διετία, απολογισμός της Δημοτικής Αρχής, τώρα δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Και ως περίπου μανιακός αρχειοφύλαξ εγώ έχω κρατημένο έναν σωρό από τέτοιους απολογισμούς, θα συμπεριλάβω κι αυτόν.
Το γεγονός είναι ότι διανύουμε μια πολύ καλή χρηματοδοτική περίοδο για τον Βόλο, αλλά και για την Ελλάδα ολόκληρη, το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ΕΣΠΑ «τρέχει» μαζί και με άλλα ειδικότερα προγράμματα (δείτε και τις συνεχείς ανακοινώσεις των εκατομμυρίων που υπογράφει ο Κύριος Περιφερειάρχης), ο Δήμος Βόλου διαθέτει μια πολύ άξια ομάδα υπηρεσιακών στελεχών, που έρχεται, φυσικά, από το παρελθόν, και ξέρει να προγραμματίζει και να διεκδικεί, η δύναμη πίεσης προς την κυβέρνηση είναι επίσης γεγονός πως έχει αυξηθεί, λόγω των γνωστών συμπαθειών, τα επικοινωνιακά παιχνίδια παίζονται στο έπακρο και με επιτυχία, όλα αυτά οδηγούν ξεκάθαρα, πλέον, σε μία αίσθηση παντοδυναμίας. Μια αίσθηση που επιτρέπει, από την άλλη μεριά, να αποσιωπούνται κάποια πολύ σοβαρά θέματα όπως η καύση των απορριμμάτων, οι δυσκολίες στη λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού, οι υδροδοτικές πηγές και ανάγκες, η διαμάχη με την ΕΡΓΗΛ, η βιώσιμη κινητικότητα στην πόλη, η (εκδικητική;) αδυναμία επισκευής του Εθνικού Σταδίου.
Πάντως γενικά λεφτά υπάρχουν! Ή κάνω λάθος; Και οι αποταμιεύσεις έχουν αυξηθεί. Και επιδόματα διαρκώς ανακοινώνονται. Και 200.000 νέες θέσεις εργασίας προγραμματίζονται. Και πολυκατοικίες καινούργιες ανεγείρονται ενταύθα και πολλές παλιές μονοκατοικίες ανακαινίζονται και ξαναγίνονται πανέμορφες, η καμπύλη φαίνεται να τραβάει σιγά-σιγά την ανηφόρα. Η οικοδομική δραστηριότητα συντηρεί και αναπτύσσει περί τα 100 επαγγέλματα, δεν είναι ούτε αστείο ούτε υπερβολή – ευχής έργον είναι να πάρει μπρος η πραγματική ανάπτυξη για τους πραγματικούς ανθρώπους, μετά, φυσικά, από τις δύο και μοναδικές επενδύσεις στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και στο μετρό της Θεσσαλονίκης, που είναι και οι δύο ακινητοποιημένες…
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού / λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα /
ωραία και μεγάλα φωτισμένα (Κωνσταντίνος Π. Καβάφης).
Αυτά, που λέτε. Να είμαστε καλά για να μπορούμε να αγαπάμε τα ωραία και τα μεγάλα. Γεια σας.
Το σύνθημα στον τοίχο είναι (κι αυτό!) μια αλληγορία έρωτα. Ή μήπως αμορφωσιάς;
