Γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
«Αχ! Χιονίζει! Χειμέρια τα πράγματα» λέει σε ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου από τους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη ο στρατηγός Λάμαχος στον πολίτη Δικαιόπολη, εννοώντας πως τα πράγματα δυσκολεύουν, και ο Δικαιόπολις του απαντά «Ναι, χιονίζει! Αρχίζουνε τα θαύματα!», ταυτίζοντας την λευκότητα του χιονιού με την καθαρότητα των απόψεών του περί Ειρήνης.
Καλημέρα συμπολίτες, «κουλτουριάρικα» ξεκινήσαμε σήμερα, μας εμπνέει κι εμάς το απαστράπτον χιόνι, που τόσο καλό κάνει στα βουνά και τόσα προβλήματα δημιουργεί στους αστούς. Βεβαίως τώρα, με το επιτελικό κράτος, όπου όλες οι θεομηνίες (δεν θέλω κακίες περί γκαντεμιάς…) είναι πρωτοφανείς και πρωτοφανώς αντιμετωπίζονται με πρωτοφανείς προσωπικές αποφάσεις και διαρκείς τηλε-συσκέψεις, ουδεμία ανησυχία δικαιολογείται στα 250.000 σπίτια της πρωτεύουσας που έχουν (Τρίτη) 48 ώρες χωρίς ρεύμα – είναι απολύτως προφανές ότι είναι ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης, το είπε και η Φώφη. Αλλά ας μην προτρέχουμε.
Κατ’ αρχήν σκαλίζοντας το τεράστιο και μοναδικό και ανυπέρβλητο (κόψε κάτι…) αρχείο των κυκλο-φ-οριακων διαπίστωσα ότι χιόνι στην πόλη έχουμε σχεδόν κάθε χρόνο, άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, το έως τώρα φετινό εγώ θα το κατατάξω στα «λιγότερα» – μιλώ για την πόλη, όχι για το βουνό, όπου, ως γνωστόν, χιονίζει κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι ξέρουμε πώς γίνεται. Και για να είμαι απολύτως ειλικρινής καλά πήγαν τα πράγματα. Και τα σχολεία ορθώς δεν λειτούργησαν. Το μόνο, ουσιαστικά, χάλι, σχετικό και άσχετο ταυτοχρόνως είναι αυτό με τα εμβολιαστικά κέντρα, που πολύ «έξυπνα» οργανώθηκαν καταχειμωνιάτικα στην Αργαλαστή, στο Βελεστίνο και στη Ζαγορά, κι έχουμε και διάχυτη την αγωνία της «αναπλήρωσης», μπας και μπαγιατέψουν τα υπερ-πολύτιμα μπουκαλάκια. Δεν υπάρχει σε ολόκληρον Βόλο ένας χώρος να μετατραπεί σε «ΜΕΓΑ» εμβολιαστικό κέντρο, να έρθει και ο Πρωθυπουργός να χαρούμε κι εμείς κανάλια και χειραψίες – τίποτε; Δυο γιατρούς βουλευτές έχουμε, μια λεξούλα δεν μπορούν να αρθρώσουν; Και έναν κοτζάμ Άρχοντα έχουμε, για το οικόπεδο του Πανεπιστημίου όλη η έγνοια του, για να μην τρέχουν στου διαβόλου την άκρη χειμωνιάτικα οι έρμοι οι πολίτες καμία έγνοια;
Όσο για χώρους, άπειρους έχει το ισόγειο του Πανθεσσαλικού Σταδίου, που φαγώθηκε να το αναλάβει ο Δήμος, 19.000 μ2 στεγασμένους χώρους έχει. Υπάρχουν και τρία (3) μεγάλα κλειστά γυμναστήρια. Υπάρχει και το ταλαίπωρο Εκθεσιακό Κέντρο-Μπουζουξίδικο, αυτό κι αν είναι «έρμο και σκότεινο», ζωή θα του έδιναν οι εμβολιαζόμενοι ή μήπως θέλει τα άπειρα λεφτά για να στηθεί;
Εδώ ο κύριος Χρυσοχοΐδης (είπαμε, ο ένας εκ των δύο που μας κυβερνούν, ο άλλος είναι ο κύριος Χαρδαλιάς…) είπε σαφώς ότι μέχρι τον Σεπτέμβριο θα έχει προσλάβει (προσλάβει, λέω, όχι τίποτε αποσπάσει, μεταθέσει, κ.λπ…) χίλιους (1.000) νέους για την αστυνόμευση των Πανεπιστημίων (την άλλη φορά περί αυτού…). Πόσο κοστίζουν στο Κράτος 1.000 αστυνόμοι, συμπολίτες; Πόσο κοστίζει το στήσιμο ενός προσωρινού εμβολιαστικού κέντρου επιτέλους; Κι άμα «δεν βγαίνουν» να τους δώσουμε και κατιτίς, βρε παιδιά, τόση βενζίνη θα πληρώσουμε για να πάμε στην Ζαγορά – τέτοια ξεφτίλα δηλαδή…
Αλλά ποιος νοιάστηκε για τη μονίμως χειμαζόμενη επαρχία;
Ύστερα αυτός ο ίδιος παραπάνω κύριος βγήκε «στα ίσια», με εκείνο το «σύνδρομο μεγαλείου» που τον διακρίνει τελευταία, και μας είπε «με δική μου απόφαση κλείνει η Εθνική Οδός Αθηνών-Λαμίας». Κι έμεινε κλειστός ο δρόμος και κομμένη στα δυο η Ελλάδα για περίπου 48 ώρες με 6 ώρες ενδιάμεσο «ακορντεόν». Το καταλάβαμε αυτό; Οι κακιές γλώσσες λένε ότι αυτό έγινε για να μην υποχρεωθούν οι εταιρείες που λειτουργούν τον αυτοκινητόδρομο να πληρώσουν πρόστιμο σε περίπτωση που δεν κατάφερναν να κρατήσουν ανοιχτό τον δρόμο, όπως ρητά («ρητότερα» δεν γίνεται…) προβλέπει το άρθρο 65 του πολύ πρόσφατου Νόμου 4663/2020 ΦΕΚ30/Α/12-2-2020. Και δεν αποκλείεται (μακάρι να βγω ψεύτης) να ζητήσουν (οι εταιρείες) και καμιά αποζημιωσούλα για απωλεσθέντα έσοδα διοδίων λόγω της απόφασης του Υπουργού!
Στο θέμα των δρόμων φαίνεται ότι τα πήγαμε καλά στα μέρη μας και εύγε σ’ αυτούς που ξενύχτησαν και πάγωσαν οι ίδιοι για να μην παγώσουν οι δρόμοι. Θα θυμίσω μόνο δύο σημεία, έτσι για την ιστορία, από το προαναφερθέν αρχείο της στήλης. α) Στο κείμενο αρ. 004, στις 10.2.1991, η στήλη πρώτη (ίσως και στην Ελλάδα…) έκανε την πρόταση να χρησιμοποιηθεί το άφθονο θαλασσινό νερό σε υδροφόρες αντί για το ακριβό αλάτι και τις ειδικές «αλατιέρες» για το λιώσιμο του χιονιού στους δρόμους. Η πρόταση δεν έτυχε αποδοχής τότε και παρουσιάστηκε ως «σωτήρια έμπνευση» αντιδημάρχου μετά το 1998!! β) Στο κείμενο αρ. 404, στις 11.01.2002, η στήλη επεσήμανε τους κινδύνους από την συνεχή συμπαγή νησίδα στην Εθνικό Οδό και πρότεινε να διακοπεί κατά διαστήματα και να αντικατασταθεί η νησίδα από μπάρες ασφαλείας, που θα μπορούν να αφαιρούνται και να επιτρέπουν έτσι αναστροφή οχημάτων σε περιπτώσεις αποκλεισμού ή δυστυχήματος. Υλοποιήθηκε μετά από μερικά χρόνια.
Αυτά, έτσι, για την ιστορία. Στην φωτογραφία μία «γνωστή» οικογένεια πορεύεται στη στενή παραλία με ένα «ιστορικό» χιόνι, στις 9 Ιανουαρίου 1966. Και με το καμπαναριό του Αγίου Κωνσταντίνου ακόμη ημιτελές. Φιλιά πολλά, γεια σας.
