γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης
Περπατώ εις το δάσος, όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Καλημέρα φίλοι αναγνώστες, δεν ξέρω πώς και γιατί μου ήρθε αυτή η «φλασιά» με το δάσος και τον λύκο – ίσως να φταίει το ότι χθες σκαλίζοντας τα βάθη των ηλεκτρονικών μνημών ανακάλυψα ηχογραφημένες δεκατρείς (13) 40λεπτες ραδιοφωνικές εκπομπές μου με τίτλο «Περπατώ εις το δάσος», από 1 Ιουλίου μέχρι 2 Νοεμβρίου 1993, στο (τότε) Ράδιο Σκιάθος fm 94,4, με ηχολήπτη τον Γιώργο Αχλαδιώτη. Το δάσος ήταν – τι άλλο; – η πόλη, όπου άνθη κι αγκάθια φυτρώνουν κι όπου όχι μόνο λύκοι, αλλά κάθε λογής ζώα, άγρια και ήμερα, ευδοκιμούν – είδα και μία «τηλεπερσόνα» (ευγενική έκφραση για ό,τι πιο ανόητο κυκλοφορεί στην ελληνική κοινωνία) μέσα σε ένα δάσος να δείχνει δέντρα και να λέει «αυτά εκεί ψηλά, τα πράσινα, είναι η χλωρίδα, κι αυτά εδώ κάτω, τα ξερά, είναι η πανίδα»! Θέματα προς συζήτηση όπως Ρύπανση πόλης, Παιδιά στο αυτοκίνητο, Κάδοι απορριμμάτων, Εκλογές, Κυκλοφοριακό, Ελεγχόμενη στάθμευση, Κυκλοφοριακές κυψέλες, Ποδηλατόδρομοι, Συναυλία Θεοδωράκη και άλλα παρόμοια, όλα αυτά «μαζί και ταυτοχρόνως, αναντάμ μπαμπαντάμ σε ταβέρνες», που λέει και ο ανέκαθεν Διονύσης.
Αχ!, ωραία χρόνια! (παραλλαγή της ευφάνταστης ατάκας «Αχ! ΠαΣοΚ, ωραία χρόνια!» της γιαγιάς Μαριλού(ς) (Λυδία Φωτοπούλου) στην εξαιρετική τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ1 «Η τούρτα της μαμάς»). Και όπως πάντα σε τούτη τη στήλη, όπου πηδάμε απ’ το ’να στ’ άλλο, αυτή η αναφορά μας φέρνει στο προσκήνιο δύο θέματα.
Το ένα, η ΕΡΤ. Η αγαπημένη μας δημόσια ραδιοφωνία-τηλεόραση, για το κλείσιμο της οποίας τόσο είχαμε στεναχωρηθεί τότε, στις 11 Ιουνίου 2013 – κι αυτό είναι ακόμη ένα παράλογο της ελληνικής πραγματικότητας, ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν τότε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, τότε έκλεισε την ΕΡΤ, κανείς δεν κατάλαβε γιατί, ίσως ούτε και ο ίδιος, σήμερα την αναβαθμίζει κάθε μέρα! Αλλά εγώ εξακολουθώ να έχω ένα σοβαρό τοπικό παράπονο: δεν ακούω καθαρή ΕΡΤ στο Πήλιο, δεν ξέρω αν κι εσείς το έχετε εντοπίσει, αλλά η μετάδοση των προγραμμάτων της ΕΡΤ στο Πήλιο «ξύνει» απελπιστικά. Το έχω συζητήσει αρμοδίως το θέμα, λύση δεν φαίνεται να βρίσκεται και είναι κρίμα, γιατί η ΕΡΤ έχει εξαιρετικές εκπομπές, τόσο πανελλήνιες, όσο και τοπικές.
Το άλλο, το ΠαΣοΚ. Ή ΚΙΝΑΛ, ή όπως αλλιώς το πουν, το ΠαΣοΚ είναι ένα και μοναδικό, δημιούργημα της 3ης Σεπτέμβρη 1974, κι αυτό δεν αλλάζει. Ευχή μας, λοιπόν, είναι να ξαναβρεί τον δρόμο του, τον δρόμο που έχασε με τα μνημόνια των Αντωνοβαγγέληδων και να επανέλθει σ’ αυτό που κάποτε λέγαμε, αν θυμάστε, «ΠαΣοΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» και ξέραμε, αν θυμάστε, τι εννοούσαμε, κι ας ανήκαμε απλώς στις «άλλες»… Όπως επίσης ξέραμε, αν θυμάστε, ότι «ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» και σήμερα, πλέον, καν δεν ξέρουμε προς τα πού είναι δεξιά και προς τα πού αριστερά – «στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε» παρερμηνεύοντας τον στίχο του Τελευταίου Σταθμού του Γιώργου Σεφέρη.
Ευτυχώς κάποια παιδιά θυμήθηκαν ξανά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και βγήκαν στον δρόμο, ίσως αυτό να είναι μια κάποια ελπίδα στο ζοφερό μέλλον που ξεκάθαρα διαγράφεται στον ορίζοντα – θυμηθήκαμε κι εμείς τον Βασίλειο Μάγγο, που ακόμη περιμένει το πόρισμα, αλλά η έκφραση «μπάτσοι», ειπωμένη από βουλευτή, τεράστια αντίδραση ευαισθησίας προκάλεσε, ευαισθησία που, προφανώς, δεν φτάνει μέχρι τον έλεγχο του βασανισμού του επαρχιωτόπουλου Βασίλειου. Αντιλαβού, σώσον, ελέησον και διαφύλαξον ημάς.
Ένας φίλος που βρέθηκε επισκέπτης στο Λουξεμβούργο σε μια μαζική υπαίθρια εκδήλωση, μας έλεγε ότι μέσω κινητών φραγμάτων όλοι οι συμμετέχοντες πέρασαν από έλεγχο πιστοποιητικών CoViD-19 και τους τοποθετήθηκε στο χέρι χάρτινο «βραχιολάκι» και άκουσον! άκουσον! δεν ήταν κανείς/καμία στην εκδήλωση (στο ύπαιθρο, επαναλαμβάνω) χωρίς αυτό το βραχιολάκι.
Στην «ευνομούμενη» πόλη μας τέτοια σατανικά εργαλεία δεν χρησιμοποιούνται, οι φωτογραφίες της συγκέντρωσης στην παραλία είναι αψευδής μάρτυς. Οι «Δαίμονες» της κυρίας Βίσση μάλλον τα εξορ(κ)ίζουν όλα. Ή το βάρος των ανθρώπων, σωματικό, ηθικό, επιστημονικό, ίσως όλα αυτά τα τεράστια μεγέθη – έχει και γιατρό ο μπαξές, μην το ξεχνάμε – να μην τις θεωρούν απαραίτητες αυτές τις λεπτομέρειες. Προφανώς έτσι είναι. Και ακολούθως, με τη γνωστή μας γαλαντομία, μετατρέπουμε για μία ακόμη φορά το εκθεσιακό και αθλητικό κέντρο της Νεάπολης σε μπουζουκλερί για την παρέα μας – αλήθεια, ξέρει κάποιος/κάποια να μας πει το ποσόν με το οποίο αμείφθηκε η καλλιτέχνις; – οι καλλιτέχνες αυτή τη δουλειά κάνουν και πρέπει να αμείβονται γι’ αυτήν, οι άλλοι, οι «δικοί μας» δεν πρέπει να μας κοροϊδεύουν.
Αλλά τι λέω; Εδώ όσοι βγάζουν καταδικαστικές σε βάρος τους αποφάσεις είναι «νομικά αμόρφωτοι», εδώ είναι, εν πάση περιπτώσει, κάτι σαν μπανανία – α! ναι, και το υπέροχο Πανθεσσαλικό μας Στάδιο ξέρετε ότι έχει μετονομασθεί, στους σχετικούς κύκλους, σε Μπερνα-μπέου; (Santiago Bernabeu, 1895-1978, πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης 1943-1978, προς τιμήν του το στάδιο στην Μαδρίτη φέρει το όνομά του). Τέτοια υπέροχα.
Τέλος, τι να πούμε για την παράσυρση του 43χρονου δρομέα υγείας στον παραλιακό δρόμο έξω από την Παιδόπολη. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες μας βρήκε το ρεπορτάζ, στην θάλασσα βρέθηκε ο άνθρωπος, τι αξία έχει, άραγε, η ανθρώπινη ζωή; Το μήνυμα προς τους πεζούς είναι ένα, για μία ακόμη φορά: Πίσω, μέσα, στα κλουβιά σας, έξω είναι επικίνδυνα τα πράγματα, παντοιοτρόπως και αναποφεύκτως.
Ας μην τους κάνουμε, γενικώς, το χατίρι συμπολίτες, γεια σας.
Στην φωτογραφία, καλοκαίρι 2021, αυτοπροσώπως…
