Άρθρα

κυκλο – φ – οριακα 1080

γράφει ο συγκοινωνιολόγος Χαράλαμπος Α. Σκυργιάννης

Καλημέρα σε όλες και όλους, τούτη την ημέρα μνήμης κι αγώνα. Μνήμης για την τεράστια σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κι αγώνα για να μην ξαναγυρίσει η Ελλάδα ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις – διότι τα σκουλήκια που σέρνονται εδώ κι εκεί, ακόμα και σε καλογυαλισμένα «επίσημα» πατώματα, καραδοκούν και οργανώνονται, κι όσο κι αν αυτό ακούγεται «εξωπραγματικό» ένα τσακ! είναι αρκετό για να γίνουν όλα, πάλι, στάχτη και μπούρμπερη. Αγώνα για να μην αφεθούμε στα «σόσιαλ», στις/στους «ινφλουένσερ», στις/στους καλοταϊσμένους «οπίνιονμέικερς» και σε όλον αυτόν τον συρφετό που καθημερινά μας βομβαρδίζει με ένα σωρό αηδίες και ασημαντότητες, με μοναδικό, βεβαιωμένο σκοπό να μας αποκοιμίσει, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για πολύ πιο «απλά» πράγματα, όπως π.χ. τα τανκς στους δρόμους, από τα περίπλοκα δημιουργήματα φαντασίας τύπου Μπιλ Γκέιτς, τσιπάκια, 5G και εμβόλια αλλαγής DNA.
Και μιλώντας για τανκς, για δικούς μου λόγους, επειδή κι εγώ βρέθηκα φαντάρος στα τεθωρακισμένα 1981-1983, έψαξα να βρω τι απέγινε εκείνο το άρμα μάχης που γκρέμισε την πόρτα του Πολυτεχνείου, με επικεφαλής τον Υπίλαρχο Μιχάλη Γουνελά, πλήρωμα τον Ανθυπασπιστή Λάμπρο Κωνσταντέλλο, τον Λοχία Στέλιο Εμβαλωμένο και τον Στρατιώτη Γιάννη Τίρπα και οδηγό τον επίσης 20χρονο στρατιώτη Α. Σκευοφύλακα (σε ολόκληρο το διαδίκτυο όσοι «ασχολήθηκαν» με το θέμα αντιγράφουν μια συνέντευξη αυτού του στρατιώτη στο «Βήμα» στις 17.11.2003, και κανείς δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει τι υποδηλώνει αυτό το «Α», Αντώνης; Αθανάσιος; Αναστάσης; Αλκιβιάδης; Αριστογείτων;). Και βρήκα τα εξής, εν συντομία: Το άρμα “υπηρέτησε” μέχρι την απόσυρσή του, σε μονάδες του Έβρου. Με μεγάλη δόση …μαύρου χιούμορ – κατάμαυρου και ατυχέστατου – κάποιοι αξιωματικοί είχαν “κολλήσει” στο άρμα μάχης το παρατσούκλι “μορφωμένο”, επειδή είχε μπει στο Πολυτεχνείο!! (σσ. τόσο μυαλό είχαν…). Τώρα εκτίθεται στο ΚΕΤΘ (σσ. Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων, στον Αυλώνα). Το άρμα ήταν ΑΜΧ-30 Γαλλικής κατασκευής, με αριθμό Νο-84337, διοικητικό, με τις περισσότερες ώρες ασκήσεων. Στο ημερολόγιο του άρματος δεν έγραφε τίποτα για το βράδυ της 17 Νοεμβρίου1973 – αυτά έγραψε κάπου, κάποτε ένας μαυροσκούφης που το συνάντησε στην 1η ΕΜΑ (σσ. Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων) στην Αλεξανδρούπολη.
Να μην ξεχνάμε, συμπολίτες, και να μην αφήνουμε κανέναν να μας παραπλανήσει με ψεύτικα λόγια και «διηγήσεις» δήθεν «μαρτύρων». Και επίσης να μην ξεχνάμε ότι η Δημοκρατία ναι μεν «δεν εκδικείται» αλλά δεν είναι και ξέφραγο αμπέλι…
Σε τούτη την πόλη, παραδείγματος χάριν, η Δημοκρατία είναι ένα καθημερινό ζητούμενο. Κι όποιος δεν το βλέπει, επειδή, ίσως, είναι κρυμμένο (το ζητούμενο) πίσω από λαμπάκια ή/και λουλουδάκια, κακό της κεφαλής του.
Πάντως για μία ακόμη χρονιά την Αργώ την έκαναν ρεντίκολο της στεριάς. Και ξέρετε τι μου θυμίζει, πλέον, το ιστορικό αυτό επίτευγμα ναυπηγικής, το μοναδικό εν Ελλάδι, το και παγκοσμίως συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, ξέρετε τι μου θυμίζει; Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια του δέντρου μας, που τα έχω σε ένα χαρτοκιβώτιο στο υπόγειο και τα ανεβάζω τέτοιες μέρες, τα στολίζω-τα κρεμάω, κι ύστερα πάλι τα μαζεύω και τα αποθηκεύω μέχρι του χρόνου. Αυτό μου θυμίζει, κι αν έχει κάποιος αντίρρηση να μου το πει. Ή αν είδε κανείς φέτος το καράβι να πλέει στα γαλανά νερά του Παγασητικού, πάλι να μου το πει – ήταν ένα μικρό καράβι (δις) που ήταν α-α-αταξίδευτο (δις) οε οε οε οε!
Ξεροσταλιάζει, το λοιπόν, η Αργώ μας, κύριε Σταύρο, και περιμένει την Άννα Βίσση να έρθει να την φωτίσει.
Στην στενή παραλία περπατούσα τις προάλλες και παρακολουθούσα για πολλοστή φορά έναν ασπρομάλλη κύριο με μια σκούπα με μακρύ κοντάρι να σκουπίζει το οδόστρωμα. Το έκανε τόσο προσεκτικά, τόσο μεθοδικά, που σκέφτηκα να πάω να του δώσω συγχαρητήρια, δεν το έκανα, δεν ξέρω γιατί. Έκανε αυτή την «ταπεινή» αλλά συνάμα πολύ χρήσιμη δουλειά με περισσή ευσυνειδησία (σπανιότατο είδος στις μέρες μας…) λες και περιποιόνταν κάτι δικό του, λαμπίκο την έκανε την παραλία.
Αυτά πηγαίνοντας προς Παπαστράτου και αφού είχα φωτογραφήσει το νέο απόκτημα-δωρεά «Κάδος ανακύκλωσης αποτσίγαρων» και αφού είχα μάθει ότι «…(τα αποτσίγαρα, τα και «γόπες» αποκαλούμενα) διαχωρίζονται και με ειδική διαδικασία παράγουν νέα ανακυκλωμένα βιομηχανικά προϊόντα, όπως πλαστικές παλέτες. Τα υπολείμματα χαρτιού, καπνού και η τέφρα κομποστοποιούνται και παράγεται λίπασμα», όλα αυτά μου τα είπε αυτομάτως το φοβερό μου κινητό «τηλέφωνο» – η φωτεινή πλευρά της τεχνολογίας.
Επιστρέφοντας προς Άγιο Κωνσταντίνο, ούτε μισή ώρα αργότερα, στην λαμπίκο παραλία «καμάρωναν» δύο σωραδάκια σκλιόσκατα, ήτοι περιττώματα σκύλων. Να χαιρόμαστε τους/τις φιλόζωους, συμπολίτες!
Ύστερα θρηνήσαμε έναν ακόμη νεκρό λόγω παραβίασης προτεραιότητας, κατά πως φαίνεται. Όμως εγώ, που ούτε δικαστής ούτε εισαγγελέας είμαι, απλός ερασιτέχνης οδηγός είμαι, θα θυμηθώ ότι στη συγκεκριμένη διασταύρωση Κ.Καρτάλη-Μαγνήτων έχω κι εγώ διακινδυνέψει κάποια σύγκρουση, καθώς 9 στις 10 φορές δεν υπάρχει καμία απολύτως ορατότητα δεξιά για τον οδηγό που κινείται στην οδό Μαγνήτων. Ολόκληρη η αριστερή πλευρά της οδού Κ.Καρτάλη, από την Ερμού και πάνω είναι μονίμως παρκαρισμένη – ίσως σ’ αυτό να έχει κάποια ευθύνη και η τελείως ανεύθυνη αδειοδότηση λειτουργίας σουπερμάρκετ στη γωνία Κ.Καρτάλη-Γαλλίας.
Στην φωτογραφία το ΑΜΧ-30 μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου και αργότερα, στο ΚΕΤΘ.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το