Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου*
Επανέλαβε και από την Ισπανία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ την απαίτηση του για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες προκειμένου «να υπάρξει κυβέρνηση με ισχυρή και νωπή λαϊκή εντολή» για να διαπραγματευτεί με τους εταίρους και δανειστές μας. Αλλά φυσικά εκείνο που εννοούσε ήταν πως αυτό που πραγματικά επιδιώκει είναι να εξασφαλίσει για τον εαυτό του την πρωθυπουργία και για το κόμμα του την εξουσία. Όπως και όλοι πριν απ’ αυτόν στη διάρκεια της κρίσης.
Την αρχή την έκανε ο Κ. Καραμανλής. Από τις αρχές του 2008 του είχε υποδειχθεί από τους παράγοντες της Κομισιόν η ανάγκη για άμεση λήψη μέτρων. Δεν το τόλμησε. Μόνο όταν η κατάσταση επιδεινώθηκε σε μη αναστρέψιμο βαθμό ζήτησε τη συναίνεση του Γ. Παπανδρέου για να προχωρήσει σε μέτρα. Αλλά ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε τη συνεργασία. Προτιμούσε την εξουσία. Και προειδοποίησε πως ούτως ή άλλως θα προκαλέσει εκλογές τον Μάρτιο του 2010 με αφορμή την εκλογή Προέδρου.
Έτσι ο «μουντζούρης» πέρασε στα χέρια του Γ. Παπανδρέου και μάλιστα μετά από μια πρωτοφανή εκλογική νίκη. Αλλά οι εκλογικές νίκες δεν λύνουν προβλήματα, απλώς μεταθέτουν τις ευθύνες σε άλλες πλάτες. Ο νέος πρωθυπουργός επιχείρησε να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη, αλλά διαπίστωσε ότι οι διαστάσεις των προβλημάτων ήταν τέτοιες που ξεπερνούσαν τις δυνάμεις του. Μπροστά στον κίνδυνο χρεοκοπίας κατέφυγε στην ΕΕ, το ΔΝΤ και τις δανειακές συμβάσεις. Και κάποια στιγμή κατάλαβε ότι μόνος του δεν μπορούσε και ζήτησε τη συναίνεση του Σαμαρά.
Ήταν πια ώρα ν’ αλλάξει και πάλι χέρια ο «μουντζούρης». Ο Σαμαράς έπαιξε το χαρτί των δικών του φιλοδοξιών, αρχικά αρνήθηκε και συναίνεσε να συνεργαστεί στην κυβέρνηση Παπαδήμου μόνο αν εξασφάλιζε την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, έτσι ώστε να κερδίσει την πρωθυπουργική καρέκλα. Τα κατάφερε, αλλά μ’ ένα καταλυτικό για το τότε πολιτικό σύστημα αποτέλεσμα. Στις δύο εκλογές του 2012 το ΠΑΣΟΚ καταβαραθρώθηκε, η ΝΔ αποδυναμώθηκε ακόμη περισσότερο απ’ όσο το 2010 και μέσα από τα συντρίμμια αναδύθηκαν ο ΣΥΡΙΖΑ και η Χρυσή Αυγή. Στον Σαμαρά και τις φιλοδοξίες του χρωστάνε και οι δύο την εκτόξευση τους στο πολιτικό προσκήνιο.
Και τώρα ο Σαμαράς ζητεί από τον ΣΥΡΙΖΑ τη συναίνεση που εκείνος είχε αρνηθεί στον Γ. Παπανδρέου, επικαλούμενος μάλιστα επιτεύγματα που τα οφείλει αποκλειστικά και μόνο στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που «κληρονόμησε» από το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζει κατά γράμμα.
Τώρα είναι η σειρά του Τσίπρα και διεκδικεί τον «μουντζούρη». Και ως άπειρος και ενθουσιώδης διαπράττει το λάθος να τον διεκδικεί σε μια στιγμή που ο οικονομικοκοινωνικός κατήφορος έχει ανακοπεί και έχουν εμφανιστεί τα πρώτα σημεία ανάκαμψης. Γιατί «λάθος»; Μα πολύ απλά γιατί μέχρι ν’ αφήσει κατά μέρος τις μεγαλοστομίες και τους πολιτικούς παληκαρισμούς θα έχει ανακόψει (στην καλύτερη περίπτωση) ή θα έχει ακυρώσει (στη χειρότερη) την εξελισσόμενη ανάκαμψη. Κι αυτό γιατί δεν είμαστε πια στη λογική του «τι είχαμε, τι χάσαμε;»
Λένε ότι στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Πάντα και παντού υπάρχουν αδιέξοδα αν δεν διαλέξεις τις σωστές λύσεις. Η πείρα θα έπρεπε να μας είχε δείξει ότι σε στιγμές εθνικές κρίσης η λύση είναι η συναίνεση. Η έγκαιρη και αβίαστη συναίνεση. Όπως έγινε με τους Πορτογάλους και τους Ιρλανδούς. Και όχι όπως επιχειρήθηκε στον τόπο μας όταν η συναίνεση επιδιωκόταν πάντα καθυστερημένα.
*Ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος είναι δημοσιογράφος και αρθρογραφεί στο ΕΘΝΟΣ