Κρατά τα κλειδιά ενός χαμένου παραδείσου… συλλέκτης δίσκων βινυλίου στον Βόλο 

Ο Αλέξανδρος Παπαδόπουλος είναι ιδιοκτήτης του «Intris Center», του ιστορικού δισκοπωλείου που φέτος διανύει το 41ο έτος λειτουργίας στον Βόλο. Ο 60χρονος Βολιώτης έχοντας στο κατάστημά του 20.000 δίσκους βινυλίου, κλείνει το μάτι στο παρελθόν και επιμένει στον αναλογικό ήχο.
Οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, αλλά οι συνήθειες του Αλέξανδρου Παπαδόπουλου μένουν ίδιες και απαράλλαχτες. Για εκείνον η ακρόαση της μουσικής παραπέμπει σε… μυσταγωγία. Αυτός είναι ο βασικός λόγος, για τον οποίον απαρνείται το digital format για τέσσερις και πλέον δεκαετίες, ενώ το θρυλικό «Intris» έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές Βολιωτών που αγαπούν το βινύλιο.
«Το 2000 στον Βόλο υπήρχαν 15 μαγαζιά που πούλαγαν δίσκους… Εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια περίπου, είμαι ο μοναδικός που δεν έχω κατεβάσει ρολά», σημείωσε ο κ. Παπαδόπουλος, ενώ έπειτα γύρισε πίσω τον χρόνο και θυμήθηκε την πρώτη ημέρα λειτουργίας του δισκοπωλείου, που έμελλε να αντέξει στο πέρασμα του χρόνου: «Τα εγκαίνια έγιναν στις 20 Μαρτίου 1978. Τότε ήμουν 19 ετών. Μέσα σε τρεις μήνες μετά την απόλυσή μου από τις τάξεις του στρατού. Ήμουν ταυτόχρονα D.J. σε μαγαζιά του Βόλου και σε ντίσκο που λειτουργούσαν εκείνη την εποχή. Κάπως έτσι παρακινήθηκα».

Βέβαια από τα 70’s μέχρι σήμερα, τίποτα δεν έμεινε ίδιο. Ο γνωστός δισκοπώλης, είναι ο μοναδικός σε όλη τη Θεσσαλία, λέγοντας: «Με αποκαλούν «τελευταίο των Μοϊκανών». Δεν υπάρχει άλλο μαγαζί πέρα από το δικό μου. Πλέον τα δισκάδικα έχουν «σβήσει», ενώ στις καλές εποχές οι δίσκοι έρχονταν σε ντάνες και οι νέοι έκαναν ουρές έξω από το μαγαζί. Για να μη θυμηθώ και τους σπουδαίους καλλιτέχνες που έχουν περάσει στο παρελθόν από το μαγαζί, όπως ήταν για παράδειγμα ο Ρότζερ Γουότερς, ο μπασίστας των Pink Floyd. Την πιο μεγάλη ζημιά την έκανε το CD, που το βρίσκεις παντού, μέχρι και σε εφημερίδες, ενώ σήμερα μπορείς να κατεβάσεις τραγούδια και από το ίντερνετ».
Μάλιστα, ο κ. Παπαδόπουλος εξιστόρησε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό από την εποχή που καταγράφηκε η μεγάλη έκρηξη με την κυκλοφορία των CD’s και τα οποία ουσιαστικά «εκτόπισαν» τους δίσκους βινυλίου: «To 1995 σχεδόν όλοι οι συνάδελφοι επέλεξαν να πετάξουν το βινύλιο από τα μαγαζιά τους και να τα γεμίσουν με CD’s. Όμως, εγώ επειδή είμαι ερωτευμένος με το βινύλιο, μου βγήκε σε καλό. Πολλοί τα πουλούσαν σε πολύ χαμηλές τιμές στο Μοναστηράκι. Πόνταραν στο CD που τους «πούλησε» πολύ γρήγορα. Κράτησα τους δίσκους κι ενώ είχε έρθει άτομο να τα πάρει όλα, τον έδιωξα τότε».

Στα ράφια του «Intris» μπορεί κάποιος να βρει σπάνια κομμάτια, που δεν βρίσκονται εύκολα στο εμπόριο. Ο κ. Παπαδόπουλος υπογράμμισε: «Οι περισσότεροι που περνούν το κατώφλι είναι συλλέκτες. Κυρίως από Αθήνα και Θεσσαλονίκη, που δεν με αφήνουν να κλείσω. Τι ψάχνουν κυρίως; Ξένο ροκ, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’80. Το «Intris» μπορεί να φαίνεται… ροκάδικο, αλλά μπορείς να βρεις τα πάντα. Από δημοτικά τραγούδια έως τις πιο σπάνιες ηχογραφήσεις κλασικής μουσικής. Έχω μέχρι και δίσκους με αποσπάσματα από ομιλίες ηγετών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως του Χίτλερ ή του Τσόρτσιλ. Στο πατάρι επίσης υπάρχουν πάνω από 3.000 45άρια. Πιο συχνά μου ζητούν συγκροτήματα όπως οι Pink Floyd, οι Doors,οι Rolling Stones, ενώ όσοι αγαπούν το heavy metal θέλουν δίσκους των Iron Maiden, των Scorpions κ.ά.».

Όσο για τον πιο ιδιαίτερο δίσκο που έχει στην κατοχή του; Αποκάλυψε πως πρόκειται για μία συλλεκτική έκδοση του άλμπουμ «Wish You Were Here» των Pink Floyd σε μπλε βινύλιο, που κυκλοφόρησε το 1975. «Δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα. Το βρήκα στο εξωτερικό. Δεν διατίθεται προς πώληση και είναι το αγαπημένο κομμάτι της συλλογής μου», εξομολογήθηκε, επισημαίνοντας πως το χρωματιστό βινύλιο έχει μεγαλύτερη αξία σε σχέση με το παραδοσιακό μαύρο.
Γνωρίζει πως είναι ο τελευταίος εν ενεργεία δισκοπώλης, αλλά και ένας από τους ελάχιστους που επισκευάζουν ακόμη παλιά πικάπ στον Βόλο. Κι αυτό εντείνει την ανησυχία του για το μέλλον: «Με απασχολεί καθημερινά τι μέλλει γενέσθαι, όταν φτάσει η στιγμή να αποσυρθώ από το επάγγελμα, αφού και τα παιδιά μου δεν ασχολούνται. Όταν μένω μόνος, σκέφτομαι κάποια φορά πως και… δέκα ζωές να είχα, δεν θα προλάβαινα να πουλήσω τους δίσκους που έχω στο μαγαζί».