Του Κυριάκου Παπαγεωργίου
Με τον Κωστή ανεβήκαμε μπόλικα βουνά. Κάναμε πλήθος διασχίσεις. Κοιμηθήκαμε σε χωριά και χωριουδάκια. Απολαύσαμε γνήσιες δυνατές κι αυθεντικές στιγμές από το έξοχο και μοναδικό τοπίο του ελλαδικού χώρου.
Όταν όμως ήρθε η ώρα να χωρίσουμε – προσωρινά από τούτη τη ζωή – μέχρι να ξαναβρεθούμε, οι αναμνήσεις θα στέκουν ακλόνητες, φαντασμαγορικές και πλούσιες, να γεμίζουν το σακούλι της αληθινής φιλίας και συντροφικότητας.
Σε τούτο το αφιέρωμα – οδοιπορικό δεν θα ήθελα να μιλήσουν τα λόγια κι οι περιπέτειες των ψυχών και των σωμάτων, αλλά οι εικόνες οι αμύντορες, οι μνημοεργείς και οι ατόφυες που υφαίνονται πάνω στο χαρτί κι αντανακλούν συναίσθημα κι αγάπη για την περιπέτεια που λέγεται Ελλάδα.
Θα παραθέσω οκτώ φωτογραφίες από τα βουνά μας, όπου ο Κωστής παίζει δευτεραγωνιστικό ρόλο. Έναν ρόλο που ανταποκρίνεται στον φυσιολατρικό μόχθο και την αγάπη του για το βουνό, τη φύση και την άδολη περιπέτεια…
Όπως θα το ’θελε κι ο ίδιος, προτιμώ τον πρώτο ρόλο να τον παίζει το ελληνικό τοπίο που τόσο αγαπούσε. Γι’ αυτό και συνήθως φαίνεται ως μια κουκίδα στη χώρα του ελάχιστου, ένα ελάχιστο που λάτρευε κι ευγνωμονούσε.
Ήταν ο πιο αυτάρκης και λιτός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου. Ας είναι αυτή του η λιτότητα στολίδι στον κόσμο που περπατάει με την ψυχή του αλώβητη και γενναία…
Κυριάκος Παπαγεωργίου
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από την εκδημία του…
