*του Λευτέρη Βιολέττα
Για άλλη μια φορά η Ευρώπη συνολικά και οι οικονομίες της θα κληθούν να αντιμετωπίσουν το παλιό φάντασμα της Βαϊμάρης. Τούτη τη φορά όμως, αυτό θα μετά από μια παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση και μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, όπου είναι αδύνατο να απομονωθεί είτε μόνη της η γερμανική οικονομία είτε ευρύτερα η ευρωπαϊκή, το οποίο άλλωστε δεν είναι και το ζητούμενο.
Και δυστυχώς, δεν θα είναι η πρώτη φορά που η Ευρώπη θα κληθεί να ανακάμψει οικονομικά, αφήνοντας πίσω χιλιάδες νεκρούς και άρρωστους. Όμως, υπάρχει κάτι νέο σήμερα για την Ευρώπη σε σχέση, για παράδειγμα, με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και αυτό λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό, ο κορονοϊός μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο, τελικά, ακόμα και για την πορεία, την ύπαρξη της ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση η ανάταξη και ανάκαμψη της οικονομίας μετά την παρούσα κρίση, θα εξαρτηθεί περισσότερο από την θέληση των ηγετών της Ευρώπης, απέναντι σε μία παγκοσμιοποιημένη και ίσως «άναρχη» αγορά που θα εμφανιστεί μετά, λόγω του Τραμπ, αλλά και των αναδυόμενων οικονομιών, που θα «επιτεθούν», όπως η Ινδία, η Βραζιλία και η μόνιμα αναπτυσσόμενη Κίνα.
Φυσικά, ξανά η Γερμανία θα παίξει -τον- καταλυτικό ρόλο σε αυτό το εγχείρημα της επόμενης μέρας. Ας μην αμφιβάλλει κανείς, ότι η Γερμανία, παρότι μετράει κι αυτή καθημερνά τους νεκρούς της και τα θύματά της από τον κορονοϊό, δεν έχει πάρει ούτε για μια στιγμή τα μάτια της πάνω από την οικονομία της επόμενης μέρας. Ο φόβος του πληθωρισμού και το φάντασμα της Βαϊμάρης είναι πάντοτε βαθιά χαραγμένα στο DNA του γερμανικού κράτους και λαού. Βαθύτερα ίσως από κάθε άλλο πρόβλημα που εμφανίζεται, ακόμα κι απ’ αυτό της μαζικής απώλειας ανθρώπινων ζωών.
Γι’ αυτό και σήμερα βλέπουμε τη Γερμανία να αρνείται να δώσει βοήθεια με ευρωομόλογα στην Ιταλία ή στην Ισπανία, η οποία πια έχει αναλογικά περισσότερους νεκρούς από τον κορωνοϊό ακόμα κι απ’ την Κίνα. Χώρες, οι οποίες πολύ σύντομα θα τεντώσουν επικίνδυνα το ευρωπαϊκό σχοινί. Και άλλες χώρες όμως, εννέα στο σύνολο, που μαζί όλες αντιπροσωπεύουν σήμερα περίπου το 60% του Α.Ε.Π. της Ευρωζώνης και ζητούν άμεσα την ενεργοποίηση ενός μηχανισμού, μέσα από ένα σχήμα κοινού δανεισμού της ΕΕ. Η Γερμανία αρνείται, επικαλούμενη τις χαμηλές οικονομικές επιδόσεις των χωρών και την ανάγκη σταθερότητας του ευρώ.
Ας μην έχουμε επίσης και καμία αμφιβολία, ότι η επόμενη μέρα θα βρει τις γερμανικές επιχειρήσεις πανέτοιμες να δημιουργήσουν και να οδηγήσουν τις νέες συνθήκες σε μια παγκόσμια αγορά. Το γερμανικό δημόσιο σήμερα ενισχύει ακατάπαυστα την εσωτερική της οικονομία και τις γερμανικές πολυεθνικές, ώστε να είναι έτοιμες την επόμενη μέρα και να έχουν την απαραίτητη ρευστότητα και ισχύ, όχι μόνο για να κυριαρχήσουν εντός της ΕΕ, αλλά και για να κάνουν επιθετικές εξαγορές σε οποιοδήποτε έδαφος, συμπεριλαμβανομένου ίσως ακόμα και του αμερικανικού.
Για την Ελλάδα, όλα αυτά θα μετρήσουν την επόμενη μέρα σε σχέση με την οικονομική θέση και κατάστασή της, αλλά σίγουρα και την κατάταξη της σε σχέση με τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, που τελικά θα υποστεί από την πανδημία του κορωνοϊού.
Ταυτόχρονα, ας μην ξεχνάμε τις υπερβολές, όπως εκείνες που οδήγησαν ή ακολούθησαν την ακόμα νωπή παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Μια κρίση που για πολλούς δεν τελείωσε ποτέ, αφού ένας στους τέσσερις νέους στην Ευρώπη κινδυνεύουν να πέσουν στη φτώχεια, και χωρίς τον κορωνοϊό. Ας θυμηθούμε την άνοδο της Χρυσής Αυγής στη χώρα μας και την επικράτηση του γενικότερου λαϊκισμού στις πολιτικές μας επιλογές, ως αντίδραση στην κρίση αξιών, η οποία άλλαξε συθέμελα τις ζωές μας. Και τώρα; Τώρα που έρχεται μία ακόμη, και μάλιστα, με άμεσες απώλειες ανθρώπων, τι θα γίνει άραγε; Πόσο χώρο θα δώσουμε αυτή τη φορά, σε μικρούς και μεγάλους πολιτικούς τυχοδιώκτες; Πόσο είμαστε έτοιμοι άραγε, να μην τρέξουμε πίσω από τις εύκολες λύσεις που θα προτείνει ο κάθε -στην καλύτερη περίπτωση- άσχετος; Στη χειρότερη, ανόητοι, αμετροεπείς και επικίνδυνοι λαϊκιστές, οπορτουνιστές πολιτικοί (…κάντηδες), που θα εμφανιστούν πάλι, με στυλ και έπος (σ.σ. αμ’ έπος, αμ’ έργον) Ιούλιου Καίσαρα.
Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού αυτά, οι πολιτικοί και οι διοικούντες θα κληθούν να βρουν τι μέτρα μπορεί να πάρουν η ΕΕ, οι κυβερνήσεις, οι Περιφέρειες, οι Δήμοι; Μέτρα που να ανατρέψουν την επερχόμενη καθίζηση της Οικονομίας. Διότι, το μόνο σίγουρο είναι ότι το κέντρο της σύγχρονης οικονομίας (δηλ. οι επιχειρήσεις) έχει ζημιές, που κάποιος πρέπει να τις πληρώσει. Κι αυτός ο κάποιος είναι το κάθε κράτος της ΕΕ, ο κάθε πολίτης κάθε χώρας της, δηλαδή, ξανά ο φορολογούμενος._
Ο Λευτέρης Βιολέττας είναι σύμβουλος διεθνών επιχειρήσεων και οργανισμών.