Με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ «Πώς να κλέψετε μια καρέκλα» από το CineDoc Βόλου, το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου, ώρα 19.30, στο «Αχίλλειον», ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Κωνσταντίνος Καμπούρογλου, που ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη, μας είπε δύο λόγια για την ταινία του. Τι πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ, σε ποιους απευθύνεται η ταινία, ποια τα τωρινά και μελλοντικά του project κ.ά. αναφέρεται ο σκηνοθέτης.
Συνέντευξη
Ελένη Χρυσοπούλου*
Τι πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ;
Το How to Steal a Chair είναι η ιστορία ενός Θεσσαλονικιού συλλέκτη και λάτρη του βιομηχανικού σχεδιασμού, που με προσωπικό κόστος δημιούργησε και κατόπιν έχασε ένα από τα πρώτα μουσεία design στον κόσμο. Είναι όμως και μια αλληγορία που αναφέρεται στην ψυχολογία της γενιάς του ’60.
Σε ποιους απευθύνεται η ταινία;
Η ταινία έχει έντονα στοιχεία ψυχολογικού δράματος, μιλάει για τη σημασία του design και ανάγει στο Δον Κιχώτη. Δηλαδή είναι για όλους.
Πρέπει να είναι κάποιος γνώστης του βιομηχανικού σχεδιασμού ή του πρωταγωνιστή, για να παρακολουθήσει το ντοκιμαντέρ;
Όχι, καθόλου. Ούτε καν της ελληνικής πραγματικότητας. Η ταινία είχε επιτυχία σε κοινά από το Buenos Aires μέχρι το Rotterdam και την Iowa.
Σας συνδέει μια οικογενειακή φιλία με τον Στέργιο Δελιαλή. Τι σας ενέπνευσε στην προσωπικότητά του ώστε να του αφιερώσετε ένα ντοκιμαντέρ;
Αν και γνώριζα από μικρό παιδί τον Στέργιο, δεν είχαμε ποτέ στενή προσωπική σχέση. Είχαμε όμως εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό, που μου επέτρεψε να τον πλησιάσω και να του πω ανοιχτά τι ήθελα να κάνω. Εκείνο που με ενέπνευσε ήταν η τραγική φύση της ιστορίας του και η άμεση σχέση της με το ελληνικό παράδοξο.
Πώς προέκυψε ο τίτλος «Πώς να κλέψετε μια καρέκλα;»
Το ότι ο Δελιαλής έχει κλέψει επανειλημμένα καρέκλες δεν ήταν ποτέ μυστικό. Είναι, άλλωστε, μέρος της φύσης του να διατυμπανίζει τέτοιου είδους «ηρωισμούς». Επόμενο ήταν να τον ρωτήσω κάποια στιγμή πώς κλέβει κανείς μια καρέκλα. Κι όταν μου σχεδίασε, μετά σχολιασμού, τη μέθοδό του για κλοπή καρέκλας σε δημόσιο χώρο, συνειδητοποίησα πως είχα βρει τον τίτλο της ταινίας μου.
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε στα γυρίσματα; Πόσο διήρκεσαν;
Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν οι διαρκείς απόπειρες του Στέργιου να αποτρέψει την ενασχόληση της ταινίας με τις πιο σκοτεινές ψυχολογικές πτυχές της ιστορίας του.
Με ποια κριτήρια επιλέξατε τις σκηνές που εμφανίζονται στην ταινία και με ποια αυτές που κόπηκαν στο μοντάζ;
Εξ’ ορισμού, ένα ντοκιμαντέρ verite είναι αποτέλεσμα μυριάδων επιλογών που αφορούν όχι μόνο στο μοντάζ, αλλά και τη διαδικασία των γυρισμάτων. Συνεπώς δεν μπορώ να αναφερθώ σε συγκεκριμένες επιλογές χωρίς να αλλοιώσω την εμπειρία της πρώτης θέασης.
Τι συμβαίνει σήμερα στο μουσείο του Κ. Δελιαλή;
Το Μουσείο Design Θεσσαλονίκης παραμένει φάντασμα.
Τι σας γοητεύει στο είδος του ντοκιμαντέρ και ποια πιστεύετε είναι η σημασία του;
Για μένα η γοητεία του ντοκιμαντέρ είναι ότι αφενός χτίζεις μια αλήθεια με ζωντανά συστατικά κι αφετέρου η διαδικασία συλλογής των συστατικών αυτών επηρεάζει την αλήθεια που χτίζεις. Στην εποχή της αδιαμεσολάβητης πληροφορίας που ζούμε, ο άνθρωπος διψάει για αφηγήματα που αφορούν στην πραγματικότητα, αλλά έχουν και μια μαγική, δική τους διάσταση.
Ποια είναι τα τωρινά και μελλοντικά σας project;
Έχω ξεκινήσει τα γυρίσματα της επόμενης ταινίας μου – επίσης ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους – που αφορά στην κρίση της δημοκρατίας στην Αμερική.
*Η Ελένη Χρυσοπούλου είναι υπεύθυνη διοργάνωσης CineDoc Βόλου