Του Απόστολου Παντσά
Αυτό ήταν… Χτύπησε το καμπανάκι του τελευταίου γύρου… Οι δρομείς (κόμματα και υποψήφιοι) μπήκανε στο τελευταίο τετρακοσάρι. Η ειδησιογραφία των τελευταίων ημερών δεν μας άφησε να βαρεθούμε. Με ύφανση πυκνή, πολύχρωμη και …πολύκροτη, ετοίμασε σε…μπορντω-κόκκινο το ιπτάμενο χαλί των εκπλήξεων και των ανατροπών πάνω στο οποίο θα ταξιδέψουμε έως την ώρα της κάλπης. Εγγραφές-μεταγραφές. Αναπηδήσεις-μεταπηδήσεις. Κινήσεις-μετακινήσεις σχημάτων, ομάδων, υποψηφίων. Θα έπρεπε να κρατάει κανείς …σημειώσεις, αν θα ήθελε να μην χάσει τις εξελίξεις και το πραγματικό νόημα τους. Υποψήφιοι έπεφταν για ύπνο με το ένα κόμμα, ξυπνούσαν με το άλλο για να πάνε στο τρίτο απλά γιατί το τέταρτο τους είχε απορρίψει. Κάτι σαν τα παιδιά που μας που χτυπούν πολλές πόρτες για να πούν τα κάλαντα και… όποια ανοίξει. Προφανώς και παλιότερα είχαμε μετακινήσεις υποψηφίων και συνεργασίες σχημάτων εν όψει εκλογών. Αυτή τη φορά, όμως, αυτό που συμβαίνει παίρνει τα χαρακτηριστικά κοινωνικού φαινομένου… Μόνον ο ιστορικός του μέλλοντος θα μπορεί να αποφανθεί αν πρόκειται για την κορύφωση της ιδεολογικής αμηχανίας της κοινωνίας η απλά πρόκειται για την…εποποιία του τυχοδιωκτισμού.
Η νύχτα των αποτελεσμάτων όμως θα αποδώσει δικαιοσύνη, αφού αυτή και μόνον αυτή θα ρίξει άπλετο φώς στα γεγονότα, στις προθέσεις και το ορθό ή λανθασμένο των επιλογών. Θα ξεγυμνώσει τους κατ’ επίφαση, θα αποκαθάρει τους δήθεν και θα μιλήσει με σκληρά λόγια για τους τρόπους και τις μεθοδεύσεις. Αυτοί που κινδυνεύουν περισσότερο να απομυθοποιηθούν είναι όσοι καλλιέργησαν υπέρμετρες ελπίδες για την «άλλη» πολιτική. Οι αυτόκλητοι ανατροπείς του «παλιού και φθαρμένου». Οι ηθικολογούντες εν κενώ ακόπως και ασκόπως. Οι πραματευτάδες του αυτονόητου. Οι ντήλερς της πολιτικής ευπρέπειας. Η απόσταση λόγων και έργων μου φέρνει στο νου εκείνη την παλιά ελληνική ταινία με τον Βέγγο στην οποία υποδύονταν τον εμπειρικό χημικό-εφευρέτη, ο οποίος είχε δώσει τη ζωή του να ανακαλύψει μια νέα πλαστική ύλη. Η ρήση λοιπόν Βέγγου …”βρε για κοιτα, για πλαστικό το πήγαινα, μουσταλευριά μου βγηκε”, ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του Ποταμιού και του Σταυρου Θεοδωράκη. Aρχικά η συνταγή για τη νέα πολιτική ύλη είχε όλα τα αναγκαία: νεωτερικότητα, διανόηση, κοινωνική ευαισθησία, μεγαλόπνοα σχέδια, ανατρεπτικές προτάσεις, δημόσια αποτύπωση, δημοσιογράφους, πανεπιστημιακούς… Πολλοί τσιμπήσαμε όσο και αν, όσο περνούσε ο καιρός, κανένα πολιτικό φώς δεν φαίνονταν στον ορίζοντα. Το κίνημα των “κολλητών” είχε γεννηθεί εν ονόματι του μεταρρυθμιστικού κέντρου. Αντί να παραχθεί ζύμωση, πολιτικός προβληματισμός, σύνθεση και παρέμβαση στη κοινωνία αναζητήθηκαν οι άγραφοι εγκέφαλοι, πρόθυμοι tabula rasa για πάσα χρήση, στους οποίους πέρασαν άκοπα οι επιθυμίες-εντολές του προφήτη της «συνωμοσίας του καλού». Δημιουργήθηκε έτσι ο εκλεκτός λαός των «παλαμάκηδων», εξαιρετικά χρήσιμος και ιδιαίτερα πρόθυμος να σερβίρει από το μαγαζάκι-γωνία την πολιτική του μουσταλευριά του δήθεν εκσυγχρονισμού: ένα μέλανα… χυλό, άγνωστης σύνθεσης, όζουσας πρόθεσης του οποίου η μόνη ετικέτα που θα του ταίριαζε είναι το γνωστό αποτρεπτικό για άλλες κακές συνήθεις… «βλάπτει σοβαρά την υγεία του τόπου».