Άρθρα

Κλικάρω από απόσταση …κι εναλλακτικά. Τι άλλο;

Του Διονύση Λεϊμονή

Click away, ελληνιστί…«επιλέγω από απόσταση», είναι η επιλογή μου από δω και πέρα μάς προτρέπουν να κάνουμε μέχρι να επιστρέψουμε στην πολυπόθητη κανονικότητά μας. Αυτό δεν ακούμε συνέχεια; Πώς σε λίγο όλα θα περάσουν, θα είναι μια διήγηση-προίκα μας στη ζωή;΄Μια ανάμνηση της γενιάς μας. Όλοι αυτό λένε, γιατί να μην το πιστέψω; Έχω ανάγκη να το πιστέψω. Είναι ανάγκη να το αποδεχτώ, να προσαρμοστώ, να συμμετέχω, να συμβάλλω, να συντονιστώ στις επιταγές της εποχής. Άλλωστε η τεχνολογία μου παρέχει κάθε δυνατότητα να ακολουθήσω το πνεύμα των καιρών. Αρκεί να το αποδεχτώ, να μην «κλοτσήσω». Μα έχω την πολυτέλεια να κλοτσήσω; Να λοξοδρομήσω; Υπάρχει μια εναλλακτική; Μπορώ να επιβιώσω χωρίς εξ’ αποστάσεως αγορές; Μπορώ να εξυπηρετηθώ, αν δεν προβώ σ’ αυτού του τύπου τον τρόπο αγοράς και κατανάλωσης; Πρέπει να δω και την άλλη όψη των πραγμάτων;

Ως μέλος τούτης της κοινωνίας που βάλλεται πανταχόθεν – ποια κοινωνία και σε ποια εποχή δεν βαλλόταν άραγε; – νομίζω επιβάλλεται να ακολουθήσω την οδό που ανοίγεται μπροστά μου. Έχω υποχρέωση όμως και απέναντι στους επαγγελματίες γύρω μου. Είμαι κομμάτι μιας και της αυτής αλυσίδας. Αν ένας κρίκος φθαρεί, αν ένας κρίκος σπάσει, χανόμαστε και οι υπόλοιποι. Είμαστε «εμείς» και αυτό το «εμείς» πρέπει να το κάνουμε πράξη, να το στηρίζουμε και να το αξιοποιούμε προς όφελος όλων. Μπαίνω, λοιπόν, κι εγώ στο διαδίκτυο, ψάχνω τη συγκεκριμένη πλατφόρμα, ενημερώνομαι προστατευμένος στον καναπέ μου, επιλέγω και αγοράζω. Κλείνω το ραντεβού μου, παραλαμβάνω και αισιοδοξώ ότι κάποτε όλα θα γίνουν όπως πριν. Για την ώρα επαναπαύομαι έστω στην ιδέα ότι συμβάλλω στην κίνηση της αγοράς, πως πάρα πολλοί άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοί μου επιθυμούν ξεπερνώντας μια ρομαντική μεμψιμοιρία να μη διστάσω να ακολουθήσω αυτόν τον τρόπο «δράσης» και συμμετοχής στην οικονομική ζωή, αφού αυτή η πανδημία που μας έχει αποπροσανατολίσει και καθηλώσει στα πολύ στενά μας όρια, επιβάλλει να αλλάξουμε τον τρόπο κίνησης και συνδιαλλαγής μας με τους άλλους. Η αγορά πρέπει να κινηθεί κι η ευθύνη του καθένα μας μεγάλη. Κρατάω μόνο τα θετικά της «υπόθεσης». Ότι μπορώ να λειτουργήσω κι έτσι ακόμα, διαφορετικά από χθες και προχθές, αλλά μπορώ. Ότι επιβάλλεται να κάνω έστω αυτό, όχι μόνο για την… «αγορά», αλλά και για μένα τον ίδιο. Αλλά χρέος μου είναι να υπολογίζω και όσους για πολλούς λόγους δεν έχουν τη δυνατότητα να στήσουν με την ίδια ευκολία και άμεσα όλο αυτό το σύστημα της εξ’ αποστάσεως εξυπηρέτησης. Ειδικά στην επαρχία… Κι εκεί οφείλω να έχω τις κεραίες μου τεντωμένες.

Η αγορά δεν είναι μόνο οι αλυσίδες, είναι κυρίως οι απλοί επαγγελματίες, οι δικοί μας άνθρωποι που ρισκάρουν χρήματα και προσπάθεια στο εμπόριο. Έχω υποχρέωση να τους σκεφτώ, να τους στηρίξω, να συνυπάρξω μαζί τους. Θα κάνω λοιπόν και παραγγελίες τηλεφωνικές, πιο προσωπικές επιλέγοντας το κατάστημα της γειτονιάς μου, χρησιμοποιώντας κάθε εναλλακτικό τρόπο, ακόμα κι όταν περιδιαβαίνω στους δρόμους στέλνοντας το 6 στο 13033 ή κυρίως το 2. Θα ρίχνω μια ματιά στις βιτρίνες και θα εντοπίζω τα δώρα μου εκεί – άσε που έτσι θα είμαι και σίγουρος ότι θα τα έχω πριν την Πρωτοχρονιά – Ο καθένας μας πρέπει να επιβιώσει, να προσαρμοστεί, να καλύψει τις ανάγκες του και τώρα, παραμονές των γιορτών αλλά και αργότερα, αφού ο κορωνοϊός λογικά θα μείνει λίγο ακόμα να καθορίζει τα βήματα και τις επιλογές μας. Αλλά και η πολιτεία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Οφείλει να βρει έναν τρόπο να βοηθήσει τους επαγγελματίες να προχωρήσουν στην ψηφιακή εποχή. Γιατί πέρα από την ατομική ευθύνη υπάρχει και η πολιτική.

Σ’ αυτό κι εγώ μπορώ να συμβάλλω με τη συμπεριφορά και την ευαισθητοποίησή μου πάνω στο θέμα. Δεν βλέπω άλλη λύση, παρά να επιλέγω σωστά περιμένοντας πως σχετικά σύντομα αυτό θα τελειώσει. Κρατάω εναλλακτικά και το κλικάρισμα, αφού ακόμα και αν τελειώσει η πανδημία, καλό είναι να έχω και μια τέτοια επιλογή και στη «φυσιολογική» μας κατάσταση και ενίοτε σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ποιος άλλωστε πιστεύει ότι αυτή η κατάσταση δεν θα επαναληφθεί με παρόμοια ή κάπως διαφορετική μορφή; Οπότε «μάθε τέχνη κι άστηνε…» που λέει κι ο σοφός μας λαός.
Συγνώμη αλλά πρέπει να κλικάρω, να τηλεφωνήσω, να προτιμήσω όχι μόνο το πιο βολικό και πιο εύκολο για μένα μα και για την κοινωνία γύρω μου, αν ειλικρινά επιθυμώ η επιστροφή στην κανονικότητά μας να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο τραυματική…

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το