Μια αριστουργηματική αφήγηση. Αλλά από ποιον; Ούτε να το φανταστούμε! Από τις κόκκινες πέτρες της αυλής ενός σπιτιού που είναι εγκλωβισμένες μέσα στον τοίχο και βλέπουν τους πάντες γύρω τους. Είναι οι μάρτυρες πολλών γενεών. Νιώθουν βαθιά δεμένες με τα παιδιά, τους χρωστούν ευγνωμοσύνη γιατί σε αντίθεση με τους μεγάλους που τις χρησιμοποιούν, εκείνα τις μετατρέπουν σε κάτι άλλο. Τις χρωματίζουν, τις γεμίζουν με σχέδια και γράμματα, τους δίνουν ονόματα, τις βάζουν στη σειρά για τέρμα ή για σιδηροδρομικές ράγες.
Τη δύναμη των δεσμών ανάμεσα στα αδέλφια, την αμφιθυμία απέναντι στη διαφορετικότητα και την εκπληκτική ευελιξία μας να προσαρμοζόμαστε αποκαλύπτει η Γαλλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Κλάρα Ντυπόν Μονό. Το ποιητικό, τρυφερό βιβλίο της «Προσαρμογή», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ψυχογιός» σε μετάφραση Στέργιας Κάββαλου, αναφέρεται σε μια συνθήκη που είναι ταυτόχρονα τραγική, αλλά και φωτεινή. Σε μια οικογένεια της γαλλικής επαρχίας, γεννιέται ένα παιδί «απροσάρμοστο», ζει δηλαδή έξω από το λειτουργικό πλαίσιο, στέκεται στο περιθώριο της ζωής των άλλων, συμμετέχοντας σ’ αυτήν όπως η σκιά στη γωνία ενός πίνακα, που μοιάζει παρείσακτη, αλλά είναι εκεί επειδή το θέλησε ο ζωγράφος. Τα μαύρα μάτια του επιπλέουν στην ασάφεια, χαϊδεύουν τα τοπία και τους ανθρώπους. Δεν εξερευνούν. Η γέννησή του θα χαράξει ένα σύνορο στη ζωή των άλλων παιδιών και των γονιών τους, ένα «πριν» και ένα «αφότου γεννήθηκε». Ακόμα και όταν θα έχει φύγει από τη ζωή, όλοι θα κουβαλούν την ανένδοτη παρουσία-απουσία του, μια άγρυπνη σκέψη θα τριγυρίζει πάντα στο μυαλό τους. Η διήγηση της Ντυπόν για τη σταδιακή αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας αποτελεί μια ωδή στη δύναμη της ανοχής και της αντοχής.
Δανάη Μαρίτσα