*του Αντώνη Πολίτη, Υπ. Βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ. Μαγνησίας
Από τον Ιανουάριο μέχρι και σήμερα, οχτώ μήνες μετά τις προηγούμενες εθνικές εκλογές, η χώρα βιώνει τα πλέον απροσδόκητα γεγονότα. Ειδικά στις νεότερες γενιές αυτής της χώρας, δημιουργήθηκε έντονο το πρωτόγνωρο συναίσθημα συμμετοχής σε σημαντικά γεγονότα που σίγουρα θα αποτελέσουν κεφάλαια σημαντικά της σύγχρονης ιστορίας του έθνους. Στο διάστημα αυτό έχουν συμβεί τόσα πολλά και σοβαρά, που αν δεν εξελίσσονταν με φόντο την δημοσιοοικονομική κρίση που βιώνει η Ελλάδα αλλά και την γενικότερη κρίση του δυτικού οικονομικού συστήματος, μόνο ανέκδοτα θα μπορούσαν να είναι ή απίστευτες ψευτοπροφητείες τηλεοπτικών εθνικιστολαϊκιστών.
Είτε από πολιτική επιλογή, είτε από πολιτική υπομονή κάποιοι άνθρωποι δεν άρχισαν από την 26η Ιανουαρίου να αντιπολιτεύονται. Ωστόσο αν κάποιος ήθελε να γράψει αντιπολιτευτικά λόγια είχε άνετα τις αφορμές. Το αστείο βέβαια είναι ότι από ένα σημείο και μετά δεν ήξερε κανείς τι να θίξει, τι να επισημάνει, τι να αρνηθεί. Δεν προλάβαινε ο μέσος αντιπολιτευόμενος να θίξει την πρώτη γκάφα και ερχόταν η επόμενη. Η μεγάλη γκάφα όμως αυτής της πρωτόγνωρης μορφής διακυβέρνησης που είδαμε, πάντα στα πλαίσια της σύγχρονης δημοκρατίας μας είναι μία. Το καλάθι με την ελπίδα ήταν τελικά άδειο και τρύπιο ταυτόχρονα. Ο Αλέξης Τσίπρας φάνηκε πως έχει ένα μεγάλο ταλέντο. Η καλλιέργεια και η προ – πώληση ελπίδας φαίνεται πως είναι το στοιχείο του. Η ελπίδα που δεν ήρθε τελικά είναι λοιπόν το μεγάλο ζήτημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του θα έπρεπε μετά από πέντε χρόνια κρίσης να έχουν κατανοήσει, ύστερα και από την κυβίστηση του κ. Σαμαρά το 2012, ότι αν υπήρχε άλλος δρόμος θα τον ακολουθούσαν και οι προηγούμενοι. Ωστόσο προτίμησε ενόψει της παραλαβής των κλειδιών του Μαξίμου από τον έτερο πρώην και δήθεν αντιμνημονιακό πρωθυπουργό, να καλλιεργήσει στο λαό το συναίσθημα του άλλου δρόμου και να δηλητηριάσει άσχημα την ελληνική κοινωνία. Βρήκε το μίγμα που δημιούργησε η Ν.Δ. το 2010 σε μία τραγική στιγμή για την χώρα και έφτιαξε καζάνια από αυτό. Τώρα όμως φαίνεται πως θα πέσει ο ίδιος μέσα και θα καεί. Δυστυχώς οι Έλληνες πολίτες πλέον δεν νιώθουν πια το θυμό να τους κυριεύει, αλλά πλήρη απογοήτευση για το πολιτικό σύστημα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ζημιά του κ. Τσίπρα. Διότι το μνημόνιο είναι απλά μία βαριά συμφωνία για ενέργειες της χώρας με σκοπό την χρηματοδότηση. Η Ελλάδα είχε ανάγκη αρκετές μεταρρυθμίσεις, αλλά υπάρχουν και επίπονα μέτρα άτακτης δημοσιονομικής προσαρμογής που σαφώς κανείς δεν τα ήθελε. Το δίλλημα που καλλιέργησαν στην κοινωνία περί μνημονιακών και μη, είναι πλαστό και το κατέρριψαν οι ίδιοι μετά το τρίτο και βαρύτερο μνημόνιο όλων που μας έφερε η «αντιμνημονιακή» διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Στο σημείο αυτό είναι σημαντικός ο ρόλος της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που κορμό έχει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που είναι το πιο αδικημένο κίνημα της Μεταπολίτευσης. Διότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έβαλε την σφραγίδα του σε κάθε μεγάλο έργο και μεταρρύθμιση στη χώρα αυτή όπως το Ε.Σ.Υ., τα Κέντρα Υγείας που κράτησαν ζωντανή την ύπαιθρο, το ΑΣΕΠ, την ΔΙΑΥΓΕΙΑ, τα ΚΕΠ, την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την Εγνατία Οδό, το ΜΕΤΡΟ της Αθήνας, την είσοδο στην ΟΝΕ, την καθιέρωση σύνταξης σε ανασφάλιστους, τον Καλλικράτη, το κοινωνικό κράτος με τις δομές στήριξης ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων και κυρίως την εθνική συμφιλίωση που τόσο απαραίτητη ήταν μετά από δεκαετίας αναταραχών.
Ωστόσο οι πολίτες θεώρησαν ότι τους προδίδει επειδή πρώτο και μόνο του ανέλαβε την ευθύνη να διαχειριστεί μία παγκόσμια κρίση χρέους, σε δημοσιονομικά πλαίσια της χώρας οικτρά, τα οποία παρέλαβε από τον κατάκοπο Καραμανλή το 2009, με σκοπό την αποφυγή της άτακτης χρεοκοπίας. Επίσης οι πολίτες γύρισαν την πλάτη στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. της ευθύνης και της δημιουργίας γιατί αποφάσισε να διορθώσει και παθογένειες που δημιουργήθηκαν στις δικές του περιόδους διακυβέρνησης. Αυτή όμως η πρωτοβουλία ήταν επίσης μία πράξη πατριωτική. Αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν αναλάμβανε να θέσει το συμφέρον πολύ κάτω από τη χώρα, θα είχαμε ήδη δει τις πραγματικές συνέπειες μιας άτακτης χρεοκοπίας. Το χειρότερο είναι ότι αν αναλάμβαναν από το 2010 ή από το 2012 την ευθύνη όλες οι πολιτικές δυνάμεις μαζί, που εν τέλει το έκαναν με χρονοκαθυστέρηση και βαριές συνέπειες για την οικονομία και το πολιτικό σύστημα, τώρα θα είχαμε μία άλλη Ελλάδα. Επιβάλλεται λοιπόν, στα όρια της ευθύνης που διακατέχει την παράταξη να κάνει συνεχώς τρία πράγματα.
Το κυριότερο είναι να διακατέχεται από την απόλυτη πολιτική ειλικρίνεια, ώστε και να υπάρχει αντίβαρο στο λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και στις ψευτομαγκιές της Ν.Δ. αλλά κυρίως να αποτραπούν με σοβαρά επιχειρήματα, όπως η ανάγκη για σταθερότητα στη χώρα που τόσο έχει στερηθεί αυτούς τους επτά μήνες, οι πολιτικές της χαλαρής ψήφου σε επιλογές κωμικοτραγικές αλλά και επικίνδυνες.
Η δεύτερη υποχρέωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των υπολοίπων δυνάμεων που συμπαρατάσσονται μαζί, είναι να κάνουν κατανοητό ότι ανήκουν στην ευρωπαϊκή οικογένεια της σοσιαλδημοκρατίας μαζί με τον κ. Ολάντ και τον κ. Ρέντσι που έβαλαν πλάτη για την σωτηρία της χώρας τον Ιούλιο από την άτακτη χρεοκοπία και όχι στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα που στεγάζεται η Ν.Δ. και τρέφει συντηρητικές αντιλήψεις για το μέλλον της Ευρώπης όπως αυτή του κ. Σόϊμπλε. Φυσικά αυτή η υποχρέωση εντάσσεται σε μια ευρεία λογική σταθερής ευρωπαϊκής προοπτικής.
Το τρίτο και σημαντικότερο είναι να διακηρύττουν συνεχώς πόσο στείρα είναι η λογική που καλλιεργεί ο κ. Τσίπρας και το ΠΟΤΑΜΙ του κ. Θεοδωράκη περί παλιού και νέου. Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ότι παλιό και παθογενές υπάρχει το έχει ήδη στις τάξεις του. Παράλληλα το ΠΟΤΑΜΙ δεν απαρτίζεται μόνο από νέους πολιτικούς αλλά απαρτίζεται από δυνάμεις που σε άλλους χώρους ανήκαν προγενέστερα, όπως και ο ίδιος ο αρχηγός του δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντισυστημικός. Ο μόνος λόγος που αναπτύσσουν αυτή τη ρητορική είναι για προσωπικές στρατηγικές των ηγετών τους και για να γίνουν τα κόμματά τους «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη». Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τις θέσεις του και με τη στάση του 5 χρόνια τώρα είναι ότι πιο νέο υπάρχει καθώς είναι το πρώτο πολιτικό κόμμα στην ιστορία της χώρας που ανέλαβε τόσο βαριές ευθύνες χωρίς να υπολογίσει καθόλου το πολιτικό κόστος. Αν δεν είναι νέο και καινοτόμο να διορθώνεις τα δικά σου πολιτικά ατοπήματα τότε ποιο είναι; Χαράξαμε μία πορεία ευθύνης που είχε δύσκολες αποφάσεις ενάντια στο πολιτικό μας γονίδιο, πρωτοστατήσαμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας με παραδοσιακούς πολιτικούς και ιδεολογικούς αντιπάλους, προτείνουμε από το 2012 την εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης και την κυβέρνηση εθνικής ενότητας που θα απαρτίζεται από όλες τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, στα πλαίσια του συνταγματικού τόξου. Αν αυτό δεν είναι ότι πιο νέο, τότε ποιο είναι τελικά;
Τελικά για όλα αυτά, όλοι μαζί, τώρα που κάποιοι είδαν το «φώς» αφού θα μπορούσαμε ήδη να έχουμε βγει σε δρόμους ανάπτυξης χωρίς υφεσιακά μέτρα που μας φόρτωσε περισσότερα η δημαγωγία, ο λαϊκισμός και η συντήρηση των παθογενειών, κάνοντας την πιο σκληρή δημόσια αυτοκριτική, εμείς θα πρέπει να είμαστε ο καταλύτης της χώρας για την έξοδο από την ύφεση και το παλιό που φοράει καινούρια ρούχα.
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη έχει λοιπόν την ιστορική διάθεση και ευθύνη να μην αφήσει τη χώρα να αλωθεί από λογικές που θα κάνουν τον μέσο πολίτη ακόμα πιο αδύναμο, είτε αυτές προέρχονται από την νεοφιλελεύθερη Ν.Δ. είτε προέρχονται από τον καταστροφικό σε όλα τα επίπεδα ΣΥ.ΡΙΖ.Α και τα δημιουργήματά του. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη δυναμώνοντας θα είναι ο πόλος σοβαρότητας, σταθερότητας και κοινωνικής προστασίας ταυτόχρονα καθώς δεν την κρατούν οι ιδεοληψίες αλλά μόνο ο ρεαλισμός και η ανάγκη για την πραγματική ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, την σοβαρή ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ και την δημιουργική ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, στα πλαίσια της ευρωπαϊκής προοπτικής και της δημοκρατικής λειτουργίας. Η δικαίωση της παράταξης μας δεν είναι απλά κομματικό ζήτημα, αλλά εθνική ανάγκη. Τελικά, ΠΑ.ΣΟ.Κ.