Κατερίνα Παπανάτσιου “17 Νοεμβρίου: Ημέρα τιμής στους αγώνες της νέας γενιάς του χθες και του σήμερα”

Η Βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ Κατερίνα Παπανάτσιου σε δήλωσή της για την επέτειο του Πολυτεχνείου αναφέρει:

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 14 Νοεμβρίου του 1973, επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων των φοιτητών. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα. Ακολούθησαν συνελεύσεις στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την αναγκαστική στράτευση των φοιτητών.
Ολοένα και περισσότεροι φοιτητές – αλλά και απλοί πολίτες – άρχισαν να συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο. Η γνώση των φοιτητών του Πολυτεχνείου βοήθησε στην άμεση λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού και πολύγραφου, με στόχο την ενημέρωση του κόσμου, ενάντια στην μονοδιάστατη πληροφορία των φιλοδικτατορικών μέσων της εποχής.
«Λαέ της Ελλάδας, το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού μας αγώνα ενάντια στη δικτατορία και για τη δημοκρατία».
Οι φωνές της νεολαίας του τόπου, ήταν οι πρώτες που ήχησαν τόσο δυνατά και καθαρά. ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Επί τρεις συνεχόμενες ημέρες τα συνθήματά τους κατέκλυζαν τους δρόμους της Πρωτεύουσας, νικώντας το φόβο και το σκοτάδι. Μέσα στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, πίσω από τα κάγκελα της σχολής, οι νέοι και οι νέες της εποχής, ανέπνευσαν τον αέρα της ελευθερίας. Δίδαξαν – με τον αγώνα τους δημοκρατία, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη, υψηλά ιδανικά.
17 Νοεμβρίου 1973. Το τανκ γκρεμίζει τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου της Αθήνας. Οι φωνές των φοιτητών – οι φωνές της δημοκρατίας – σώπασαν βιαίως. Η δίψα όμως έμεινε. Ο δρόμος για την πτώση της Χούντας, που δεν άργησε να ‘ρθει, είχε ανοίξει.
48 χρόνια μετά, οι φωνές των φοιτητών του Πολυτεχνείου ηχούν ακόμα δυνατά.
Τους τιμούμε, σεβόμενοι τους αγώνες της σημερινής νέας γενιάς. Τους τιμούμε, διεκδικώντας στο πλάι των παιδιών μας, το δικαίωμα στην παιδεία, το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στο ψωμί. Τους τιμούμε, αναγνωρίζοντας ότι οι νέοι και οι νέες αυτού του τόπου, πάντα μας δείχνουν το δρόμο.

“Εδώ Πολυτεχνείο!
Εδώ τα νιάτα σέρνουνε χορό.
Της Επιστήμης τα παιδιά
και τραγουδάν τη Λευτεριά.
Εδώ της νιότης ο άξιος νους,
που χτίζει θέατρα, ναούς,
σxεδιάζει ιδέες και μηχανές
και δένει το αύριο με το χτες”
B. Ρώτας