Σε ένα επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο βρίσκονται εδώ και δέκα χρόνια περίπου καταστηματάρχες και κάτοικοι της παραλίας Παπά Νερό, αλλά και άλλων περιοχών του Πηλίου και της υπόλοιπης χερσαίας Μαγνησίας, καθώς καλούνται να πληρώσουν υπέρογκα πρόστιμα για τα ακίνητά τους στο ελληνικό Δημόσιο, καθώς αυτά θεωρείται ότι βρίσκονται εντός της ζώνης αιγιαλού…
Προχθές στο Μονομελές Πρωτοδικείο Βόλου, Ασφαλιστικά μέτρα, αναβλήθηκε η συζήτηση αίτησης ανακοπής, που είχε καταθέσει καταστηματάρχης, κατά του πρωτοκόλλου αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης δημοσίου κτήματος, αναφορικά με την παραλία Παπά Νερό.
Το ελληνικό Δημόσιο και συγκεκριμένα η Περιφερειακή Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας (πρώην Κτηματική Υπηρεσία) θεωρούν πως οι καταστηματάρχες τόσο του Παπά Νερό, όσο και άλλων παραλιακών περιοχών της Μαγνησίας, έχουν καταπατήσει τη ζώνη αιγιαλού, καθώς λαμβάνεται υπ’ όψιν η ζώνη παλαιού αιγιαλού, με βάση αεροφωτογραφίες του 1945 (κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τους δασικούς χάρτες) και όχι η σημερινή κατάσταση…
Οι καταστηματάρχες έχουν ζητήσει εδώ και χρόνια με αίτησή τους από την Υπηρεσία, επανακαθορισμό των ορίων της ζώνης, αίτημα ωστόσο που δεν έχει βρει σχετική ανταπόκριση.
Αποτέλεσμα είναι ανά πενταετία περίπου, να καλούνται να πληρώσουν αποζημιώσεις χιλιάδων ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο για αυθαίρετη χρήση γης, παρ’ ότι οι ιδιοκτησίες τους, όπως στην περίπτωση του Παπά Νερό, βρίσκονται πάνω και από τον πεζόδρομο που υπάρχει στην παραλία.
Έτσι οι θιγόμενοι αναγκάζονται να προχωρούν σε ανακοπές ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου, Ασφαλιστικά μέτρα, για να ακυρωθούν τα πρωτόκολλα αποζημίωσης αυθαίρετης χρήσης δημοσίου κτήματος. Μάλιστα αυτή η ταλαιπωρία έχει επαναληφθεί δεύτερη φορά στην δεκαετία.
Σχετικά με το θέμα έχει αποφανθεί και ο Συνήγορος του Πολίτη, ύστερα από αναφορές που δέχθηκε απ’ όλη την Ελλάδα. Ο Συνήγορος επισημαίνει μεταξύ άλλων πως «συνέπεια των προαναφερομένων είναι αφενός η προσφυγή των πολιτών σε ένδικα μέσα – κυρίως ενώπιον του ΣτΕ – που προκαλεί πολυετή καθυστέρηση ολοκλήρωσης της διαδικασίας καθορισμού και σοβαρή οικονομική επιβάρυνση των πολιτών- και αφετέρου μειωμένη προστασία της δημόσιας περιουσίας, λόγω μη αξιοποίησης σημαντικών τεχνικών στοιχείων. Σε πολλές περιπτώσεις εξάλλου παρατηρείται ότι η Επιτροπή δεν λαμβάνεται υπόψη το υφιστάμενο ιδιοκτησιακό καθεστώς ή τις προβλέψεις του νόμου επ’ αυτού, ειδικά για τις περιπτώσεις καθορισμού ζώνης παλαιού αιγιαλού, ή δεν διαθέτει επαρκή επιστημονικά ή ιστορικά στοιχεία και υποστηρικτικό υλικό (αεροφωτογραφίες, τεχνικές εκθέσεις, ιστορικά διαγράμματα κ.λπ.) για να τεκμηριώσει την άποψή της, ή τέλος χρησιμοποιεί τη δυνατότητα καθορισμού παλαιού αιγιαλού, για να υποστηρίξει άλλες διαδικασίες (π.χ. κατοχύρωση της περιβαλλοντικής προστασίας της περιοχής, οικονομική αξιοποίηση υπέρ του δημοσίου κ.λπ.). Ο ταυτόχρονος καθορισμός της ζώνης παραλίας, εμφανίζει επίσης σημαντικές καθυστερήσεις, στις περιπτώσεις που υφίσταται σχέδιο πόλεως ή σε οικισμούς προ του 1923 ή κάτω των 2.000 κατοίκων κ.λπ. Στις περιπτώσεις αυτές απαιτείται πρότερος καθορισμός της νομίμως διαμορφωμένης γραμμής δόμησης».