Ο Βαγγέλης Λυκούρης, ηλεκτρονικός μηχανικός, είναι από τους ελάχιστους σε όλη την Ελλάδα που κατασκευάζουν χειροποίητα βιολιά, μία τέχνη, η οποία τείνει να χαθεί, που την έμαθε μόνος του και την άρχισε από χόμπι. Τα βιολιά βρέθηκαν στη ζωή του εντελώς απρόσμενα και ξαφνικά, όταν αναζητούσε να καλύψει δημιουργικά τον απογευματινό του χρόνο. Και το αποτέλεσμα αν μη τι άλλο είναι πολύ όμορφο και εντυπωσιακό, αρκεί κάποιος να επισκεφτεί το εργαστήριό του.
Ο 46χρονος Βαγγέλης Λυκούρης, ηλεκτρονικός μηχανικός, δουλεύει πολλά χρόνια για τον ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστή Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου) και τα τελευταία περίπου 7 χρόνια κατασκευάζει βιολιά ως χόμπι. «Έτυχε και με συνάντησαν τα βιολιά, μια ασχολία που άρχισε στο πλαίσιο να καλύψω τον απογευματινό μου χρόνο δημιουργικά. Ασχολήθηκα με το βιολί παιχτικά στην αρχή και κατέληξα να φτιάχνω βιολιά».
Από τον ίδιο υπήρχε η αναζήτηση στο πώς κατασκευάζεται ένα βιολί, ενώ ζήτησε τη βοήθεια ανθρώπων από την Ελλάδα και το εξωτερικό που μπορούσαν να τον καθοδηγήσουν, να τον βοηθήσουν, να τον διδάξουν και να μαθητεύσει κοντά τους. «Δεν με δέχτηκαν, λόγω ότι δεν υπήρχε ο χρόνος να παρακολουθήσω κάποια σχολή και λόγω της δουλειάς μου και των υποχρεώσεών μου. Οπότε αναγκαστικά μπήκα σε όλο αυτό μόνος μου, διαβάζοντας και μελετώντας από βιβλία κατά κύριο λόγο, αλλά και μέσω του διαδικτύου» ανέφερε. Μπορεί να μην είχε καμία επαφή με το ξύλο, αλλά το γνώρισε, ούτως ή άλλως ασχολούνταν με χειρωνακτικές δουλειές.
«Το βιολί για να πάρει την τελική του μορφή θέλει περίπου 2,5 μήνες. Βέβαια υπάρχει η δυνατότητα κατασκευής ταυτόχρονα τριών οργάνων, εννοείται όλα με τα χέρια» σημείωσε. Κάποιος μπορεί να δει τη δουλειά του από την ιστοσελίδα, αλλά και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
«Όλα τα υλικά είναι εισαγωγής, κατά κύριο λόγο χρησιμοποιώ σφενδάμι από τα Καρπάθια Όρη, για την πλάτη, τα πλαϊνά και το μάνικα, το καπάκι είναι από ερυθρελάτη από τον Καναδά, έβενο χρησιμοποιώ κατά κύριο λόγο ινδονησιακό και χορδές κυρίως ευρωπαϊκές ή της αρεσκείας του καθενός» πρόσθεσε.
Μέχρι σήμερα έχει κατασκευάσει 42 βιολιά, 4 βιόλες και ένα βιολοντσέλο και στα σκαριά είναι και το δεύτερο. Ο Βαγγέλης Λυκούρης είναι από τους ελάχιστους στην Ελλάδα που κατασκευάζουν χειροποίητα βιολιά. Υπάρχουν κατασκευαστές οργάνων και βιολιών όπου συναρμολογούν κομμάτια έτοιμα ή προκατασκευασμένα.
«Κάθε βιολί είναι διαφορετικό. Και να θέλω να βγάζει τον ίδιο ήχο δεν γίνεται, διότι παίζει ρόλο το βασικό υλικό που είναι το ξύλο, το οποίο είναι αυτό που καθορίζει τον τόνο. Θα το διαμορφώσω, θα δώσω την αρχιτεκτονική, θα διατηρήσω και θα προσπαθήσω να εφαρμόσω όλες τις αρχές, έτσι ώστε να έχουμε έναν σωστό τόνο, αλλά τη χροιά του ήχου θα την καθορίσει το ξύλο και το βερνίκι» συμπλήρωσε.
Πέρα από την κατασκευή ασχολείται και με την επισκευή, που είναι πολύ βασικό κομμάτι. «Δεν μπορείς να κατασκευάσεις, αν πρώτα δεν έχει επισκευάσει όργανο» τόνισε.
Ο ίδιος επισήμανε πως «το περίεργο είναι να σε βρει κάποιος από την Αμερική, να σου αναφέρει ότι έχει ένα όργανο 150 χρόνων και να εμπιστεύεται εσένα, μόνο βλέποντας τη δουλειά σου από το διαδίκτυο. Έχω βιολί από το 1820, το οποίο είναι συντηρημένο, που όταν έφτασε στο εργαστήριο ήταν ένα άχρηστο και κατεστραμμένο βιολί. Με τις επισκευές πλέον μπορεί να συνεχίσει για άλλα τόσα χρόνια τη ζωή του. Το συγκεκριμένο βιολί το έχω προμηθευτεί από δημοπρασία στη Φλόριντα».
Όσον αφορά στο δοξάρι αυτό αποτελεί κάτι ξεχωριστό για τα όργανα της οικογένειας του βιολιού, το οποίο έχει και αυτό τα μυστικά του. «Το δοξάρι είναι από τρίχα αλόγου και συγκεκριμένα από αρσενικό, διότι το θηλυκό κατουράει την ουρά του και είναι σάπια» εξηγεί.
Ένα ακόμη μυστικό για ένα καλό βιολί είναι το χειροποίητο βερνίκι, το οποίο φτιάχνεται από παλιές συνταγές από το 1600 ακόμη, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι ζωγράφοι εκείνη την εποχή.
Το ξύλο που θα χρησιμοποιηθεί για το βιολί, πολλές φορές φτάνει σε κορμό, που κόβεται όπως πρέπει και παλαιώνεται. «Για την εξασφάλιση της παλαιότητας της ξυλείας έχω ένα στοκ πέντε ετών, διότι όσο πιο παλιό το ξύλο, τόσο πιο καλό και τόσο πιο έτοιμο για να βγάλει ήχο. Κρατάω ένα όριο ασφαλείας πέντε ετών, δηλαδή παίρνω ξυλεία, την οποία θα τη δουλέψω μετά από πέντε χρόνια» ανέφερε ο Βαγγέλης Λυκούρης.
Το εργαστήριο έχουν επισκεφτεί για να δουν τη δουλειά του και να επισκευάσουν ή συντηρήσουν όργανα άνθρωποι που εργάζονται μαζί με γνωστά ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου.