Ο Σκοπελίτης καλλιτέχνης Σπύρος Κοσμάς «μιλά» με τα γέρικα δέντρα για τις «ανθρώπινες σχέσεις».
Η καταγωγή του Σπύρου Κοσμά δεν πλούτισε μονάχα την τέχνη του με μνήμες και εικόνες. Προίκισε κυρίως τον ίδιο με ένα γνήσιο λαϊκό ήθος, με έναν χαρακτήρα στέρεο και ευθύ, όπου θα βρει πρόσφορο χώμα να ριζώσει ένας ενεργητικός ανθρωπισμός. Αυτό είναι το στημόνι στην τέχνη του.
Γέρικοι κορμοί στο εργαστήριο, περιμένουν υπομονετικά, τη σύλληψη της ιδέας του.
Τη μητρική λαλιά της τέχνης του την ανακαλύπτει σκαλίζοντας τα γέρικα δέντρα. Η τραχιά γλώσσα της επιφάνειάς τους θα του διδάξει τα μεγάλα σχήματα, την πλατιά και ελεύθερη χειρονομία, όπως ομολογεί. Το ίδιο συμβαίνει με το μέταλλο. Μέσα από αυτό το υλικό, και με μια τεχνική που μπορεί να διεκδικήσουν ισότιμα η γλυπτική και η χαρακτική, θα αναδυθεί η μνημειακή και αρχέτυπη ανθρωπότητα του καλλιτέχνη.
Τον χαρακτήρα στην τέχνη αντλεί από το μέγεθος, την επιβλητικότητα, τη μετωπικότητα των μορφών του. Οι ανθρώπινες σχέσεις, που είναι και ο τίτλος των νέων δημιουργημάτων, δεν έχουν δράση ή αφήγηση. Αρχή της δουλειάς είναι η εύρεση του κατάλληλου ξύλου, που συνήθως είναι ακατέργαστοι κορμοί από δέντρα μεγάλης ηλικίας, 200 και πλέον ετών, που έχουν ξεραθεί. Ακολουθεί η μεταφορά τους στο εργαστήριο, για να πιάσουν δουλειά τα σφυριά και τα σκαρπέλα, υπό την καθοδήγηση της ψυχής του δημιουργού.
Ο Σπύρος Κοσμάς δηλώνει πως ο ανθρωποκεντρισμός είναι η δουλειά του και το συνειδητοποιεί και ίδιος στον απολογισμό του.
Ένας λογιστής με πολλά ενδιαφέροντα μιλά μια γλώσσα παράξενη με το ξύλο, την πέτρα και το μέταλλο, ενώ δύο έργα του από μέταλλο θα εκτεθούν το καλοκαίρι στο παλιό λιμάνι της Σκοπέλου.
«Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια με καλλιτεχνικές ρίζες και η σύζυγός μου είναι επίσης ζωγράφος. Στράφηκα καλλιτεχνικά σε έργα πάνω σε μεγάλες κλίμακες και πάντα ο άνθρωπος ήταν το επίκεντρο και η αναφορά μου. Πιστεύω πως όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτόν», ανέφερε.