Tην ώρα που εκατομμύρια Έλληνες διανύουν την πρώτη εβδομάδα καραντίνας λόγω των αυστηρών μέτρων προστασίας από τον κορονοϊό, ένας συμπατριώτης μας μαζί με τη σύζυγό του βρίσκονται σε καραντίνα στο ιστιοπλοϊκό τους «Ναυσίπορο» στο λιμάνι του Βόλου. Ελέγχονται από το Λιμενικό και όταν πέφτει το βράδυ είναι οι μόνοι μόνιμοι κάτοικοι στο τέταρτο λιμάνι της χώρας, όπως αναφέρουν στο ethnos.gr και οι δύο. Συνταξιούχοι ο Σπύρος και η Θανούλα Πριόβολου ξεκίνησαν τη ναυτική τους περιπέτεια ως «φουσκωτάδες» τη δεκαετία του ΄80. Εδώ και μία 5ετία άφησαν το φουσκωτό και αφιερώθηκαν στο μικρό αλλά καλοτάξιδο ιστιοπλοϊκό τους. Από το 2010 μένουν μόνιμα στον «Ναυσίπορο» με εξαίρεση έναν δύο μήνες το χρόνο που το σκάφος βγαίνει από το νερό για συντήρηση. Έδρα τους τα ήρεμα και γραφικά λιμανάκια, άγνωστες παραδεισένιες γωνιές της πατρίδας μας. Όταν τα πράγματα ζόρισαν με τα μέτρα απαγόρευσης λόγω του κορονοϊού επέλεξαν να πιάσουν το λιμάνι του Βόλου επειδή τα τελευταία χρόνια βρίσκονται εκεί κοντά και οι οικογένειες των παιδιών τους…
Η Θανούλα και ο Βεδουϊνος
«Κάθε χρόνο υπολογίζω πως κάνουμε το λιγότερο 2.000 μίλια εντός της ελληνικής επικράτειας. Και μια ζωή να έχεις μπροστά σου δεν μπορείς να μάθεις όλα τα μυστικά της Ελλάδας. Έχουμε φίλους σε όλα τα νησιά, σε όλα τα λιμανάκια. Ταξιδεύουμε όλες τις εποχές, με όλες τις θάλασσες», λέει ο καπετάν Σπύρος αλλά το «κυβερνείο» είναι η σύζυγός του Θανούλα και εξηγεί:
«Υπάρχουν πολλοί που μου λένε με ειλικρίνεια πως με ζηλεύουν. Υπάρχουν άλλοι που μου λένε πως θέλουν να με μιμηθούν μόλις πάρουν σύνταξη. Σε όλους κάνω την ίδια ερώτηση: Η γυναίκα σου θα σε ακολουθήσει; Δυστυχώς όλοι μου απαντούν αρνητικά και αυτός είναι ο λόγος που δεν υπάρχουν άλλοι σαν κι εμάς στην Ελλάδα. Δεν έχουμε συναντήσει άλλους σαν εμάς. Μόνο από το εξωτερικό βλέπουμε οικογένειες όλο το χρόνο. Εγώ είμαι τυχερός γιατί η σύζυγός μου αγαπάει αυτόν τον τρόπο ζωής, είναι το δεύτερο μέλος του πληρώματος. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Νιώθω σαν να είμαι βεδουίνος της θάλασσας και όπως ξέρετε οι βεδουίνοι δεν φοβούνται κορονοϊούς».
Όπως λέει ο Σπύρος Πριόβολος το μυστικό για αλλαγή του τρόπου ζωής είναι η Ελληνίδα και εξηγεί: «Η Ελληνίδα δεν έχει την καλώς εννοούμενη ναυτοσύνη. Προτιμά τη ζεστασιά και τη σιγουριά του σπιτιού της. Δεν “το έχει” με τη θάλασσα. Δεν γνωρίζει την θάλασσα. Ακόμα και όσες έχουν ταξιδέψει με ιστιοπλοϊκό το βλέπουν ως αναψυχή το καλοκαίρι και όχι ως τρόπο ζωής. Είναι κρίμα γιατί η Ελλάδα είναι μία ναυτική χώρα αλλά κανείς δεν ζει πραγματικά στη θάλασσα. Μόνο όταν η Ελληνίδα γυναίκα και μητέρα εμπιστευτεί και μάθει τη θάλασσα μπορεί και να αλλάξει ο τρόπος ζωής όλης της οικογένειας. Αν η γυναίκα μου δεν ακολουθούσε δεν θα μπορούσα να ζήσω αυτό το μεγάλο ταξίδι ζωής και για αυτό και μόνο την ευγνωμονώ και την ευχαριστώ κάθε μέρα. Όταν είσαι 10 μήνες στη θάλασσα δε μπορείς να είσαι μόνος. Θέλεις συντροφιά, υποστήριξη και σαν άνθρωπος ίσως χρειαστείς και μία βοήθεια».
Νιώθεις Ελευθερία
Οι αυστηροί νόμοι δεν εξαιρούν το ζεύγος Πριόβολου από την καραντίνα, αλλά η θάλασσα και η αμεσότητα με το φυσικό περιβάλλον δίνουν αίσθηση ελευθερίας: «Κι εμείς είμαστε σε καραντίνα. Κατ΄ αρχήν απαγορεύεται ο απόπλους και ο κατάπλους στο λιμάνι για σκάφη αναψυχής. Μάλιστα ένα σκάφος που ο ιδιοκτήτης του το έχει φέρει από την Ιταλία βρίσκεται αρόδο έξω από το λιμάνι και δεν του έχει επιτραπεί η είσοδος. Αλλά και από το σκάφος για να βγούμε έξω πρέπει να πάρουμε άδεια. Μας ελέγχει το Λιμενικό. Μένουμε όλη μέρα στο σκάφος. Δεν έχουμε τις πολυτέλειες ούτε το χώρο ενός μεγάλου σπιτιού που μπορείς να περπατήσεις πιο άνετα. Ο χώρος είναι περιορισμένος όπως και οι ανέσεις. Η αίσθηση όμως που σου δίνει η αμεσότητα με το φυσικό περιβάλλον σε κάνει να νιώθεις μεγαλύτερη ελευθερία».
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση έρχεται από την άμεση επαφή με το φυσικό περιβάλλον ακόμα κι αν βρίσκεται μέσα σε ένα μεγάλο εμπορικό λιμάνι όπως αυτό του Βόλου: «Στο ιστιοπλοϊκό ακούς το θόρυβο της φύσης. Ακούς τον αέρα, νιώθεις τη βροχή που πέφτει στο φινιστρίνι πάνω από το κρεβάτι σου. Ακούς το κύμα που χτυπάει απαλά το σκάφος. Νιώθεις το ελαφρύ κούνημα του σκάφους που σε νανουρίζει. Ακούς τα ψαράκια που πετάγονται από τη θάλασσα για λίγη τροφή. Μυρίζεις το ιώδιο, νιώθεις την υγρασία, απορροφάς τον ήλιο. Χαράματα ακούς τα καΐκια και τον απόηχο της αγωνίας των ψαράδων. Και όλα αυτά μέσα σε ένα μεγάλο εμπορικό λιμάνι. Όλα αυτά ένας πολίτης που μένει σε διαμέρισμα και κατεβαίνει εδώ για μία απλή βόλτα στο λιμάνι δε μπορεί να τα νιώσει».»
Σχετικά με τις προμήθειες που έχει κάνει στο σκάφος αλλά για το πως περνάει η ώρα είπε: «Έχουμε κάνει τις προμήθειες μας αλλά όχι υπερβολές. Τα απαραίτητα τα έχουμε. Αν θέλουμε κάτι μπορούμε να το προμηθευτούμε. Περνάμε πολλές ώρες γράφοντας και διαβάζοντας. Έχουμε το pc μας, τηλεόραση, μαγειρεύουμε και συζητούμε μεταξύ μας, με τα παιδιά αλλά και με φίλους που μας καλούν για να δουν τι κάνουμε. Γενικά η ζωή στο ιστιοπλοϊκό είναι θέμα φιλοσοφίας και για μας δε μετράει μόνο ο προορισμός αλλά κυρίως το ταξίδι. Πρέπει να ξημερώσεις και να βραδιάσεις μέσα στη θάλασσα για να απολαύσεις τις ομορφιές. Πρέπει να φτιάξεις το καφεδάκι σου το χάραμα για να αισθανθείς διαφορετικός».
“Επένδυση σε γνήσιες φιλίες”
Ο Σπύρος Πριόβολος είναι και ερασιτέχνης φωτογράφος. Καθημερινά γράφει το ημερολόγιο του πλοίου με κάθε λεπτομέρεια. Εκεί εξιστορεί τα δρώμενα του σκάφους, τις εμπειρίες και τα συναισθήματα του πληρώματος. Πολλά από τα γραπτά του δημοσιεύονται σε περιοδικά ενώ στον λογαριασμό του στο facebook σχεδόν καθημερινά δημοσιεύει τις εντυπώσεις του. «Λαμβάνω συγκινητικά μηνύματα από φίλους που έχουμε από όλη την Ελλάδα. Ολα αυτά τα χρόνια έχουμε επενδύσει σε γνήσιες και ανιδιοτελείς φιλίες και έτσι και μία απλή “καλημέρα” είναι δύναμη ζωής για μας». Οπως αποκαλύπτει ο Σπύρος Πριόβολος μεταξύ των προσωπικών φίλων ή φίλων μέσα από το facebook είναι και αρκετοί γιατροί που το γράφουν συγκινητικά μηνύματα: «Εάν μπορούσα να σας δείξω τα συγκινητικά μηνύματα κάποιων γιατρών πραγματικά είναι φοβερά. “Σπύρο ανέβασε μία φωτογραφία να πάρουμε δύναμη εδώ μέσα” μου έγραψε ένας φίλος γιατρός που είναι τώρα μέσα στο νοσοκομείο ενώ ένας άλλος εδώ και καιρό, πριν και από την κρίση με τον κορονοϊό μου γράφει: “Σπύρο πριν μπω στο χειρουργείο σε διαβάζω. Βλέπω τις φωτογραφίες σου και παίρνω δύναμη” Ολα αυτά μας δίνουν και μας δύναμη».