Η ζωή στο Τρίκερι για έναν εκπαιδευτικό, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, κυλούσε πολύ διαφορετικά σε σχέση με τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα. Η κ. Μαρία Λαρυγγάκη, συνταξιούχος νηπιαγωγός πλέον, θυμάται την εποχή που υπηρέτησε στο Τρίκερι και συγκρίνει το χθες με το σήμερα, με αφορμή το πρόσφατο κλείσιμο του Δημοτικού Σχολείου στο χωριό λόγω των αναρρωτικών αδειών που πήραν οι δασκάλες.
Το 1979 εργάστηκε για πρώτη φορά σε δημόσιο νηπιαγωγείο. Ήταν μόλις 22 ετών, αμέσως μετά την αποφοίτησή της από τη σχολή, όταν κλήθηκε να υπηρετήσει ως νομαρχιακή νηπιαγωγός στο Τρίκερι και μάλιστα σε μία εποχή που η πρόσβαση στο χωριό γινόταν μόνο διά θαλάσσης, αφού σύνδεση με το οδικό δίκτυο δεν υπήρχε ακόμη.
«Με το «Εξπρές Χαρούλα» πήγαινες στο Τρίκερι, το πλοίο της γραμμής. Άλλος τρόπος δεν υπήρχε. Όσοι άκουσαν τότε ότι διορίστηκα εκεί, το σχολίασαν ποικιλοτρόπως. Όμως, επειδή είμαι φύσει αισιόδοξη κι ας μην είχα ξαναπάει ποτέ, ξεκίνησα με πολύ κέφι και διάθεση για να αναλάβω καθήκοντα. Μες στο καράβι με έπιασε κουβέντα ένα κοριτσάκι. Με πέρασε για τουρίστρια, αλλά μόλις κατάλαβε ότι ήμουν η καινούρια νηπιαγωγός, άρχισε να φωνάζει από χαρά στη μητέρα του. Εκείνη μόλις πιάσαμε λιμάνι με φιλοξένησε σπίτι της, μέχρι να τακτοποιηθώ και να νοικιάσω. Τέτοιες εποχές ήταν εκείνες», θυμήθηκε χαρακτηριστικά η κ. Λαρυγγάκη, η οποία στη συνέχεια αναφέρθηκε στις συνθήκες κάτω από τις οποίες επιτελούσε το εκπαιδευτικό έργο της: «Πριν από 39 χρόνια στο Τρίκερι υπήρχε επίσης 6θέσιο Δημοτικό, ενώ τότε λειτούργησαν για πρώτη φορά και οι τρεις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Υπόψιν ότι ακολουθούσαμε εξαήμερο πρόγραμμα. Το νηπιαγωγείο, που ήταν μονοθέσιο, στεγαζόταν σε ένα παλιό κατάστημα στην κεντρική πλατεία του χωριού, το οποίο με τη στήριξη της πρώην Κοινότητας και βοήθεια των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, το ανακαινίσαμε πλήρως. Ακόμη και η Εκκλησία πρόσφερε χρήματα. Την πρώτη χρονιά είχα 30 παιδιά και τη δεύτερη λειτουργήσαμε με 29 μαθητές».
Η Σκοπελίτισσα νηπιαγωγός μπορεί να έχει συμπληρώσει αρκετά χρόνια από τότε που συνταξιοδοτήθηκε, αλλά μέχρι και σήμερα θυμάται με νοσταλγία τη ζωή στο Τρίκερι. «Τόσο οι υπόλοιποι δάσκαλοι, όσο κι εγώ, συνδεθήκαμε στενά με τους ντόπιους. Μας αγαπούσαν όλοι και τους αγαπούσαμε. Περνούσαμε καταπληκτικά κι έτσι ξεχνούσαμε και την απομόνωση, αφού στον Βόλο ερχόμασταν μόνο Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι».
Αναπόφευκτα στο άκουσμα της είδησης ότι την περασμένη εβδομάδα μπήκε λουκέτο στο Δημοτικό Σχολείο Τρικερίου, εξαιτίας των ταυτόχρονων αναρρωτικών αδειών που πήραν οι δύο δασκάλες που υπηρετούν εκεί, η κ. Μαρία Λαρυγγάκη σχολίασε: «Πραγματικά με στεναχώρησε όλο αυτό που έγινε. Δεν γνωρίζω τους λόγους που ο καθένας λείπει. Όμως, αυτή είναι η δουλειά μας. Γνωρίζεις εξ αρχής ότι έχεις μετακινήσεις και μπορεί να βρεθείς στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας. Στο Τρίκερι δεν είναι παιδιά; Ας μπαίνουμε και στη θέση των γονιών, ενώ ευθύνη έχει και η Πολιτεία. Χορηγείς μία άδεια; Φρόντισε να αναπληρώνεις τα κενά».