Ελλάδα

“Κάποιοι γνωρίζουν και αν έχουν συνείδηση να βγουν και να μιλήσουν”

newego_LARGE_t_420_54760941_type13145

«Ο αδελφός μου ήταν μια ζωή μέσα στη θάλασσα. Από μικρό παιδί. Δεκαοχτώ χρονών ήταν όταν μπήκε σε ποντοπόρο πλοίο, ηλεκτρολόγος, και άρχισε τα ταξίδια στις μεγάλες θάλασσες. Ηταν πολύ άδικο που χάθηκε εδώ, λίγα μέτρα πιο μακριά από το σπίτι του»…

Ο Μιλτιάδης Τρίμης μιλά για τον αδελφό του, τον Στέλιο, και τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα. Είναι ακόμη πολύ νωρίς να δεχθεί αυτό που συνέβη στον αδελφό του. Στέκεται έξω από την ταβέρνα του στην Πέρδικα και κοιτά κάτω στο λιμάνι. Εκεί βρίσκεται δεμένο το «Μπουσμπουρέισον», το μικρό καΐκι του αδελφού του που το έπαιρνε για ψάρεμα. Είναι το μόνο που απέμεινε εκεί να τον θυμίζει. Την περασμένη Τρίτη, ο καπετάνιος της «Αντωνίας», ο 58χρονος Στέλιος Τρίμης, πατέρας δύο παιδιών, βρήκε τραγικό θάνατο στα νερά του Σαρωνικού μαζί με τρεις ακόμη επιβάτες. Και ας ήταν έμπειρος ναυτικός. Και ας εκτελούσε μια διαδρομή ρουτίνας.

«Το μυαλό μου πήγε στο κακό»
Το μεσημέρι της 16ης Αυγούστου, ο Μιλτιάδης Τρίμης βρισκόταν στην ταβέρνα του. Από πολύ νωρίς κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. «Κοίταξα στο λιμάνι και είδα το ταξί στη θάλασσα να απομακρύνεται με ταχύτητα. Από όλα τα σκάφη έλειπε μόνο η λάντζα του αδελφού μου. Τότε αμέσως το μυαλό μου πήγε στο κακό, είπα ”βούλιαξε η βάρκα”, αλλά ήλπιζα ότι κανείς δεν θα πάθαινε κακό» λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο κ. Τρίμης.

Αριστερά, ο Στέλιος, την εποχή που δούλευε ηλεκτρολόγος στα ποντοπόρα πλοία. Πάνω, ο αδελφός του Μιλτιάδης, σκέφτεται συνεχώς τις συνθήκες της τραγωδίας. Κάτω, ο 58χρονος καπετάνιος ξεκίνησε να εκτελεί τα δρομολόγια Πέρδικα-Μονή πριν από 11 χρόνια.
Αριστερά, ο Στέλιος, την εποχή που δούλευε ηλεκτρολόγος στα ποντοπόρα πλοία. Πάνω, ο αδελφός του Μιλτιάδης, σκέφτεται συνεχώς τις συνθήκες της τραγωδίας. Κάτω, ο 58χρονος καπετάνιος ξεκίνησε να εκτελεί τα δρομολόγια Πέρδικα-Μονή πριν από 11 χρόνια.

Τα δυσάρεστα νέα έφτασαν γρήγορα στο λιμανάκι της Πέρδικας. Το σκάφος του Στέλιου Τρίμη δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στον προορισμό του. «Ο αδελφός μου είχε φτάσει στο ύψος της Μονής. Το ταχύπλοο, όπως λένε όλοι, ερχόταν με πολύ μεγάλη ταχύτητα και τη στροφή την πήρε πολύ ανοιχτά. ‘Η θα έπεφτε πάνω στα βράχια ή πάνω στη λάντζα.

Τα σκάφη αυτά στις υψηλές ταχύτητες ”πλανάρουν”, δηλαδή σηκώνεται η πλώρη τους. Πέρασε λοιπόν, πάνω από τη γέφυρα, χτύπησε τον αδελφό μου στο κεφάλι και βούλιαξε τη λάντζα. Η βάρκα του Στέλιου ήταν από αλουμίνιο και ήταν πολύ ψηλή, δεν είχε σκαλάκια να κατέβεις, όπως στις άλλες βάρκες που κάνουν το ίδιο δρομολόγιο και οι επιβάτες κάθονται κάτω. Εάν ήταν μία από αυτές, τότε πιστεύω θα θρηνούσαμε πολύ περισσότερα θύματα» λέει ο Μιλτιάδης Τρίμης.

Ο αδελφός του καπετάνιου δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται κάτω από ποιες συνθήκες έγινε η τραγωδία. Τον βασανίζουν, λέει, κάποια ερωτήματα που ζητά να απαντηθούν. «Πώς μπορεί ένας άνθρωπος 77 χρονών να είναι χειριστής σε αυτό το σκάφος και να πηγαίνει με αυτή την ταχύτητα; Εμαθα ότι το ταχύπλοο που βούλιαξε τη λάντζα του αδελφού μου έμεινε ακυβέρνητο και όσοι ήταν πάνω σε αυτό έφυγαν με άλλο ιδιωτικό σκάφος που ήρθε και τους πήρε. Τον οδηγό τον πήραν για ανάκριση από το σπίτι του. Αυτό δεν είναι παράξενο; Εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι που γνωρίζουν. Αυτοί αν έχουν συνείδηση πρέπει να βγουν και να μιλήσουν. Θα έπρεπε να ”ανοίξουν” τα κινητά ώστε να μάθουμε τι συνομιλίες έγιναν εκείνες τις κρίσιμες ώρες και ίσως έτσι βρεθεί κάποια άκρη. Γιατί όλοι θέλουμε να ξέρουμε τι πραγματικά συνέβη» λέει ο Μ. Τρίμης.

Οι τραγικές συμπτώσεις
Από το μικρό σκάφος του καπετάν Στέλιου δεν απέμεινε τίποτα. Τα κομμάτια του τα μάζεψε το απόγευμα της τραγικής ημέρας ένας γερανός στο λιμανάκι της Πέρδικας. Η αδελφή του καπετάνιου, Μαρία Στρατηγού, έσπευσε αμέσως μόλις ειδοποιήθηκε από την Αθήνα στην Αίγινα. Μιλώντας στο «Εθνος» θυμάται τότε που ο αδελφός της ξεκινούσε για πρώτη φορά τα δρομολόγια προς τη Μονή. «Οταν ο Στέλιος μπήκε στη γραμμή, πριν από 11 χρόνια, το νησάκι ήταν πια οργανωμένο. Εκείνη την περίοδο, θυμάμαι, είχαμε χάσει τη μητέρα μας και τότε ο αδελφός μου αποφάσισε να δώσει στο σκάφος του το όνομά της, ”Αντωνία”».

Η Μαρία Στρατηγού δύσκολα συγκρατεί τα δάκρυά της. Πριν από 6 χρόνια, στις 17 του Αυγούστου, είχε χάσει το παιδί της σε τροχαίο δυστύχημα. Λίγα χρόνια αργότερα, και πάλι στις 17 του ίδιου μήνα, «έφυγε» ο πατέρας της. Και αυτές τις ίδιες μέρες του Αυγούστου ζει ένα ακόμη δράμα, τον χαμό του αδελφού της. «Είχα μιλήσει με τον αδελφό μου την προηγούμενη μέρα και με περίμενε να έρθω να τον δω. Θα το έκανα σύντομα, αλλά δεν πρόλαβα. Ο Στέλιος ήταν ένας ευχάριστος άνθρωπος, πολύ αγαπητός σε όλους, με πολύ χιούμορ και ευγενικό ήθος. Θα λείψει πολύ από τη ζωή μου» λέει η αδελφή του καπετάνιου.

«Μουδιασμένη» η τοπική κοινωνία
Μόλις την Παρασκευή ξεκίνησαν ξανά τα δρομολόγια προς τη Μονή. Οι επιβάτες στις λάντζες ήταν λιγοστοί. Για το μικρό ψαροχώρι και τους κατοίκους του φαίνεται πως θα περάσει καιρός για να γίνουν όλα όπως ήταν πριν. Το επιβεβαιώνει και ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, Αναστάσιος Αμάφης. «Ολοι οι άνθρωποι της Πέρδικας πονάμε. Αυτό που όλοι ζητούμε είναι να εξακριβωθούν τα πραγματικά αίτια του δυστυχήματος και να λάμψει η αλήθεια».

Πηγή www.ethnos.gr

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το