Άρθρα

Κάντε το να ακουστεί…

Του Διονύση Λεϊμονή

Πρόσφατα παρακολουθήσαμε από τη Δημόσια Τηλεόραση φέτος την απονομή βραβείων στον μαθητικό διαγωνισμό ραδιοφώνου με θέμα Περιβαλλοντικό… Φέτος όλα διεξήχθησαν «ανέπαφα» λόγω των δύσκολων συνθηκών που βιώνουμε, αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι τα παιδιά μας, οι μαθητές μας εκφράστηκαν με πείσμα, με δυναμισμό, με σθένος φωνάζοντας πολλά περιβαλλοντικά μηνύματα ελπίζοντας κάποτε οι μεγάλοι εμείς να τα ακούσουμε. Σ’ αυτόν τον διαγωνισμό στον οποίο συμμετέχουν ελληνικά σχολεία, δημόσια και ιδιωτικά στην Ελλάδα, την Κύπρο και το Εξωτερικό, συμμετείχα ως κριτής στην κατηγορία «ραδιοφωνικό μήνυμα μαθητών Γυμνασίου» έχοντας την ευκαιρία να «αξιολογήσω» αυτά που είπαν μέσα από την καρδιά τους έφηβοι. Αυτό όμως που στην ουσία αξιολόγησα ήταν το θάρρος και η δυναμική των εφήβων μας, ο θυμός του για το περιβάλλον που τους κληροδοτούμε, η στενομυαλιά μας να καταστρέφουμε το ίδιο μας το σπίτι. «Κάν’ το να ακουστεί» είναι το μήνυμα του διαγωνισμού και πάνω σ’ αυτό μαθητές Προνηπίων, Νηπίων, Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων επιχείρησαν να εκφράσουν την αγωνία τους για το αύριο του πλανήτη μας. Με ωριμότητα ενήλικα υπό την καθοδήγηση πάντα των άξιων δασκάλων τους έπαιξαν, τραγούδησαν, φώναξαν, μάς κούνησαν το δάκτυλο, μήπως κάποτε κατανοήσουμε τι κακό έχουμε προξενήσει στη φύση με τον εφησυχασμό, την αδιαφορία και την εγκληματική «αναίδειά» μας.
«Εμείς θα σας ρωτήσουμε κάποτε, μάς είπαν; «εσείς τι θα μάς απαντήσετε»;

Ποιος μπορεί να τους απαντήσει; Ποιος μπορεί να τους καθησυχάσει; Ποιος μπορεί να τους διασφαλίσει ένα καλύτερο περιβάλλον που να μην βρυχιέται και να μην αγκομαχά εξαιτίας του ανεξέλεγκτου «βιασμού» του από εμάς καθημερινά; Τα παιδιά έδωσαν λύσεις, τα παιδιά πάντα δίνουν λύσεις… Το καλό, θαρρώ , είναι πως αυτές τις «λύσεις» εμείς που όλα τα κατέχουμε, τις αποκαλούμε «θεωρίες», «κοινότυπες κουβέντες» και τις προσπερνάμε. Δεν είναι λοιπόν «παιδιακίσια καμώματα» ούτε «ανόητες κουβέντες» όσα μάς καταμαρτυρούν και όσα μάς υποδεικνύουν με την αυθεντικότητα, τον αυθορμητισμό, την καθαρότητα και την ειλικρίνεια της ηλικίας τους. Δεν είναι «θεωρητικές επαναστάσεις» εφήβων χωρίς πρακτική αξία. Εμείς οι ενήλικες τις υποβιβάζουμε σε τέτοιες κρύβοντας την αδυναμία μας να ευαισθητοποιηθούμε, να σταθούμε απέναντι στις ευθύνες μας, να παραμερίσουμε την ανόητη τακτική αδιαφορίας για το μέλλον αυτού του περιβάλλοντος που μας περιβάλλει και μάς αφορά αμεσότατα.
Τα παιδιά προσπάθησαν να ακουστεί το μήνυμα, εμείς οφείλουμε να το ακούσουμε κι αφού το ακούσουμε να το υλοποιήσουμε στο μέτρο του δυνατού ο καθένας μας, και να αξιοποιήσουμε κάθε πρόταση κι ας είναι «παιδική», αφού το πέρασμα στην ενήλικη ζωή μάς απογυμνώνει συχνά από τις πράσινες φορεσιές που θα έπρεπε να ενδυόμαστε ακολουθώντας το παράδειγμα των παιδιών μας στο σπίτι, στο σχολείο, την κοινωνία.

Τα παιδιά τραγουδούν αυτήν τη στιγμή ότι μπορούν και θέλουν με ένα πράσινο πινέλο να αλλάξουν τον κόσμο γύρω μας.
Εμείς μπορούμε και θέλουμε να τα βοηθήσουμε να εκπληρώσουν το όνειρο και την επιθυμία τους εξασφαλίζοντας υγεία, ζωή, και καθαρό περιβάλλον; Άλλωστε σ’ αυτούς ανήκει το τωρινό «σπίτι» μας μετά τη φυγή μας από τον γήινο κόσμο και στα παιδιά αυτά οφείλουμε να λογοδοτήσουμε για την αμέλεια και την αδιαφορία μας.
Ας πάρουμε το μήνυμα ας το κάνουμε να ακουστεί κι ας γίνει η παντιέρα μας από εδώ και πέρα πατώντας delete σε προηγούμενα λάθη και παραλείψεις μας.. Ας το κάνουμε να ακουστεί ποιο πού, πιο ουσιαστικά, ας προβούμε έπειτα σε πράξεις και δράσεις…

Αν σάς ακούγονται όλα αυτά «θεωρητικά παραμύθια» και «ρομαντικές κουβέντες», μάλλον κάτι δεν πάει καλά, όχι με τα παιδιά μας, σίγουρα, μα με εμάς και τον ακατανόμαστο εγωϊσμό μας…

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το