Η Λέσχη Εργαζομένων και Νεολαίας απευθύνει κάλεσμα στη σημερινή συγκέντρωση στις 18.00 στο Θόλο.
Όπως αναφέρει:
14 Δεκέμβρηδες μετά την εν ψυχρό δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλο το Δεκέμβρη του 2008 το ελληνικό κράτος και οι μηχανισμοί του, επιβεβαιώνουν πως καμία κρατική δολοφονία των προηγούμενων ετών δεν ήταν «λάθος». Ο πυροβολισμός στο κεφάλι του 16χρονου Ρομά από τη Θεσσαλονίκη Κώστα Φραγκούλη, από κτήνος της αστυνομικής ομάδας ΔΙΑΣ είναι η ανατριχιαστική επιβεβαίωση του ακήρυχτου υπερδεκαετή κοινωνικού πολέμου που διεξάγει η αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της στη χώρα ενάντια σε κάθε υποκείμενο που θεωρεί αναλώσιμο, διαχειρίσιμο και εκμεταλλεύσιμο. Δηλαδή τη νεολαία, τους εργαζόμενους, τους μετανάστες, τους Ρομά, όλους και όλες που διαφέρουν από τα κυρίαρχα πρότυπα συμπεριφοράς και πειθάρχησης.
Οι αστοί εξόπλισαν και εκπαίδευσαν τους δολοφόνους της Ελληνικής Αστυνομίας περίπου για τους ίδιους λόγους τόσο το 2008, όσο και σήμερα. Το 2008 η ανάδυση της καπιταλιστικής κρίσης απαντήθηκε με μια σκανδαλώδη ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος η οποία σηματοδότησε μια νέα βουτιά στην εκμετάλλευση της εργασίας. Το 2022 η ίδια κρίση, που στο μεσοδιάστημα εμφανίζεται με ποικίλα προσωπεία, επιβάλλει μια ακραία κοινωνική ανέχεια, μια σκανδαλώδη υποτίμηση των μισθών και της αγοραστικής δύναμης και ένα κύμα ακρίβειας δίχως τέλος. Ο Αλέξης πέφτει νεκρός στο βωμό των προγραμμάτων στήριξης των τραπεζών και ο Κώστα χαροπαλεύει σήμερα γιατί δεν είχε 20€ για να βάλει βενζίνη γιατί οι ενεργειακοί κολοσσοί έκαναν την «κρίση ευκαιρία» ενάντια στην κοινωνική πλειοψηφία.
Δεν έχουμε κάποιου είδους αστυνομική ασυδοσία που μπορεί να διευθετηθεί με όρους εξορθολογισμού των σωμάτων ασφαλείας. Από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, την πρώτη εξέγερση της κρίσης, όλες, μα όλες οι κυβερνήσεις συναίνεσαν και συμμετείχαν στην αλλαγή των δογμάτων επιτήρησης και ασφάλειας και τη μετατροπή τους σε στρατιωτικές δυνάμεις μαχών χαμηλής έντασης. Το ελληνικό κράτος έδωσε την εντολή που έδινε ο Τσόρτσιλ το Δεκέμβρη του «44» στα αγγλικά στρατεύματα στη μάχη της Αθήνας «Μη διστάσετε να ενεργήσετε ωσάν να ευρίσκεστε σε μια κατακτημένη πόλη όπου έχει ξεσπάσει μια τοπική εξέγερσις.» Η αποτροπή μιας νέας εξέγερσης αντίστοιχης ή και μεγαλύτερης του 2008 οδήγησε τα επόμενα χρόνια την Ελληνική Αστυνομία να εκπαιδεύεται για να πολεμάει και να σκοτώνει.
Γιατί είναι πόλεμος αυτό που διεξάγεται εναντίον των μεταναστών τα σύνορα, στα κέντρα κράτησης και στα μητροπολιτικά κέντρα από το 2015 μέχρι σήμερα. Είναι πόλεμος ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η διαδήλωση ενάντια στην καύση σκουπιδιών στις 13 Ιούνη του 2020 και η δολοφονία του Βασίλη. Είναι πόλεμος ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι απεργίες που απειλούν την καπιταλιστική κανονικότητα από εκείνη της Χαλυβουργίας το 2011 έως εκείνη της Μαλαματίνας σήμερα. Είναι πόλεμος ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η κοινωνική πλειοψηφία την περίοδο της έξαρσης της πανδημίας με θύμα όχι μονάχα τους 33.000 νεκρούς της πανδημίας, αλλά και τους απολυμένους από το ΕΣΥ και τελικά το ίδιο το ΕΣΥ. Είναι πόλεμος ο κανιβαλισμός των θυμάτων βιασμών και σεξιστικών επιθέσεων.
Να κάνουμε πραγματικότητα αυτό που φοβούνται. Στον κοινωνικό πόλεμο που μας κήρυξαν να απαντήσουμε με εξέγερση. Όχι σαν σύνθημα. Όχι σαν αόριστη απειλή και μεσσιανική προφητεία, αλλά σαν μια ζωντανή διαδικασία συγκρότησης συλλογικών ανυποχώρητων πεδίων ανεξάρτητης οργάνωσης και μάχης απέναντι στο σύστημα και τους ένστολους προστάτες του. Σαν μια διαδικασία μετατροπής της κάθε μικρής και μεγάλη αναμέτρησης όχι σε επετειακό στιγμιότυπο, αλλά πραγματική μάχη αποσταθεροποίησης της κοινωνικής ομαλότητας που μετατρέπει τη ζωή όλων μας σε έναν ανώμαλο δρόμο διαρκείας. Ο Βασίλης, ο Ζακ, ο Παύλος, ο Σαμπάνης, η Ελένη, όλοι μας οι νεκροί περιμένουν δικαίωση. Μα πάνω απ’ όλα αυτό που πρέπει να δικαιωθεί και να μην ποδοπατηθεί στις συμπληγάδες της ενσωμάτωσης και της ματαίωσης είναι τα ίδια μας τα όνειρα.