Σε δήλωσή του για την Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών ο βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Δελημήτρος επισημαίνει ότι η εξάρτηση από τα ναρκωτικά είναι ένα κατεξοχήν κοινωνικό φαινόμενο. Επιπλέον επισημαίνει ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποφασισμένη να στηρίξει το ρόλο των κρατικών φορέων και δομών που ασχολούνται με την πρόληψη και την απεξάρτηση, ενισχύοντας και βοηθώντας τη λειτουργία τους.
Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται να αντιληφθούμε την εξάρτηση από τα ναρκωτικά ως ένα κατεξοχήν κοινωνικό φαινόμενο. H κοινωνία της καπιταλιστικής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, η ανεργία, η φτώχεια, η στέρηση και ο εγκλωβισμός σε μια ζωή χωρίς νόημα σχετίζονται με την εμπλοκή των νέων με τα ναρκωτικά, τα οποία φαίνεται ότι αποτελούν διέξοδο για τα άτομα που βιώνουν αποκλεισμό, ανασφάλεια, πόνο, μοναξιά και αβεβαιότητα. Παράλληλα, συντηρούνται και ενισχύονται μύθοι που παρουσιάζουν τους χρήστες ως «χρόνιους ασθενείς», συμβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο στον περαιτέρω αποκλεισμό και στιγματισμό τους. Η ευαισθητοποίηση και η ενημέρωση γύρω από την εξάρτηση μπορούν να βοηθήσουν στο σχεδιασμό στρατηγικών πολύπλευρης αντιμετώπισης του φαινομένου.
Οι χρήστες αλλά και οι οικογένειές τους που δίνουν τη μάχη για την απεξάρτηση, ανεξαιρέτως οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης, έχουν δικαίωμα στην κάλυψη των αναγκών τους για θεραπεία και ισότιμη κοινωνική ένταξη χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, βασισμένη στις αξίες της Αριστεράς, την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα, την ίση μεταχείριση και το σεβασμό των δικαιωμάτων του ανθρώπου, είναι αποφασισμένη να στηρίξει το ρόλο των κρατικών φορέων και δομών που ασχολούνται με την πρόληψη και την απεξάρτηση, ενισχύοντας και βοηθώντας τη λειτουργία τους.
Πολύ περισσότερο, η κυβέρνηση της Αριστεράς, μπορεί να συμβάλλει στη θεμελίωση πολιτικών που θα καταπολεμούν τα ίδια τα γεννεσιουργά αίτια της εξάρτησης (ανεργία, φτώχεια, κοινωνικός αποκλεισμός). Η εξάλειψη των ναρκωτικών ως κοινωνικού φαινομένου, προϋποθέτει φυσικά μιαν άλλη, ολότελα διαφορετική κοινωνία. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, είναι αναγκαία η συστράτευση όλων των δυνάμεων που αναφέρονται στην κοινωνική πρόοδο να παλέψουν για τον περιορισμό κατά το δυνατό του φαινομένου και των αιτίων που το αναπαράγουν, αλλά και για την ομαλή κοινωνική επανένταξη των ανθρώπων που ενεπλάκησαν ως θύματα σ’ αυτό, στον έναν ή τον άλλο βαθμό.
Στον αγώνα αυτό οφείλουν όλοι να ξέρουν κανείς δεν περισσεύει και, φυσικά, κανείς δεν είναι μόνος του.