Tου Βασίλη Μητσάκη
Ενίοτε και βαθύ σκοτάδι. Αλλά είναι καημός πολύ πικρός κι αγιάτρευτος, γιατί ο ηθοποιός όπως και όλοι γενικά οι καλλιτέχνες – όποια τέχνη κι αν διακονούν – είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι κι ευάλωτοι, γιατί από γεννησιμιού τους σέρνουν μέσα στο κορμί και στο μυαλό τους όλα τα πάθη της ζωικής τους προέλευσης και καταγωγής τους.
Κι ανάλογα με τη γονική επίβλεψη κι εκπαίδευση και το περιβάλλον όπου ζουν και αναπνέουν, αυτά τα πάθη τους ή αδρανοποιούνται και μετασχηματίζονται δημιουργικά ή γιγαντώνονται και ξαναφέρνουν τον άνθρωπο στην πρότερή του κατάσταση στην κατάσταση του ζώου. Ο Αριστοτέλης που ασχολήθηκε πολύ με τον άνθρωπο, κατέληξε: «Πας άνθρωπος ζώον».
Στο λήμμα άνθρωπος, της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού, διαβάζουμε μεταξύ άλλων! «….ο άνθρωπος ου μόνον πολιτικόν, αλλά και οικονομικόν και κοινωνικόν»….και «τελεωθέν βέλτιστον των ζώων άνθρωπος, χωρισθέν δε νόμου και δίκης, χείριστον πάντων…..».
Και το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη στο ίδιο λήμμα γράφει: Το έμβιον ον που ανήκει στα πρωτεύοντα θηλαστικά και διαφέρει από τα υπόλοιπα όντα της τάξης του λόγω της ικανότητάς του να παράγει έναρθρο λόγο και αφηρημένες σκέψεις, έχει συνείδηση της δύναμής του και της αυτοτέλειάς του και τη δυνατότητα ηθικών κρίσεως (ορθού – εσφαλμένου).
Και τώρα στο προκείμενο
Ο λαός μας χρησιμοποιεί συχνά την παροιμιακή φράση: «Βεζίρης έγινες, άνθρωπος δεν έγινες», θέλοντας να δηλώσει πως η κατάληψη ανώτερων αξιωμάτων δεν σημαίνει και χρηστότητα ήθους. Κι ο έκπτωτος διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου μόρφωση είχε, λένε οι γνωρίζοντες, χρηστότητα ήθους δεν είχε, όπως αποδεικνύεται εκ των καταγγελιών εναντίον του. Και μπορεί τα καταγγέλλοντα θύματα να ζηλεύουν, να φθονούν ακόμα και να μισούν τον περιστασιακό μέντορά τους, ακόμα και να φαντασιώνονται πράξεις που δεν έγιναν, όπως κελαηδάει στα κανάλια ο παθιασμένος λάτρης του φακού της τηλεόρασης και ο νέος υπερασπιστής του, καπνός χωρίς φωτιά δεν γίνεται.
Ανήκω στον θεατρικό χώρο από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 και τώρα συνταξιούχος, αλλά ενεργός, όσο γίνεται, στα καλλιτεχνικά δρώμενα της Μαγνησίας και γνώστης των θεατρικών πραγμάτων της Βαβυλώνας, δικαιούμαι θαρρώ να καταθέσω την προσωπική μου άποψη. Ο έκπτωτος διευθυντής του Εθνικού θεάτρου, ούτε μεγάλος σκηνοθέτης είναι ούτε μεγάλος ηθοποιός. Το επίθετο «μεγάλος» του το απένειμαν φίλοι αριστείς του κυκλώματος των κολλεγίων της «Βαβυλώνας», απ’ όπου αποφοίτησε ο πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Υπήρξε ένας καλός ηθοποιός και σκηνοθέτης με κάποιες επιτυχίες και πολλές αποτυχίες κι έχω δει κατά καιρούς παραστάσεις του στην Αθήνα, στην Επίδαυρο και εδώ στον Βόλο. Αν κάποια ακριβοδίκαιη επιτροπή αξιολόγησης έβλεπε την παράστασή του, Πέερ Γκυντ του Ίψεν στο Εθνικό θέατρο, που πρωταγωνιστούσε κιόλας, θα του αφαιρούσε το δικαίωμα να σκηνοθετεί και να παίζει θέατρο για όλη του τη ζωή…
Δεν ξέρω αν όλα αυτά που του καταμαρτυρούν είναι όλα πεπραγμένα του. Για να βρίσκεται προφυλακισμένος και να διώχνει τον πρώτο δικηγόρο του και να προσλαμβάνει τον γνωστό Κούγια, που δηλώνει ότι ο εντολέας του είναι αθώος, αυτό και μόνο είναι ύποπτο. Προτιμότερο θα ’ταν για τον ίδιο και για όλους εμάς να ζητήσει δημόσια συγνώμη και να αφεθεί στην κρίση της δικαιοσύνης. Κι ας παρηγορηθεί με τους δυο τελευταίους στίχους απ’ το «Αμαρτωλό» της Γαλάτειας Καζαντζάκη:
…Μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω
Εικόνα σου είμαι, Κοινωνία και σου μοιάζω
Αρκετά η καθημερινή διαπόμπευσή του στα κανάλια. Σαν συνάδελφός του δεν την αντέχω. Έλεος.