Είναι ενδιαφέρον πώς η ιστορία επιστρέφει με την ανάποδη. Μέσα δεκαετίας του ’50 και ένας νέος τότε πολιτικός, και μετέπειτα εθνάρχης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλάζει με τη δράση του στο υπουργείο Δημοσίων Έργων τη ρημαγμένη από δέκα χρόνια πολέμων Ελλάδα. Είναι τέτοια η αποδοχή και η δημοφιλία, που ο ίδιος διαδέχεται στην πρωθυπουργία τον Παπάγο και οδηγεί την Ελλάδα στην ανάπτυξη. Μετά από περίπου 70 χρόνια, ένας απόγονος της οικογένειας με το τόσο βαρύ πολιτικό όνομα, έχοντας ένα σχετικά αντίστοιχο υπουργείο να διευθύνει, με υποδομές και μεταφορές, παραιτείται μπροστά στα συντρίμμια μιας εθνικής τραγωδίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά πιέζεται και να μη συμμετάσχει στις επόμενες εκλογές ως υποψήφιος βουλευτής. Ποιος θα το περίμενε; Ένας πολιτικός με το όνομα «Καραμανλής» φτάνει στο σημείο να αμφισβητείται αν θα κάνει καλό στην παράταξη που ίδρυσε ένας άλλος Καραμανλής.
Ωστόσο, φαίνεται ξεκάθαρα πως στην πολιτική σημασία δεν έχει το ιστορικό όνομα, αλλά το πρόσωπο. Μπορεί με το όνομα κάποιοι να κάνουν καριέρα, αλλά έρχονται οι κακές στιγμές για να κινδυνεύουν να βρεθούν στο περιθώριο.
Φ.Σ.