Άρθρα

Ίσα δικαιώματα για τα ΑμεΑ, ίσα δικαιώματα για όλους

Του Γεωργίου Καπουρνιώτη

Με αφορμή το δημοσίευμα στις 3/8/20 στην εφημερίδα «Θεσσαλία» με τίτλο: «Επισημάνσεις αναγνώστη για παράνομες σταθμεύσεις σε θέσεις ΑμεΑ στο λιμάνι», θα ήταν σημαντικό όλοι μας να αναρωτηθούμε και να σκεφτούμε, πώς θα μπορέσει να κινηθεί αυτός ή αυτή που θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσει το αναπηρικό καροτσάκι ή το αναπηρικό αμαξίδιο, για να κάνει μια βόλτα στην πανέμορφη παραλία του Βόλου. Άραγε ενδιαφέρονται οι άνθρωποι για τους συνανθρώπους τους; Όλοι είμαστε πολίτες αυτού του κόσμου, του μικρού κόσμου της γειτονιάς, της πόλης, της χώρας και του κόσμου του πλανήτη. Είτε το θέλουμε είτε όχι, η ιδιότητά μας ως «πολίτη» είναι δεδομένη, από τη στιγμή που ανήκουμε στον κόσμο αυτό, χωρίς να έχουμε άλλη επιλογή. Ζούμε σε κράτος δικαίου, έχοντας όλοι τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Ορισμένοι άνθρωποι γεννιούνται με κινητικά προβλήματα, άλλοι πιθανόν να τα αποκτήσουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, παραδείγματος χάριν εξαιτίας ενός ατυχήματος. Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σημαντική προσπάθεια, τα Άτομα με ειδικές Ανάγκες, να ενταχθούν ενεργά στο κοινωνικό σύνολο και να αντιμετωπίζονται ως ισάξια μέλη της κοινωνίας, όπως και οι συνάνθρωποί τους. Έχουν ανάγκη, να νιώθουν συνάνθρωποι, να επικοινωνούν και να έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους υπόλοιπους ανθρώπους της πόλης ή της χώρας. Έχουν την ανάγκη να προσφέρουν και να είναι δημιουργικοί στη ζωή τους, παραδείγματος χάριν μέσω μίας θέσης στην αγορά εργασίας. Επιπροσθέτως, με τον τρόπο αυτό τους παρέχεται η αίσθηση ασφαλείας και αποκτούν το θάρρος που απαιτείται, για να αντιμετωπίσουν με επιτυχία τις δυσκολίες της ζωής. Συνεπώς, η καλή σχέση μεταξύ των ανθρώπων είναι απαραίτητος όρος, για να συνυπάρξουμε όλοι μαζί σε μία κοινωνία. Πως, όμως, χτίζουμε την καλή σχέση; Αυτό επιτυγχάνεται, όταν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για τους συνανθρώπους μας και δεν αδιαφορούμε για τα προβλήματά τους. Επιπροσθέτως, σεβόμενοι τις ιδιαιτερότητες του καθένα χωριστά, μπορούμε να λειτουργήσουμε ως ομάδα.

Είναι προφανές πως ο καλύτερος τρόπος, για να ενδιαφερθούμε για τον εαυτό μας ως μέλος της κοινωνίας, είναι να μεταφέρουμε το κέντρο βάρος του ενδιαφέροντός μας από τον εαυτό μας στους άλλους ανθρώπους. Αυτό έρχεται, βεβαίως, σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη, πως «πρέπει να κοιτάμε τον εαυτό μας». Πολλοί από εμάς, έχουμε διαπαιδαγωγηθεί με το λάθος τρόπο, καθώς μας έχουν περάσει το μήνυμα, πως ο κάθε άνθρωπος κοιτάζει τον εαυτό του και αυτό πρέπει να κάνει. Έτσι, μεγαλώνουμε με την πεποίθηση, πως μπορούμε να κάνουμε ό,τι εμείς θέλουμε. Αυτό, όμως, είναι λάθος και θα πρέπει να αλλάξει. Η σημερινή κοινωνία είναι βασισμένη σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την αντίληψη. Έτσι δέσμιοι αυτής της αντίληψης, δε συμμετέχουμε στη λύση των προβλημάτων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας, δεν επιδιώκουμε να βοηθήσουμε τον φίλο, τον συγγενή, τον γείτονα, τον συνάδελφό τους ΑμεΑ κλπ. Πως θα αλλάξει αυτό; Στα παιδιά μας, στους μαθητές μας, οφείλουμε να διδάξουμε την έννοια της ισότητας όλων των ανθρώπων, ακόμα και αυτών που μπορεί να έχουν ορισμένες ιδιαιτερότητες, με σκοπό τη συνύπαρξη όλων μας στην ίδια κοινωνία. Το ίδιο οφείλουν να κάνουν και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, διότι ασκούν μεγάλη επιρροή στην πλειονότητα των ανθρώπων. Θα πρέπει ο καθένας από εμάς να συνειδητοποιήσει, πως μέσα σε μία κοινωνία είμαστε υποχρεωμένοι να συνεργαζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους. Αυτή η συνεργασία μάς καθιστά συνανθρώπους με τους άλλους σε μια ισότιμη βάση. Αν θέλουμε να αναπτύξουμε τις δυνατότητες και τις ικανότητες που έχουμε, θα πρέπει να ενδιαφερθούμε για τους άλλους ανθρώπους περισσότερο από ό,τι ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας. Είναι λοιπόν, υποχρέωση όλων μας, ανεξάρτητα από το αν έχουμε φίλους-συγγενείς-σύντροφο ΑμεΑ, να σεβόμαστε και κυρίως να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα αυτής της πληθυσμιακής ομάδας. Για αυτό δεν πρέπει ούτε να κλείνουμε τον δρόμο τους, ούτε να αδιαφορούμε αν βλέπουμε να παραβιάζονται κατάφωρα τα δικαιώματά τους.

Η σιωπή, ως γνωστόν σημαίνει συνενοχή, για αυτό οφείλουμε όλοι να αντιδράμε, να καταγγείλουμε αυτά τα περιστατικά, όχι να αδιαφορούμε. Το κράτος έχει φροντίσει να φτιάξει πεζοδρόμια με ράμπες και ειδικές σημάνσεις, για να μπορέσουν να ενταχθούν και τα Άτομα με ειδικές Ανάγκες στην καθημερινότητά μας. Η εκπαίδευση διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Μέσω αυτής μπορούμε να έρθουμε στη θέση του Ατόμου με ειδικές Ανάγκες. Θεωρώ πως με τον τρόπο αυτό όλοι μαθαίνουν να τους σέβονται και να κατανοούν τις δυσκολίες, που αντιμετωπίζουν στη ζωή τους. Σε αρκετές χώρες του εξωτερικού, τα παιδιά από μικρή ηλικία εκπαιδεύονται σε ειδικές αίθουσες, για να καταλάβουν πώς αισθάνεται παραδείγματος χάριν, ένας κουφός, ένας τυφλός, ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί αμαξίδιο. Πώς αυτοί οι άνθρωποι κυκλοφορούν στον δρόμο και πώς αισθάνονται, όταν δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν το πεζοδρόμιο, γιατί κάποιος ασυνείδητος πολίτης, έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του, κλείνοντάς τους τον δρόμο; Επιπροσθέτως, η συζήτηση στην τάξη με τον δάσκαλο ή τη δασκάλα, μπορεί να αποτρέψει τα παιδιά από λάθη, που μπορεί να κάνουν ως ενήλικες. Τα Άτομα με ειδικές Ανάγκες είναι συνάνθρωποί μας και οφείλουμε να συνυπάρχουμε μαζί τους, να τους αντιμετωπίζουμε ισάξια και με σεβασμό.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το