Συγκλονίζει 17χρονη: «Ήμουν «καμένη» και το είδα στο ενδιαφέρον καθηγήτριας…»

«Σύσσωμη η ομάδα του ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ εύχεται σε κάθε σχολική κοινότητα ξεχωριστά έναν πλούσιο, δημιουργικό χρόνο. Υπό το καθεστώς μεταρρυθμίσεων, ανακατατάξεων και αγωνίας για το επαγγελματικό γίγνεσθαι και τις συνέπειές του στον ευρύτερο χώρο της ψυχικής υγείας από τη μία και επετειακών επώδυνων καταστροφών από την άλλη, επισημαίνουμε την ιδιαιτερότητα των καιρών και την αναγκαιότητα μιας βαθιάς επίγνωσης ώστε να εμπεριέξουμε αυτή τη «ρευστότητα» σε κάθε προγραμματισμό μας» τονίζει εκ μέρους της κλινικής ομάδας της Πρόληψης και Έγκαιρης Παρέμβασης του ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ, η κ. Κλαίρη Κουτρουλή. 

«Η πρωτογενής πρόληψη δεν είναι αυτοσκοπός στο πλαίσιο ενός θεραπευτικού προγράμματος, όπως το ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ, που απευθύνεται σε έφηβους και νεαρούς ενήλικες και τις οικογένειές τους που έχουν εμπλακεί ή διακινδυνεύουν να εκδηλώσουν μια μορφή εξαρτητικής συμπεριφοράς (νόμιμες και παράνομες ουσίες, κατάχρηση οθονών, ηλεκτρονικός τζόγος κ.ά.). Αποτελεί όμως ένα μέσο, ένα πολύτιμο εργαλείο για τη δημιουργία και τη διατήρηση μιας γέφυρας επικοινωνίας με την εκπαιδευτική κοινότητα, όπου ανήκουν όλοι οι υποψήφιοι εξυπηρετούμενοι. 

Στη σχολική χρονιά 2023-2024 (7 μήνες παρεμβάσεων) το ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ υπηρέτησε τη συμμαχία – συνεργασία με τις εκπαιδευτικές μονάδες του τόπου μας τόσο στη δευτεροβάθμια, όσο και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, καθώς και στο σωφρονιστικό σύστημα. Ενδεικτικά αναφέρονται μερικοί αντιπροσωπευτικοί αριθμοί: 19 σχολικές μονάδες, 837 μαθητές, 138 εκπαιδευτικοί, 160 γονείς, 5 πανεπιστημιακά τμήματα, 86 φοιτητές.

Η ευαισθητοποίηση, η αναγνώριση και η διαχείριση των εξαρτητικών συμπεριφορών μέσα στο σχολικό περιβάλλον, η γνωριμία και η υπεύθυνη ενημέρωση για τις σύγχρονες εξαρτήσεις, για τις νέες αναδυόμενες ουσίες του «περίπτερου», η επαγγελματική εξουθένωση, η διεργασία της ομάδας ως εργαλείο για την ενδυνάμωσή της είναι μόνο κάποιοι από τους άξονες της βιωματικής εκπαίδευσης που πραγματοποιήθηκε σε κάθε ομάδα στόχου.

Δεν είναι υπερβολή αν θεωρήσουμε ότι η φιλόλογος σε μια λυκειακή τάξη βλέπει περισσότερες ώρες τους νέους από τους γονείς του! Το εκπαιδευτικό περιβάλλον αποτελεί πια το κυρίαρχο περιβάλλον, όπου ο κάθε νέος μας καταναλώνει μεγάλο μέρος του χρόνου της καθημερινότητάς του. Εκεί δοκιμάζεται, πειραματίζεται, εκφράζει με οποιοδήποτε τρόπο – συχνά εκτός των ορίων – σκέψεις και συναισθήματα, ίσως και πολύ περισσότερο από το οικείο περιβάλλον της οικογένειάς του! Αν μάλιστα αναφερόμαστε στην ιδιαίτερη πληθυσμιακή ομάδα των νέων που έχουν εμπλακεί με την όποια χρήση, δικαιούμαστε να βεβαιώσουμε μέσα από την εμπειρία μας στο ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ ότι οι γονείς είναι οι τελευταίοι που αναγνωρίζουν τα σημάδια αλλαγής στη συμπεριφορά του παιδιού τους, στον βαθμό που και οι ίδιοι αποτελούν μέρος του συστήματος που δυσλειτουργεί! Το αποτέλεσμα είναι ότι πολύ συχνά ένας φωτισμένος εκπαιδευτικός μπορεί να γίνει ο κινητήριος μοχλός προς την αρχή μιας διεργασίας αλλαγής!

Τα παιδιά του ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ περιγράφουν τις εμπειρίες τους μέσα στο σχολικό περιβάλλον. Τη δυσκολία να προσαρμοστούν στα δέοντα, τις συγκρούσεις, την απόσυρση, τη μοναξιά, αλλά και τη μία ξεχωριστή παρουσία που μπόρεσε να τους εμπνεύσει ή έναν άνθρωπο που δεν δέχτηκε να παίξει το παιχνίδι των εντυπώσεων που οι ίδιοι στήνουν με τη συμπεριφορά τους !Αναγνωρίζουν τη σταθερότητα και τη γνήσια κατανόηση ως βασικά χαρακτηριστικά που διακρίνουν κάποιους εκπαιδευτικούς! Αυτούς που έρχονται στο τελευταίο θρανίο, αποδέχονται υπό όρους την κατεβασμένη κουκούλα, αντιστέκονται σταθερά στην επιθετικότητα, στην πρόκληση, διακωμωδούν την υπνηλία, προσφέρουν εναλλακτικές, νοιάζονται για τις συνεχείς απουσίες και ανταλλάσσουν τις πληροφορίες με άλλους συναδέλφους! Έτσι, ο κάθε έφηβος αισθάνεται ασφαλής μέσα σε ένα σύστημα που ξέρει να τον «αντέχει». Συχνά γινόμαστε σιωπηλοί μάρτυρες ανάλογων περιστατικών όπου δυστυχώς στην πλειοψηφία τους -πάντα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις- καταλήγουν σε μέτρα ελέγχου ή απομάκρυνσης από το σχολικό περιβάλλον (αποβολή).

Στην πράξη όμως έχει αποδειχτεί πολλάκις ότι η καλλιέργεια ενός δημοκρατικού πνεύματος, η συμμετοχή του συνόλου της σχολικής κοινότητας στις αποφάσεις, η εκπαίδευση των γονιών ήδη από τα πρώτα σχολικά χρόνια στην ενεργή συμμετοχή στο εκπαιδευτικό γίγνεσθαι, αποτελούν προϋποθέσεις ώστε η διαχείριση της διαφορετικής συμπεριφοράς να γεννιέται μέσα από θεσπισμένες διαδικασίες! Δεν είναι εύκολο ούτε απλό μέσα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που «μαστιγώνει» με γραφειοκρατικούς δαίδαλους τους εκπαιδευτικούς μας. 

Αξίζει όμως η προσπάθεια όλων μας προς αυτή την πιο ελπιδοφόρα κατεύθυνση! Η διεισδυτική ματιά ενός εκπαιδευτικού, μπορεί και έχει γίνει το εναρκτήριο κάλεσμα προς έναν άλλον λιγότερο επικίνδυνο δρόμο. Μια ματιά, μια κουβέντα, μια ανταλλαγή και με άλλους συναδέλφους, μια σύνδεση με τον γονιό – κηδεμόνα που «περιμένει» και ο ίδιος ένα χέρι βοήθειας μέσα στο χάος που βιώνει, ακόμα και αν το αρνείται ή επιτίθεται αμυνόμενος! Και βέβαια, με την επίγνωση ότι αφού κανείς δεν είναι αρκετός μόνος, ας χτίζουμε γέφυρες του μαζί! 

«Πιο δυνατοί εκείνοι που έχουν γνώση 

της ανάγκης τους και αποφασίζουν

να ζητήσουν βοήθεια…»

Σαν επιμύθιο τα λόγια της Spirit!

«Αγαπητοί γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, σκυλιά και γατιά! Είμαι η Spirit, μαθήτρια της Γ’ Λυκείου φέτος.

Γράφω αυτό το άρθρο για να σας υπενθυμίσω ότι σε αυτόν τον κόσμο υπάρχουμε και εμείς. Τα παιδιά της χρήσης. Τα λεγόμενα ως «κακή επιρροή». Δεν είμαι εδώ για να σας αλλάξω γνώμη. Αυτό είναι στη δική σας κρίση. Είμαι όμως εδώ για να σας ενημερώσω και ίσως να σας ευαισθητοποιήσω, εσάς που είστε οι αναγνώστες αυτού του άρθρου.

Ήμουν στη χρήση περίπου 7 μήνες, γεγονός που επηρέασε αρκετά πολλούς παράγοντες στη ζωή μου είτε αρνητικά είτε θετικά. Ένας από αυτούς είναι και το σχολείο. Ήμουν στην κυριολεξία «καμένη» και αυτό το είδα και στους βαθμούς μου, αλλά και στο ενδιαφέρον που έδειξε ΜΙΑ καθηγήτριά μου, γιατί έλειπα από το σχολείο πάρα πολύ !

Από την άλλη, ένα θετικό το οποίο έγινε λόγω της χρήσης είναι να αποστασιοποιηθώ από μια παρέα πολύ τοξική, η οποία με έβαλε στη χρήση, αλλά από δική μου απόφαση διέκοψα τις στενές σχέσεις που είχαμε. Πλέον, είμαι δυο μήνες στο ΚΕΘΕΑ ΠΙΛΟΤΟΣ και στην ομάδα των εφήβων, παιδιά που με έχουν βοηθήσει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό.

Δεν είναι, όπως όλοι φαντάζεστε, σαν νοσοκομείο με κακόκεφο προσωπικό. Αντιθέτως είναι όλοι εξαιρετικοί, πάντα ευχάριστοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν!

Θέλω πραγματικά να μπορέσει η ομάδα μας να γίνει μεγαλύτερη, γιατί έτσι, σιγά σιγά, θα μαζευτούμε τόσο δυνατοί άνθρωποι μαζί που και το κτήριο να θέλει να πέσει, δεν θα το αφήσει κανείς μας, διότι πλέον δεν είμαστε απλά το ΚΕΘΕΑ, αλλά μια πολύ μεγάλη οικογένεια. 

Τέλος, θα ήθελα να παροτρύνω όλους όσοι χρειάζονται βοήθεια, ακόμα και την πιο ελάχιστη, να πιστέψουν ότι είναι εδώ ευπρόσδεκτοι μαζί μας. Γιατί οι πιο δυνατοί άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν γνώση της ανάγκης τους και αποφασίζουν να ζητήσουν βοήθεια, γιατί είναι οι ίδιοι οι δικοί τους «γίγαντες»!».