Της
Δήμητρας Ξηροφώτου,
συμβούλου Ψυχικής Υγείας – life coach,
ερευνήτριας Προφορικών Ιστοριών για το Istorima
Για το «Istorima» του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος έδωσε συνέντευξη ο μοναδικός επιζών σήμερα από την εκτέλεση των Ελλήνων κατοίκων της Δράκειας Πηλίου από τους Γερμανούς Ες-Ες, το ξημέρωμα της 18ης Δεκεμβρίου του 1943. Εκείνη η μέρα έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη του κ. Σταύρου Ζερμπίνου, ο οποίος σήμερα είναι 94 ετών και ακόμα δεν μπορεί να συγκρατήσει τη συγκίνησή του, καθώς περιγράφει το εν λόγω περιστατικό. Η συνέντευξη διήρκησε δύο ώρες και η αφήγηση των γεγονότων ήταν συγκλονιστική. Στις 17 Δεκεμβρίου 1943, οι Γερμανοί ναζί συνέλαβαν τον ανδρικό πληθυσμό του χωριού, που κρατούνταν στο καφενείο της κεντρικής πλατείας του χωριού, χωρίς να γνωρίζουν τι έμελλε να τους συμβεί. Ο δεκατετράχρονος τότε αφηγητής Σταύρος Ζερμπίνος, κρατούνταν μαζί με τους συγχωριανούς του φοβισμένος και κουρνιασμένος σε μία γωνία, περιμένοντας με αγωνία να δει πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση. Οι Γερμανοί κάποια στιγμή ελευθέρωσαν τα εφτά παιδιά που κρατούνταν παρά τη θέλησή τους στο καφενείο, σε αντίθεση με τους 116 Δρακιώτες που τους εκτέλεσαν το επόμενο πρωί. Η εκτέλεση έγινε στο ποτάμι κάτω από την πλατεία, στην απότομη όχθη του χειμάρρου Βρύχωνα, όπου τους βγάζανε ανά πεντάδες και τους πυροβολούσαν στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Το ποτάμι βάφτηκε με αίμα αθώων ανθρώπων. Ύστερα από την εκτέλεση, επικρατούσε σπαραγμός και φρίκη στο χωριό, μετά την αναγνώριση των θυμάτων από τους συγγενείς. Το χωριό άλλαξε ριζικά μετά από εκείνη την ημέρα, ερήμωσε και τίποτα πια δεν ήταν το ίδιο. Η εισβολή των Γερμανών ναζί, πραγματοποιήθηκε ως αντίποινα για μια επίθεση των ανταρτών του ΕΑΜ, σε μια μικρή ομάδα Γερμανών μοτοσικλετιστών στην περιοχή της Αλυκόπετρας. Φαίνεται ότι οι χωριανοί δεν είχαν ενημερωθεί για την επίθεση αυτή των ανταρτών, για αυτό δεν είχαν την ευκαιρία να μπορέσουν να ξεφύγουν και πιάστηκαν εξαπίνης. Ωστόσο, τα άτομα τα οποία εκτελέστηκαν εκείνη την ημέρα, δεν ήταν αντάρτες, αλλά απλοί πολίτες που μοχθούσαν να επιβιώσουν από τις δυσκολίες της Κατοχής.
Μέσα από τη συγκεκριμένη αφήγηση στο πλαίσιο της Προφορικής Ιστορίας της Μαγνησίας, αναδεικνύεται πόσο σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε τη φρίκη του πολέμου, όσο και το ποιοι είμαστε και πού έχουμε φτάσει σήμερα. Πέρα από την εκτέλεση των συγχωριανών του, ο αφηγητής περιέγραψε τον βομβαρδισμό της Δράκειας από τους Γερμανούς στις 11/9/1943, αλλά και για τις προσωπικές εμπειρίες και τα βιώματα από την περίοδο της Κατοχής.