Χιλιάδες οι προσκυνητές, οι οποίοι συρρέουν κάθε χρόνο στην Ιερά Μονή της Παναγίας του Κύκκου στην Κύπρο. Σ’ αυτό το ιστορικό μοναστήρι, που ιδρύθηκε στα τέλη του 11ου αιώνα από τον Αλέξιο τον Α’ τον Κομνηνό, αυτοκράτορα των Βυζαντινών, δεσπόζει η εικόνα της Παναγίας της Ελεούσας που φιλοτέχνησε ο Απόστολος Λουκάς και η παράδοση αναφέρει ότι είχε ως πρότυπο την ίδια τη Θεοτόκο. Στην Παναγία του Κύκκου, λοιπόν, άρχισαν να γράφονται οι πρώτες αράδες της ιστορίας ενός Βολιώτη, ο οποίος αγάπησε την αγιογραφία κι εκεί έμελλε να διδαχθεί για πρώτη φορά την τέχνη ετούτη. Στη συνέχεια, η αγάπη του για τη θρησκεία τον οδήγησε κοντά στην Εκκλησία και χειροτονήθηκε ιερέας. Ο λόγος για τον πατέρα Στυλιανό Τσιρέμπολο, ο οποίος από το 2001 είναι εφημέριος στον ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στη Μηλίνα. Ωστόσο, δεν περιορίζεται στα ιερατικά του καθήκοντα. Χάρη στο έργο του, αλλά και την εθελοντική δράση που αναπτύσσει, ανήγαγε σε σκοπό της ζωής του κάθε τι που απασχολεί την ενορία του και όχι μόνο.
Ο 55χρονος ιερέας στις αρχές της δεκαετίας του 1980 βρέθηκε στη Μεγαλόνησο, όπου υπηρέτησε την στρατιωτική θητεία του στην Ελληνική Δύναμη Κύπρου. «Στην Κύπρο βρέθηκα στρατιώτης. Ήμουν εκεί τη διετία 1982/83 με το πραξικόπημα του Ντενκτάς. Τότε είχα την πρώτη επαφή μου με την Κύπρο, όπου προέκυψε η αγάπη για την αγιογραφία. Σε σχολή δεν πήγα. Ό,τι έμαθα, το έμαθα στην Κύπρο. Πλάι σε αγιογράφους που δούλευαν στο νησί και πιο συγκεκριμένα στη μονή της Παναγίας του Κύκκου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα συνέχισα με έναν άλλον αγιογράφο από την Αθήνα, ο οποίος επίσης μου έδειξε πάρα πολλά πράγματα», εξομολογήθηκε ο π. Στυλιανός Τσιρέμπολος, καθώς γύρισε τη θύμησή του πολλά χρόνια πίσω.
Η κλίση του στην αγιογραφία έφερε τον Βολιώτη ιερέα στη θέση του δασκάλου. Εδώ και τρία χρόνια διδάσκει στους μαθητές του τμήματος αγιογραφίας της Λέσχης Εργαζομένου Κοριτσιού, μαζί με την επί σειρά ετών συνεργάτιδά του, Ευσταθία Τζουβάρα. Αμφότεροι επιμελήθηκαν την έκθεση βυζαντινής αγιογραφίας, η οποία εγκαινιάζεται αύριο Κυριακή 13 Αυγούστου στις 8 το βράδυ, στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Κοίμησης Θεοτόκου στη Μηλίνα.
«Όλα είναι έτοιμα για την έκθεσή μας, η οποία θα περιλαμβάνει έργα δικά μου και της Ευσταθίας Τζουβάρα, και ταυτόχρονα δημιουργίες των μαθητών μας», ανέφερε ο π. Στυλιανός και πρόσθεσε: «Η Ευσταθία, η οποία αποφοίτησε από τη σχολή της Μητρόπολής μας «Διά χειρός» και τώρα διδάσκει και η ίδια εκεί, μου ζήτησε να τη βοηθήσω. Θυμάμαι όταν ήμουν πιο νέος, δυσκολευτήκαμε να μάθουμε. Κάποτε κρατούσαν την τέχνη ως μονοπώλιο. Εμείς όσα γνωρίζουμε, θέλουμε να δείχνουμε στους άλλους. Με την Ευσταθία έχουμε συνεργαστεί αρκετά. Το 2009, που είχαμε ακόμη κενά στις γνώσεις μας, δεν μας έλεγε κανείς. Από τότε υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας, πως ότι μαθαίνουμε θα το δείχνουμε στους άλλους. Εμένα μου ζητήθηκε να δείξω αυτά που ξέρω. Συμπληρώνω όσα ξέρουν τα παιδιά που κάνουν μαθήματα στη Λέσχη Εργαζόμενου Κοριτσιού κι έχουμε μία εξαιρετική συνεργασία κοντά στα τρία χρόνια τώρα».
Ο Βολιώτης κληρικός έχει αφήσει τη σφραγίδα του σε αρκετές εκκλησίες της Μαγνησίας: «Μαζί με την Ευσταθία έχουμε αγιογραφήσει την Κοίμηση της Θεοτόκου στη Μηλίνα, την Αγία Τριάδα στη Σούρπη, την Αγία Κυριακή στις Πινακάτες, τους Αγίους Μακκαβαίους στις Μηλιές, μέχρι και σ’ ένα μοναστήρι στην Κρήτη στέλνω εικόνες. Συνεργάζομαι με μία μονή στην Κρύα Βρύση Ρεθύμνου κι ας μην έχω πάει ποτέ εκεί. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος. Φανταστείτε πως τον ιερέα στο Ρέθυμνο, μία φορά τον είδα μέσω βιντεοκλήσης».
Στον ναό που εφημερεύει, πάντως, ο π. Στυλιανός Τσιρέμπολος, φρόντισε να βάλει όλη τη μαστοριά του και εκμυστηρεύθηκε λεπτομέρειες από την αγιογράφηση: «Είχα πάει στο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στο Άγιο Όρος. Όσα είδα τότε στον τρούλο της μονής, τα κάναμε και στη Μηλίνα. Γενικότερα, ο τρούλος με γεμίζει και με συγκεντρώνει. Επειδή στη Μηλίνα τον έχω κάνει με τα χέρια μου, θεωρώ ότι με βοηθάει να «φύγω» από τα εγκόσμια. Τόσο όμορφα νιώθω αντικρίζοντας τον Παντοκράτορα, τους Προφήτες, αλλά και τις αγγελικές δυνάμεις. Επί πεντέμισι μήνες εργαζόμασταν καθημερινά. Με την Ευσταθία δουλεύουμε μαζί. Βοηθάμε ο ένας τον άλλον και δίνουμε και την ψυχή μας. Μόνο έτσι βγαίνει ό,τι πρέπει να βγει. Άλλωστε, η αγιογραφία είναι κάτι αλλιώτικο, δεν είναι επάγγελμα, αλλά κάτι διαφορετικό».
Πάντως, ο πραγματικός λόγος που έχει κάνει τόσο αγαπητό τον Βολιώτη ιερέα, είναι η δράση του στη Μηλίνα και την ευρύτερη περιοχή του Πηλίου. Όταν χειροτονήθηκε, υπηρέτησε ως διάκονος στον Άγιο Γεράσιμο στον Βόλο. Στη συνέχεια ζήτησε να μετακινηθεί στη Μηλίνα, που εξελίχθηκε σε δεύτερο σπίτι του. «Ξεκίνησα με τον δεσπότη να μιλάω και του εξήγησα πως ήθελα να είμαι σε Κοίμηση της Θεοτόκου, γιατί έχω ταμένα στην Παναγία και τα δύο από τα τρία παιδιά μου. Τον γιο μου Ιωάννη-Παναγιώτη και την κόρη μου Κυριακή-Μαρία. Έτσι από τον Ιανουάριο του 2001 ζω στη Μηλίνα. Ούτε ένα βράδυ δεν κοιμήθηκα στον Βόλο από τότε. Αγάπησα το μέρος από την πρώτη στιγμή. Όταν ένα χωριό σε αγκαλιάσει, το αγαπάς κι εσύ μετά. Επιπλέον μ’ αρέσει και η φύση, ενώ στο χωριό μάθαμε τον εθελοντισμό. Δείξαμε στα παιδιά, που ήταν τότε στην ηλικία των παιδιών μου, πως είναι να βοηθάς τον συνάνθρωπο και τώρα είναι όλοι εθελοντές. Και στην τράπεζα αίματος που συντηρούμε και στο πυροσβεστικό όχημα που έχουμε για περιπολίες. Όλα γίνονται χάρη στον εθελοντισμό», σημείωσε ο π. Στυλιανός.
Ο ακούραστος ζήλος του πέρα από τα στενά ιερατικά του καθήκοντα, τον βοήθησαν να εξελιχθεί σε έναν πραγματικό ποιμενάρχη. Χαρισματικός, αλλά ταυτόχρονα προσιτός σε όλους, δεν διστάζει να μπει μπροστάρης στην αντιμετώπιση προβλημάτων της καθημερινότητας στη μικρή κοινωνία της Μηλίνας: «Θεωρώ ότι ένας παπάς, όπως και ο δάσκαλος δεν μπορεί να έχει ωράριο 8 το πρωί με 2 το μεσημέρι. Πρέπει να είσαι εκεί και τις υπόλοιπες ώρες. Δεν μ’ αρέσει να φεύγω, σαν να είμαι υπάλληλος στο χωριό. Εδώ έχεις πολλά πράγματα να κάνεις. Από το να γράψεις φάρμακα στις γιαγιάδες ή το να μεταφέρεις έναν άρρωστο στο νοσοκομείο. Δεν γίνεται αλλιώς. Εδώ δεν τα έχουμε όλα εύκολα, όπως στον Βόλο. Ειδικά με το χιόνι. Πώς να μεταφέρεις πράγματα; Ένας ηλικιωμένος απελπίζεται όταν δεν έχει κάποιον δίπλα του. Πρέπει να είσαι εκεί όλη τη μέρα. Να μην είσαι παπάς μόνο την Κυριακή το πρωί στη Θεία Λειτουργία. Το θετικό είναι πως βρήκα ανταπόκριση. Το χωριό έδειξε πως ήθελε έναν τέτοιο ιερέα. Η Μηλίνα είναι το μόνο χωριό που έχει δικό του αυτοκίνητο πυροσβεστικό. Κι εγώ περιπολώ. Τις ώρες που είμαι στην εκκλησία, αναλαμβάνουν άλλοι δύο οδηγοί. Για σκεφτείτε το: Μια ενορία που έχει δικό της όχημα για να κάνει περιπολίες τα βράδια. Να προσέχει τη φύση, μεγάλο πράγμα. Όπως σπουδαία υπόθεση είναι και η τράπεζα αίματος. Ο κόσμος έχει πόνο. Εμείς διαχειριζόμαστε περίπου 70 φιάλες τον χρόνο. Έχουμε πολλούς φίλους που βοηθάνε.. Έρχεται κινητή μονάδα και κάνουμε αιμοδοσία. Είμαστε κοντά με τον κόσμο κι αισθάνομαι πολύ όμορφα γι’ αυτό».