Τοπικά

Η ζωή σε… βράχο στην Καππαδοκία μέσα από τις περιγραφές της Μαρίας Μανή

Το Akköy στην Καππαδοκία, που στα τουρκικά σημαίνει «Λευκό χωριό», απέχει λίγα χιλιόμετρα από το Ürgüp, όπως λέγεται σήμερα το Προκόπι της Καισάρειας, ένας οικισμός που μέχρι πριν έναν αιώνα ζούσαν χιλιάδες Έλληνες και τα περισσότερα σπίτια του ήταν υπόσκαφα, λαξευμένα δηλαδή στους μαλακούς βράχους.

Η περιοχή ετούτη της Κεντρικής Τουρκίας με τα μαγευτικά τοπία, κρύβει μία μυσταγωγία που πηγάζει από την ίδια τη φύση, αγκαλιάζοντας και ηρεμώντας τα μύχια κάθε επισκέπτη. Όπως ακριβώς συνέβη με τη Μαρία Μανή. Η Κερκυραία δημιουργός, η οποία έχει επιλέξει από καιρό τον Βόλο ως τόπο μόνιμης κατοικίας, πριν από αρκετά χρόνια βρέθηκε στην Καππαδοκία και τη λάτρεψε. Ακολούθησε το κέλευσμα της ψυχής της και έκανε πραγματικότητα ένα ταξίδι που έμελλε να της αλλάξει για πάντα τη ζωή.

Για ένα όνειρο, όπως η ίδια λέει, βρέθηκε χίλια και πλέον χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα της, ζώντας σ’ ένα μέρος που τη μάγεψε με την πρώτη ματιά. Εμπιστεύθηκε το ένστικτό της και τα συναισθήματα που πλημμύριζαν όλο της το είναι και όταν ένιωσε πως είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου να χαράξει άλλη ρότα, δεν φοβήθηκε στιγμή και ακολούθησε το πεπρωμένο της. «Επαναστάτρια και ταξιδεύτρια», χαρακτηρίζει, άλλωστε, και η ίδια τον εαυτό της.

Η περίοδος που έζησε στην Ιταλία και πιο συγκεκριμένα στη Βενετία, όπου πήγε τη δεκαετία του ’90 για σπουδές και θήτευσε πλάι σε φημισμένους τεχνίτες των βενετσιάνικων εργαστηρίων μάσκας στο Ca’ Del Sol, για την ίδια μοιάζει πλέον μακρινή έπειτα από το πέρασμα που πραγματοποίησε από τη Δύση στην Ανατολή. «Η Καππαδοκία για μένα ήταν, είναι και θα είναι ο σταθμός της ζωής μου», τονίζει απερίφραστα.

Έτσι έφτασε στο σημείο να αγοράσει ένα κομμάτι γης στο Akköy, στήνοντας εκεί το σπιτικό της. Για την ακρίβεια, στην εσοχή ενός βράχου που κουβαλάει ιστορία αιώνων. Μέσα σ’ εκείνον τον χώρο, που διατηρεί την αίσθηση της σπηλιάς, έχτισε το σπίτι της, όπου από το μακρινό 1347 χρησιμοποιούνταν από Έλληνες χωρικούς άλλοτε ως στάβλος κι άλλοτε ως αποθήκη. Γενιές και γενιές πέρασαν από εκεί, μέχρι που η Μαρία Μανή δημιούργησε το δικό της καταφύγιο, με περίσσιο μεράκι και αγάπη για τον τόπο, που έμοιαζε να την καλεί από πάντα. Αγόρασε την υπόσκαφη οικία από έναν Τούρκο, ο οποίος κάποτε εκεί φιλοξένησε μέχρι και τον Ομάρ Σαρίφ, με την Ελληνίδα συγγραφέα και εικαστικό να έχει κρατήσει ως ενθύμιο πάνω στον λαξευμένο βράχο τη φωτογραφία του προηγούμενου ιδιοκτήτη μαζί με τον αείμνηστο Αιγύπτιο ηθοποιό με τη σπουδαία διεθνή καριέρα.

Έγινε ένα με τους ντόπιους, χωρίς να ξεχωρίζει κανέναν για την πίστη του. Συνδέθηκε μέχρι και με κρυπτοχριστιανούς της Ανατολίας, που δεν έχουν ξεχάσει τον Θεό και τον λατρεύουν ακόμη στις λαξευτές βραχοεκκλησιές που υπάρχουν στο Προκόπι. Η Μαρία «δέθηκε» με το μέρος που παρομοιάζει με τον παράδεισό της. «Yunan ati», δηλαδή «ελληνικό άλογο» την αποκαλούν χαϊδευτικά οι φίλοι της στην Τουρκία, για τον δυναμικό χαρακτήρα της, που τόσο αβίαστα ήρθε και ταίριαξε με τον τόπο που διάλεξε να μείνει. Ας μην ξεχνάμε, πως το όνομα της Καππαδοκίας, προέρχεται από το περσικό Katpatuka, που μεταφράζεται «η χώρα με τα όμορφα άλογα». Και κάπως έτσι, ο Sarii Kaan, ένας Τούρκος καλλιτέχνης φίλος της ζωγράφισε ένα άλογο στη σπηλιά, με τη Μαρία Μάνη να έχει κουβαλήσει τώρα πια τον πίνακα στο σαλόνι του σπιτιού της στον Βόλο.

Η ζωή βέβαια κρύβει πολλά απρόοπτα. Και κάπως έτσι ο Ηλίας, ο τωρινός σύζυγός της, «την έκλεψε από την Ανατολή και την επανέφερε στην πραγματικότητα», είπε με χαμόγελο, εξηγώντας τον λόγο του επαναπατρισμού της. «Ευχαριστώ τον Θεό που με ευλόγησε και έζησα ότι δεν φαντάζεται ανθρώπινος νους. Ίσως, μέσα σε κάποιες σελίδες μελλοντικού βιβλίου μου γράψω τη ζωή μου εκεί, αφού έχω κρατήσει σε ημερολόγια την κάθε μέρα που περνούσε», κατέληξε η Επτανήσια συγγραφέας, η οποία μετά τα βιβλία «Σμαραγδένια νερά τα μάτια της», «Για σένα» και «Τζάνεμ», έχει υπό έκδοση δύο νέα έργα που τιτλοφορούνται «Νύχτα Μαριχουάνας» και «Μαργκώ, η κλέφτρα της καρδιάς».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το