Η υποχρέωση της Εκκλησίας απέναντι στην πανδημία 

Της Κατερίνας Τασσοπούλου

Αμετακίνητη στις θέσεις της για τη θεία κοινωνία η εκκλησία, και κυρίως για τον τρόπο που αυτή διεξάγεται, όταν καθηγητές, γενετιστές και γιατροί απαιτούν την άμεση αλλαγή του τρόπου με τον οποίο εξακολουθεί να γίνεται η Θεία Μετάληψη. Είναι αλήθεια πώς δεν είναι δυνατόν να κλείνουν επιχειρήσεις, εκατοντάδες άνθρωποι να μένουν άνεργοι και παράλληλα στις εκκλησίες να συνεχίζεται η Θεία Μετάληψη με τον σημερινό τρόπο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πανδημία δοκιμάζει και διχάζει τους χριστιανούς, όπως τους ανθρώπους όλων των δογμάτων σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η δοκιμασία όμως δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη από εκείνη που προκαλεί η αρρώστια και ο θάνατος. Ο μητροπολίτης Δημητριάδος με μήνυμά του μας καλεί να προσευχόμαστε και να ελπίζουμε. Να προσευχόμαστε και να ελπίζουμε, να μας προστατέψει ο Θεός από τις άφρονες συμπεριφορές μας; Να εκπληρώνουμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, χωρίς να μας ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις, να μην έχουμε συνείδηση; Η θεία μετάληψη είναι μια τελετουργική πράξη ουσίας για τους χριστιανούς, αλλά τίποτα δεν θα αλλάξει, εάν δεν γίνεται λήψη από το ίδιο κουταλάκι ή το ίδιο ποτήρι. Το σώμα και το αίμα του Χριστού είναι «άυλα», αλλά δεν είναι «άυλο» και το ανθρώπινο σάλιο. Η μόνη αρμόδια για την προστασία της υγείας μας είναι η επιστημονική κοινότητα και ουδείς έχει το δικαίωμα να την αμφισβητεί με δογματισμούς και αξιώματα, όταν μάλιστα έχουν εκδηλωθεί κρούσματα σε ιερείς, κατά την άσκηση των καθηκόντων τους και σε πιστούς. Είναι αδιέξοδο να ισχυρίζεται η Εκκλησία, πράγματα που αποδεικνύονται εντελώς παράλογα, την ώρα που η επιστημονική κοινότητα, χωρίς περιστροφές, δηλώνει πως κατά τη μετάληψη της θείας κοινωνίας μπορεί να μεταδοθεί νόσημα. Εάν η Εκκλησία αποφασίσει, όπως άλλες Εκκλησίες στον κόσμο, να αλλάξει προσωρινά τον τρόπο της Θείας Μετάληψης, θα έχει δείξει την ευθύνη της. Ας επιλέξει τον τρόπο, που θα κινηθεί. Είναι υποχρέωσή της, απέναντι σε αυτό τον «πόλεμο».