Η απαράμιλλη ομορφιά της φύσης δίνει την ευκαιρία στην Κερασία Κολίτσα για να κάνει ακόμα πιο ελκυστικές τις χειροποίητες δημιουργίες της. Τα καράβια από θαλασσόξυλα που κατασκευάζει η Βολιώτισσα εικαστικός εντυπωσιάζουν, έχοντας σμιλευτεί πρωτύτερα από την αρμύρα της θάλασσας.
Η ενασχόλησή της με την τέχνη παραμένει προσηλωμένη στην ιδέα της επανάχρησης των υλικών που έχει στη διάθεσή της κάθε φορά. Χαρίζει και πάλι «ζωή» σε όσα βρίσκει απλόχερα στο αγαπημένο της Πήλιο και δίνει μία δεύτερη ευκαιρία για να διηγηθούν την ιστορία που κουβαλούν… Ξύλα, αλλά και μεταλλικά αντικείμενα, αποτελούν την πρώτη ύλη για την Κερασία Κολίτσα, η οποία πέρα των άλλων ανακαλύπτει και τις κρυμμένες ομορφιές του βουνού των Κενταύρων.
«Τα καράβια γίνονται από υλικά που είναι δώρα της φύσης. Συγκεντρώνω ό,τι μου σκάσει το κύμα στις εξορμήσεις μου στις παραλίες του Πηλίου, ενώ και τα υφάσματα που χρησιμοποιώ για πανιά, είναι από ανακυκλώσιμα υλικά. Πάντοτε είχα την τάση να μετατρέπω σε χρηστικό ένα αντικείμενο, το οποίο για κάποιους άλλους ήταν άχρηστο. Mε αυτόν τον τρόπο, το τίποτα γίνεται κάτι», σημείωσε η Βολιώτισσα καλλιτέχνιδα, η οποία το 1986 παρακολούθησε για δύο χρόνια μαθήματα κεραμικής στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών του Δήμου Βόλου, ενώ έπειτα έζησε για μία δεκαετία στη Μύκονο, προτού πάρει τον δρόμο της επιστροφής για τα πάτρια εδάφη.
Στη συνέχεια εξήγησε τους λόγους που επικεντρώθηκε στην κατασκευή καραβιών από θαλασσόξυλα: «Έπαιξε ρόλο η αγάπη μου για τη θάλασσα. Κάθε καράβι παραπέμπει σ’ ένα μεγάλο ταξίδι του νου. Ταξιδεύω κι εγώ νοητά μέσα από τα έργα μου. Έπειτα, κάθε ξύλο είναι γλυπτό από μόνο του. Έχει φροντίσει η φύση να το σμιλέψει. Η αρμύρα της θάλασσας και ο χρόνος κάνουν όλη τη δουλειά. Είναι μαγικό όλο αυτό που συμβαίνει, συν το γεγονός ότι κάθε αντικείμενο κουβαλά τη δική του ιστορία. Αναλογίζομαι το πώς ξεκίνησε, πού ταξίδεψε, όλη αυτή την πορεία διέγραψε, μέχρι να το ξεβράσει η θάλασσα στη στεριά. Όμως και στους ταρσανάδες που υπάρχουν στην Κάτω Γατζέα, στα Καλά Νερά και στο Τρίκερι, απ’ όπου κατάγομαι από την πλευρά της μητέρας μου, βρίσκω εξίσου φοβερά πράγματα».
Φέτος συμπληρώνει πέντε χρόνια, έπειτα από τη «στροφή» που αποφάσισε να κάνει και να αφοσιωθεί στην κατασκευή του… στόλου της Κερασίας, όπως αρέσκεται να λέει χαριτολογώντας, αναφερόμενη στα εκατοντάδες καράβια που έχει κατασκευάσει και από τον περσινό Απρίλιο εκθέτει στο «Στέκι των Χειροτεχνών» επί της 28ης Οκτωβρίου στον Βόλο. «Νιώθω ικανοποίηση, γιατί τα καράβια μου έχουν ταξιδέψει σε πολλά μέρη του κόσμου. Έχω πουλήσει έργα μου σε Σουηδία, Ιταλία κ.α., δουλεύω αρκετά με το εξωτερικό. Ειδικά το καλοκαίρι, που συμμετέχω σε εκθέσεις. Όμως και το διαδίκτυο βοηθάει στο να βρίσκει το κάθε καράβι το νέο «λιμάνι» του».
Ενίοτε τα ευρήματα της Κερασίας Κολίτσα ξεπερνούν της προσδοκίες της, με την εικαστικό να λέει: «Πέρσι σ’ ένα ρέμα στη Νταμούχαρη βρήκα ένα μεταλλικό αντικείμενο, που είχε στερεωμένο ένα ηλιακό ρολόι. Το κύμα το είχε φτάσει πάνω σ’ ένα δέντρο και σκαρφάλωσα ψηλά για να το φτάσω. Είχε χαραγμένη μία χρονολογία. Το 2004 ήταν κατασκευασμένο. Είναι εντυπωσιακό το πόσα χρόνια περιπλανιόταν στη θάλασσα. Μία άλλη φορά στην παραλία της Ξινόβρυσης, εντόπισα μία ρόδα ποδηλάτου, μάρκας Phillips. Ψάχνοντας στο internet ανακάλυψα ότι αυτά τα ποδήλατα κατασκευάζονταν πριν από 80 χρόνια».
Όμως, το πιο ελκυστικό, ίσως, κομμάτι της δουλειάς της, είναι οι θύμησες που της «ξυπνά» κάθε κομμάτι που πιάνει στα χέρια της, κλείνοντας με την εξιστόρηση ενός χαρακτηριστικού περιστατικού: «Πριν από έναν μήνα, με κάλεσαν σε ένα σχολείο στα Μελισσάτικα. Μίλησα στους μαθητές, σε μία εκδήλωση με τίτλο «Η Τέχνη πάει σχολείο». Ένα καράβι είχε επάνω μία παλιά, σκουριασμένη κονσέρβα και τα παιδιά με ρώτησαν γιατί ήταν εκεί. Μάλιστα, η ετικέτα της ήταν ιταλική. Θυμήθηκα τη μάνα μου, η οποία όταν ήταν νέα δούλευε σε παστά ψάρια. Τους διηγήθηκα μια ιστορία, για το τι θα μπορούσε να έχει μεσολαβήσει και το μεγάλο «ταξίδι» που είχε προηγηθεί, μέχρι να την εντοπίσω σε κάποια ακρογιαλιά του Πηλίου».