Της Χαράς Ζήκα,
χημικού,
δρ. Φαρμακευτικής
Ο Α. Άντλερ είπε ότι «ο έρωτας είναι ένα είδος συνεργασίας, όχι της συνεργασίας για το καλό δύο μόνο ανθρώπων, αλλά της συνεργασίας και για το καλό όλης της ανθρωπότητας». Δυστυχώς όμως συχνά αυτό το πνεύμα συνεργασίας όχι μόνο δεν υπάρχει, αλλά κάποιος από τους δύο προσπαθεί να επιβληθεί και να κυριαρχήσει πάνω στον άλλο, με άσχημη συμπεριφορά και εκφράσεις. Πρόκειται για τη λεκτική βία, που αποτελεί μια μορφή της ενδοοικογενειακής βίας, η οποία περιλαμβάνει, επίσης, τη σωματική, τη συναισθηματική και τη σεξουαλική βία.
Κυρίως ασκείται από άντρες, ενώ οι γυναίκες που υφίστανται καταχρηστική συμπεριφορά, χαρακτηρίζονται από ελλιπή αυτοεκτίμηση, δεν έχουν την ικανότητα να ασκήσουν επαρκή έλεγχο στη ζωή τους και ίσως να έχουν υποστεί οι ίδιες κακοποίηση ή έχουν υπάρξει μάρτυρες κακοποίησης της μητέρας τους κατά την παιδική τους ηλικία, γεγονός που τις οδηγεί στην αποδοχή του ρόλου του θύματος.
Οι άνδρες που ασκούν τη λεκτική βία θέλουν να ελέγχουν απόλυτα τη γυναίκα. Υποπτεύονται και κριτικάρουν τα πάντα, μουτρώνουν ή γίνονται έξαλλοι και ουρλιάζουν, αν τολμήσει να αντιμιλήσει ή ακόμη και να διαφωνήσει. Θα ήθελαν να σηκώσουν το χέρι και να χτυπήσουν και συνήθως κάποια στιγμή φτάνουν στο σημείο αυτό. Συχνά ο άνδρας έχει υπερβολικές προσδοκίες από τη σύντροφο και την κάνει να αισθάνεται άσχημα που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει τέλεια σ’ αυτό που περιμένει εκείνος. Θεωρεί φυσιολογικό να μη δουλεύει η γυναίκα αλλά να τον υπηρετεί στο σπίτι, πιστεύοντας βαθιά σε κάποια στερεότυπα που επικρατούν ανάμεσα στα δύο φύλα και σε ακραίες περιπτώσεις προσπαθεί να της κόψει το δίαυλο επικοινωνίας με κάθε άλλο άτομο.
Συνήθως είναι έξυπνος, επιτυχημένος, γοητευτικός και η γυναίκα θεωρεί ότι έκανε την καλύτερη επιλογή. Θα χρησιμοποιήσει τις καλύτερες τεχνικές φλερτ και θα κάνει τη γυναίκα να νιώσει θεά. Συνήθως παρουσιάζει ανεξέλεγκτη ζήλια που με τον καιρό γίνεται όλο και πιο έντονη και δικαιολογεί τη συμπεριφορά του λέγοντας: «αν εσύ δεν έκανες αυτό ή δεν έλεγες εκείνο, εγώ δε θα φερόμουν έτσι». Δυστυχώς, πολλές γυναίκες ερμηνεύουν τη στάση του ως ανεξέλεγκτο πόθο για εκείνες.
Πρόσφατες μελέτες αποδίδουν τη βία στην ορμόνη τεστοστερόνη. Υψηλή συγκέντρωση αυτής συνδέεται με την εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς. Επίσης οι νευροεπιστήμονες διαπίστωσαν αλλοιώσεις στον προμετωπιαίο φλοιό και στο μεταιχμιακό σύστημα που είναι περιοχές του εγκεφάλου, οι οποίες παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των συγκινήσεων και στον έλεγχο των συναισθηματικών αντιδράσεων ενός ανθρώπου.
Επομένως οι γυναίκες που ελπίζουν ότι ο σύντροφός τους θα αλλάξει, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να διαιωνίζουν μια κατάσταση η οποία με τον χρόνο θα γίνεται πιο ασφυκτική για τις ίδιες.
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Έρωτας, Χημεία & Σεξ»-Εκδόσεις Ιανός)